ငယ္စဥ္တုန္းကေတာ့ ရန္လံုဆိုသည့္အတိုင္း ျခံ၀န္းကို ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေစာင့္ေရွာက္ေပး၏။ သြက္လည္း သြက္၏။ ပ်င္းရိၿပီး အိပ္ေနသည့္အခ်ိန္ကား မရွိသေလာက္ကို နည္း၏။ အမွန္တကယ္မွာတာ့ ရန္လံုမွာ ရန္ရွင္းဆိုသည့္ အကို တေကာင္ ရွိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထို ရန္ရွင္းမွာ အျခားသူမ်ား ဖမ္းေခၚသြားသျဖင့္ သူတို႔ ညီအကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြဲသြားၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ရန္လံုလည္း တေကာင္တည္း ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကမွန္း မသိသည့္ ေခြးမ်ားေၾကာင့္ သူလည္း အေဖာ္ေတြ ရသြား၏။

ေနာက္ထပ္ ေခြးမ်ား သားေပါက္သည့္ အခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ေတာ့ မည္သို႔ ျဖစ္ဦးမည္ မသိေပ။ ၀န္းထဲတြင္ ေခြးမက (၃) ေကာင္ေတာင္ ရွိသည္ မဟုတ္လား။ ၿပီး ခဲ့သည့္ ႏွစ္ သားေပါက္ခ်ိန္တုန္းက ထို ေခြးမ (၃) ေကာင္ကေန ေခြးကေလးေပါင္း အေကာင္ (၂၀) ေပါက္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ ထိုေခြးမမ်ားကိုု တားေဆး ျဖစ္ျဖစ္ ထိုးထားဖို႔ေတာ့ လိုေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ေခြးေဖာင္းပြမႈကေန ကာကြယ္ႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။ ရန္္လံုသာ မရွိေတာ့လွ်င္ေတာ့ မည္သို႔ ျဖစ္မည္ မသိေသးေပ။ ရန္လံုက လြဲလွ်င္ က်န္ေခြးမ်ားသည္ အျပင္လူမွ မဟုတ္ ျခံ၀န္းထဲမွာလူမ်ားကိုပါ ေဟာင္ေဟာင္ေနသည္က ဆိုး၏။

ထို႔ျပင္ ညေရး ညတာဆိုလွ်င္လည္း ထထၿပီးေတာ့ အူေသး၏။ ေဟာင္တာက ေတာ္ေသး၏ အူတာႀကီးကေတာ့ အေတာ္ေလးကို ဆိုးလွ၏။ တေကာင္တည္း အူတာ မဟုတ္ပဲ (၄)၊ (၅)၊ (၆) ေကာင္ ၀ိုင္းၿပီး အူတာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆူ၏။ ခုတေလာေတာ့ သိပ္မအူၾကေပ။ အူုလွ်င္လည္း က်ေနာ္က ထၿပီး ေျခာက္လွန္႕ ေမာင္းထုတ္ေသာေၾကာင့္လည္း ပါမည္ထင္၏။ ေျပာရလွ်င္ လက္ရွိ ၀န္းထဲတြင္ ရွိေနသည့္ မည္သည့္ေခြးႏွင့္မွ် က်ေနာ္ အေစးမကပ္ေပ။ သူတို႔ကလည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ တခါတေလ အိမ္မွာ ပိုလွ်ံသည့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ခ်ေကၽြးခ်ိန္ေလာက္သာ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ အဖက္လုပ္၊ ၾကည့္လို႔ ရမည္ထင္၏။

ငယ္စဥ္ကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ (၂) ႀကိမ္သာ ေခြးကိုက္ခံ ရဖူး၏။ (၄)၊ (၅) တန္း အရြယ္နွင့္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘ၀ ေလာက္က ျဖစ္၏။ သိပ္ၿပီးေတာ့ အျပင္းအထန္ႀကီး ဒဏ္ရာ၊ အနာတရေတာ့ မျဖစ္၊ မရသြားေပ။ ေဆးလည္း မထိုးလိုက္ရေပ။ ေခြးအေၾကာင္း ဆိုလို႔ ေျပာရဦးမည္။ ညဖက္ က်ေနာ္တို႔ မၾကာ ခဏ သြားထိုင္တတ္သည့္ ဆိုင္မွ ေခြးမ်ား အေၾကာင္း ျဖစ္၏။ ထိုဆို္င္မွာ ေခြး (၂) ေကာင္ ရွိ၏။ (၂) ေကာင္လံုးက အလံုးအထည္ ေကာင္း၏။ အက်င့္ ညဥ္လည္း ေကာင္း၏။ က်ေနာ္ သေဘာအက်ဆံုး အခ်က္မွာ အစာေတာင္းသည့္ ပံုစံေလး ျဖစ္၏။

အစာကို အျခား ေခြးမ်ားလို အၿမီးႏွံ႔၊ အသံေပးၿပီး မေတာင္းေပ။ သူ၏ လက္ကေလးႏွင့္ လူကို လွမ္းလွမ္းတို႔၊ လွမ္းလွမ္းကုတ္ၿပီး ေတာင္းျခင္း ျဖစ္၏။ ရွိသည့္ အရိုးေလးမ်ား ခ်ေကၽြးလိုက္လွ်င္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးႏွင့္ စား၏။ သူ စိတ္ေက်နပ္သြားလွ်င္ေတာ့ ထပ္မေတာင္းပဲ အသာေလး ထြက္သြား၏။ မ၀ေသး၊ မေက်နပ္ေသးလွ်င္ေတာ့ လက္တို႔ၿပီး ထပ္ေတာင္း တက္၏။ အစေတာင္းကတည္းက လက္တို႔ၿပီး ေတာင္းျခင္း မဟုတ္ေပ။ သူ႔သူ ၀ိုင္းေတြအနား လာရင္း ေစာင့္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ခ်ေကၽြးၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ေတာင္းျခင္း ျဖစ္၏။ မေကၽြးလွ်င္္လည္း အတြန္႔တက္ၿပီး ဘာမွ ထပ္မလုပ္ေပ။ ကုန္ၿပီေနာ္ဟု ပန္းကန္ေလးကို ခါျပလွ်င္လည္း အသာေလး ထြက္သြားတတ္၏။

ဆက္ပါဦးမည္

Don Jaun

MSC 31