ခုတေလာ အနားရခ်ိန္၊ အားခ်ိန္ နည္းလာ၏။ ဆယ္တန္း စာေမးပြဲက နီးလာၿပီ မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ဴရွင္ဆရာ ျဖစ္ေသာ က်ေနာ့္အဖို႔ နားခ်ိန္၊ အားခ်ိန္လည္း နည္းလာေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပိုစ့္ ေရးဖို႔ကိုလည္း မနည္းအခ်ိန္လုရေတာ့၏။ ပိုစ့္က မေရးလို႔ မျဖစ္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ နားခ်ိန္ထဲက ဖဲ့ၿပီး ေရးရေတာ့၏။ ယခင္ရက္မ်ားက ေန႔လည္ခင္း ကေလးမ်ားကို စာက်က္ခိုင္းထားခ်ိန္၌ စာေရးလို႔ ရေသး၏။ ယခုအခါ ထိုအခ်ိန္တြင္ စာမက်က္ခိုင္းေတာ့ပဲ စာသင္ေပးရေတာ့မည္ ျဖစ္သျဖင့္ စာေရးလို႔ မရေတာ့ေပ။ သို႔ႏွင့္ ညေန (၄) နာရီႏွင့္ (၇) နာရီၾကားတြင္သာ စာေရးရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

ထိုအခ်ိန္ကလည္း လာမည့္ တပတ္ေလာက္ထိသာ ရမည့္ ပံုျဖစ္၏။ ေနာက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ ညဖက္ က်ဴရွင္ ျပန္လာၿပီးမွ ေရးရတာ့မည္ ျဖစ္၏။ မတ္လအထိေတာ့ အခ်ိန္ကို မရမက ရွာၾကံၿပီး ေရးမွ ရမည္ ျဖစ္၏။ ဤသို႔ ေျပာေနျခင္းသည္ က်ေနာ္ အလုပ္ေတြ မတရား ရွုပ္ေနပါတယ္ဟု ေျပာလိုျခင္းထက္ အခ်ိန္နည္းနည္းနည္းပဲ ရတာကိုေတာင္ စာေရးျခင္း၊ ပိုစ့္တင္ျခင္း အမႈကို မရပ္လိုျခင္းကို သိသာေစလိုျခင္း ျဖစ္၏။ အမယ္ေလးကြာ ေစ်းေတြ ဒီေလာက္ က်ေနတာကို မင္းမလို႔ အဲ့ေလာက္ထိႀကီး ေရးခ်င္ေနရတယ္လို႔ ဟု ဆိုခ်င္စရာ ရွိ၏။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုဟင္ ေျပာခဲ့တာေလးကိုေတာ့ မေမ့လိုေစခ်င္ေပ။ ေစ်းက်ေနတုန္းပဲ စုလို႔ ရမွာ ေစ်းတက္သြားရင္ စုဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေနာ့္ ဆိုသည့္ စကားပင္။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ဆက္တြဲ စကား ျဖစ္သည့္ ေစ်းမတက္မွာကို မပူနဲ႔ မိမိလက္ထဲ Steem Power ထိုက္သင့္သေလာက္ မရွိမွာကိုပဲ ပူ ဆိုသည့္ စကား ျဖစ္၏။ ယေန႔အခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ တကုတ္ကုတ္ မဆုတ္မနစ္ စိတ္မပ်က္ပဲ ေရးေနသည္မွာ ကိုဟင္၏ ထိုစကား တို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ျပင္ က်ေနာ္၏ နဂို ဗီဇကကိုု စာေပ ေရးသားျခင္း၌ ၀ါသနာထံုေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

