ၿပီးခဲ့ေသာ (၂) ရက္ေလာက္က ညဖက္ က်ဴရွင္ခ်ိန္ အၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ျဖစ္၏။ တေယာက္ထဲ ထိုင္ျခင္း ျဖစ္၏။ တခါတေလ ဘယ္ သူငယ္ခ်င္းကိုမွ phone မဆက္ပဲ ခုလို တေယာက္ထဲ ထိုင္တတ္၏။ ည (၈) နာရီေလာက္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ phone ဆက္လာ၏။ သူ beer ဆိုင္မွာ ရွိေၾကာင္း လာခဲ့ပါလားေပါ့။ က်ေနာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ေနတာ (၁) နာရီေလာက္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ ထို သူငယ္ခ်င္း ရွိရာ ဆိုင္သို႔ သြားဖို႔ ျပင္လိုက္၏။ ဒီေန႔အဖို႔ေတာ့ beer မေသာက္ခ်င္ေပ၊ ဒီအတိုင္း ထိုသူငယ္ခ်င္းကို အေဖာ္သြားျပဳ ေပးရန္ ျဖစ္၏။

က်သင့္ေငြရွင္းၿပီး ဆိုင္ကယ္ႏွစ္စီးၾကား ညပ္ေနသည့္ မိမိဆိုင္ကယ္ကို ထုတ္ဖုု႔ိ ျပင္၏။ ထုတ္ေနတုန္း မွာပင္ ဆိုင္ကယ္ေဘးေဒါက္ႏွင့္ ေျခမ ထိမိၿပီး ေျခသဲကို ခိုက္မိသြားေတာ့၏။ နာလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ လူပါ တုန္သြား၏။ ေျခေထာက္ အေျခအေနကို ၾကည့္ေတာ့ ေသခ်ာၿပီ ဒီအတိုင္းဆို ေျခသဲ ကၽြတ္ေတာ့မည္။ တပတ္ေလာက္ေတာ့ ခံရေတာ့မည္ မွာ အေသအခ်ာပင္။ သို႔ေပမယ့္ ေသြးေတာ့ မထြက္လာေသး။ ေစာင့္ေနမည့္ သူငယ္ခ်င္းထံသို႔ သြားရန္ ဆိုင္ကယ္ကို ဦးတည္လိုက္၏။ လမ္းတ၀က္ ေရာက္ေတာ့ ေျခမမွာ ေသြးထြက္ေနၿပီဆိုတာ ခံစားမိလိုက္၏။ သို႔ႏွင့္ အနီးနားက ေဆးဆိုင္မွာ ဘီတာဒိုင္း၊ ဂြမ္း၊ ပတ္တီး ၀င္၀ယ္လိုက္၏။ ဘီတာဒိုင္း တို႔၊ ပတ္တီး စီးၿပီး သူငယ္ခ်င္းထံသို႔ သြား၏။ ေနာက္က်တာေကာ ဟု ဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ျဖစ္ပံုကို ေျပာျပရ၏။ ထိုအခါ စိတ္ပူစြာျဖင့္ အဆင္ေျပရဲ႕လား ဟု ေမး၏။

အကိုက္အခဲ ေပ်ာက္ေဆး ေသာက္ထားေသးလားဟု ေမး၏။ အိမ္ေရာက္မွ ေသာက္မည္ဟု က်ေနာ္က ဆို၏။ ထို သူငယ္ခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အိမ္သို႔ ေစာေစာ ျပန္ခဲ့၏။ အစာေျပစား ေဆးေသာက္ၿပီး ခပ္ေစာေစာ အိပ္ယာ ၀င္ခဲ့၏။ အိပ္လို႔ အဆင္မေျပေပ။ ေျခေထာက္က ေထာင္ၿပီး အိပ္လွ်င္လည္း ေျခမႏွင့္ ေစာင္ ထိေန၏။ လွည္းထားျပန္လွ်င္လည္း ေျခမႏွင့္ တဖက္ေျခေထာက္က ထိေနျပန္၏။ သို႔ႏွင့္ ဒူးေခါင္းကို ေထာင္ထားၿပီး ေျခဖ၀ါးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာအပ္ထားၿပီး အိပ္ ရ၏။ အိပ္ေနၾက ပံုစံ မဟုတ္သျဖင့္ ထိုအေနအထားႏွင့္ မည္သို႔မွ် အိပ္မေပ်ာ္ ျဖစ္ေန၏။ ေျခေထာက္ကေတာ့ ေသာက္ထားသည့္ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ သိပ္မကိုက္ေပ။ ထို႔ျပင္ မီးကလည္း ည (၁၁) နာရီေလာက္က ျပတ္သြားခဲ့၏။

ေနာက္ေန႔ မနက္ ေရာက္ေတာ့ ေျခေထာက္က ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္၏။ က်ဴရွင္ကို မနည္းေကာင္းသြားရ၏။ ေတြ႔တဲ့ အသိတိုင္းက အႏွီ ေျခသဲကို ႏႈတ္ပစ္ဖုိ႔သာ ေျပာေနၾက၏။ က်ေနာ္က နာမွာ ေၾကာက္၏။ မႏႈတ္ပဲ ေနမည္ ေတြး၏။ ထိုအခါ ထိုသူငယ္ခ်င္းမ်ားက မႏႈတ္ပဲ ေနလွ်င္ ပိုဆိုးသြားမယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေျခာက္ၾကေတာ့၏။ တေအာင့္ေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က phone ဆက္လာ၏။ တျခား မဟုတ္၊ ေျခသဲ ခြာဖို႔ပဲ ျဖစ္၏။ သူ႔ အသိ ေဆးမွဴးနား သြားမည္၊ ထို ဦးေလးက ကၽြမ္းတယ္ မပူနဲ႔၊ မနာဘူး အစရွိသျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်၏။ ထို႔ျပင္ သူေျပာသိသည့္ အသိဦးေလးက က်ေနာ့္ အသိလည္း ျဖစ္ေန၏။ သို႔ႏွင့္ က်ေနာ္လည္း အရဲစြန္႔ၿပီး ခြာပစ္မယ္ကြာ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ညေန (၃) နာရီခြဲေလာက္ လာခဲ့ရန္ သူက က်ေနာ့္ကို ေျပာ၏။

ညေန (၃) နာရီခြဲမွ ဆံုမည္ ျဖစ္သျဖင့္ က်ေနာ္လည္း အိမ္ ခဏ ျပန္လာၿပီး steemit မွာ တင္ဖို႔ စာေရးေနလိုက္၏။ မီးက မလာေသးေပ။ laptop မွာ အားက်န္ေနေသးလို႔သာ ေတာ္ေသး၏။ အေမက ငါတု႔ိ ၀န္ထမ္း အိမ္ယာ တခုပဲ ပ်က္ေနတာဟ EPC ကို phone ဆက္ၾကည့္ပါဦးဆိုေတာ့ အမက phone စက္ၾကည့္၏။ EPC က တာ၀န္ရွိသူ လာ စစ္ေပး၏။ မီးက ဘယ္လာမလဲ မီးႀကိဳး ျဖတ္ၿပီး အခိုးခံလိုက္ရသည္ကိုး။ ဆန္းပါေပ့ဗ်ာ။ ဒီညလည္း က်ေနာ္တို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ေနရေပလိမ့္ဦးမည္။ နက္ျဖန္ေတာ့ မီးႀကိဳး ျပန္သြယ္ေပးမည္ ဆို၏။