photo from Google

ကိုဟင္ႏွင့္ Steemit မွ ဂရုႀကီးမ်ား၏ စကားအရ လာမည့္ ႏွစ္သည္ Steem ကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည့္ ႏွစ္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုလို႔ ရ၏။ တခုမဟုတ္၊ တခုေတာ့ ထူးမွ ရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။ ထိုသို႔မွ မဟုတ္လွ်င္ ဒီ platform အေပၚကို ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသည့္ ေနာက္ဆံုး လက္က်န္ေတြပင္ စြန္႔ပစ္သြားႏိုင္၏။ က်ေနာ္တို႔သည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အသက္ရွင္ေနရေသာ္ သူမ်ား မဟုတ္လား။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ေသဆံုးသြားလွ်င္ အိပ္မက္မ်ား၊ အစီအစဥ္မ်ား အားလံုး သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားၿပီးမွ ဘာမွ မျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ခံစားရ ေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ေသာ္ ထိေတြ႔ျမင္သာသည့္ အရင္းအႏွီး တစံုတရာမွ စိုက္ထည့္ရျခင္း မရွိေပမယ့္။ အခ်ိန္၊ အသိ စသည့္အရာမ်ား စိုက္ထုတ္ထားရသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ စြမ္းအင္ အရင္းအႏွီးမ်ား ဆံုးရွံုးသည္ဟု ေတြးလို႔ ရျပန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုသို႔ မေတြးပဲ မိမိ အရည္အေသြးမ်ား တက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ခြင့္ ရလိုက္သည္ဟုလည္း ေတြးလို႔ ရျပန္ေသး၏။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ အေရအေသြးမ်ား တက္လာေအာင္ ေလ့က်င့္ခြင့္ ရသည္ဟုသာ ခံယူ၊ မွတ္ယူထား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားဘူးလားဆို ထားေတာ့ ထား၏။ သိပ္ၿပီး စိတ္ထိခိုက္သြားရေလာက္ေအာင္အထိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မထားေတာ့ေပ။

ကိုယ္လုပ္စရာ ရွိသည္ကို လုပ္ေနသည္ဟုသာ ေတြးထားေတာ့၏။ ရွင္သန္ေနထိုင္ေရးအတြက္ ေန႔စဥ္ အစား စားရသလိုေပါ့။ Steemit သည္လည္း က်ေနာ့္ စိတ္အဟာရအတြက္ ေန႔စဥ္ ဓါတ္စာ ျဖစ္၏။ ယခုမ်ား တေန႔တေန႔ စာေလး၊ ပိုစ့္ေလးမွ မေရးလိုက္ရလွ်င္ ဟိုနား နာသလို၊ ဒီနား ကိုက္သလိုႏွင့္ ေနလို႔ မေကာင္းေပ။ စာေရးရမည့္ အခ်ိန္ အေၾကာင္း တခုခုေၾကာင့္မ်ား အျပင္ ေရာက္ေနလွ်င္ အိမ္သို႔ျပန္ၿပီး စာစီ စာရိုက္ ပို္စ့္တင္ဖို႔ ဖင္တၾကြၾကြႏွင့္ ျဖစ္ေနေတာ့၏။

က်ေနာ္သည္ ေဗဒင္ ဆရာ၊ အၾကားအျမင္ ဆရာေတာ့ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ Steemit Platform သည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ မပ်က္သြားႏိုင္ဟု က်ေနာ္ ထင္၏။ ထင္သည္ဆိုတာထက္ ယံုၾကည္၏။ ဘာလို႔လဲဟုေတာ့ လာမေမးပါႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်င္လို႔ကို ယံုၾကည္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ ကဲ ဒါျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ား ယံုၾကည္လဲဆိုလွ်င္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလးေလးနက္နက္ႀကီးကို ယံုၾကည္သည္ဟု ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ေစ်းေလးက်ေနရံု ေကာလဟာလေတြ ၾကားေနရံုႏွင့္ ကိုယ္လုပ္ေနသည့္ အလုပ္ကို ရပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ မရွိေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ က်ေနာ့္တြင္ အဆံုး မရွိေသာ၊ မည္သည့္ အရာကမွ ဖ်က္ဆီးလို႔ မရေသာ အိပ္မက္မ်ား ရွိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။

Don Jaun

MSC 31