စာေရးၿပီးသြားေတာ့ နာရီ ၾကည့္မိ၏။ (၃) နာရီခြဲ ကြတ္တိ။ က်ေနာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းထံသို႔ ထြက္လာ လိုက္၏။ သူ႔ကို ၀င္ေခၚၿပီး ေဆးမွဴးနား သြား၏။ နာမွာေပါ့၊ နာမွာေပါ့ ဟု တြင္တြင္ေျပာေနေသာ က်ေနာ့္ကို သနားျဖင့္ ထံုေဆးႏွင့္ ႏႈတ္ေပးမည္ဟု ေျပာ၏။ ထိုအသံၾကားမွ အတန္ငယ္ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့၏။ အတူလိုက္ကူေပးသည့္ သူငယ္ခ်င္းက သူတုန္းက အစိမ္း ႏႈတ္ၿပီး က်ေနာ့္ၾကမွ ထံုေဆး ေပးရေကာင္းလား ဆိုၿပီး မေက်မနပ္ႏွင့္ စေနာက္၏။ ထံုေဆးထိုးၿပီး တေအာင့္ေနေတာ့ ထံုၿပီလား၊ သိေသးလား ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကို ေမး၏။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ ဆိုး၍ မထံုေသးသလိုပဲ၊ နည္းနည္းေတာ့ သိေနေသးတယ္ဟု ေျဖမိ၏။ အမွန္ေတာ့ ထိုသို႔ မေမးခင္ကတည္းက က်ေနာ့္ ေျခမက ေျခသဲကို ႏႈတ္ၿပီးေနၿပီ ျဖစ္၏။

အားလံုးၿပီးေနာက္ က်ဴရွင္သင္ရန္ သြား၏။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရ ခက္လို္က္သည္ ျဖစ္ျခင္း။ အဓိကက ဂီယာထိုးရ ခက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။ မဆီမဆိုင္ ေရာင္းလိုက္သည့္ ေအာ္တိုဘီး (Fino) ေလးကို သတိရမိ၏။ ထိုဘီးႏွင့္ ဆိုလွ်င္ ဂီယာထိုးဖို႔ လိုမည္ မဟုတ္ေပ။ စာသင္ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ မေတြ႕ပဲ အိ္မ္သို႔ ျပန္ရန္သာ က်ေနာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္၏။ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ ပတ္တီးႀကီးႏွင့္ မည္သို႔မွ အဆင္ေျပမည္ မဟုတ္ေပ။ ထံုေဆးရွိန္ မျပယ္ေသးေတာ့ မကိုက္ေသးေပ။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဆးေတာ့ ႀကိဳေသာက္ ရေပလိမ့္မည္။ မီးက ပ်က္ေနေသး၏။ ဆိုးလိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။

ဒီေန႔ မနက္ စာသင္သြားဖို႔ ျပင္၏။ မသြားႏိုင္၊ ေျခေထာက္က ကိုက္ေန၏။ လမ္းေကာင္းေကာင္း ေလွ်ာက္မရေပ။ အေမႏွင့္ အမကလည္း အိမ္မွာပင္ နားေနရန္ ေျပာၾက၏။ သို႔ႏွင့္ သင္တန္းထံသို႔ phone ဆက္ၿပီး ဒီေန႔ မလာႏိုင္ေၾကာင္း ခြင့္တိုင္ရ၏။ အိမ္မွာ ေနမွ ခက္ၿပီ မီးကမလာ၊ phone က အားမရွိႏွင့္။ သို႔ႏွင့္ စာဖတ္ရန္သာ ရွိေတာ့၏။ စာဖတ္ေနရင္း မ်က္စိေညာင္းလာ သျဖင့္ အိပ္လိုက္သည္မွာ မနက္ (၁၀) နာရီကေန ေန႔လည္ (၃) နာရီ ထိ ျဖစ္၏။ ဒီေန႔ေတာ့ စာမေရး ျဖစ္ေလာက္ေတာ့ဘူး ထင္၏။ laptop ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အားအနည္းငယ္ က်န္ေနေသးသည္ကို ေတြ႕မိ၏။ သို႔ႏွင့္ အားရ၀မ္းသာစြာျဖင့္ စာေရးဖု႔ိ ျပင္ရ၏။ က်ေနာ္လည္း စာေရးၿပီးေရာ EPC မွ တာ၀န္ရွိသူမ်ား ေရာက္လာၿပီး ပ်က္ေနေသာ မီးႀကိဳးကို ျပန္သြယ္တန္းေပးၿပီး မီးလင္းေအာင္ လုပ္ေပးၾက၏။ သို႔မွသာ က်ေနာ္လည္း အားနည္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ phone, laptop မ်ားကုိ အားသြင္းရေတာ့၏။ ယေန႔ညေတာ့ လင္းလင္းထင္းထင္း ေလး ေနရေတာ့မည္ ျဖစ္၏။

Don Jaun

MSC 31