မွတ္သားစရာပါ

မေကြးက လူနာ။ သူေဌးမႀကီး ေဒၚစိန္စိန္။
သူ႔တစ္ကိုယ္လံုး ဝတ္ထားတာေတြကလည္း စိန္ေတြခ်ည္း။

" ဆရာ အနာေတြက နည္းနည္းေတာ့သက္သာတယ္။ ဒိထက္ျမန္ေအာင္ လုပ္လို႔ မရဘူးလား"

"စိတ္ရွည္ပါ။ ျဖည္းျဖည္းေပါ့။အျမန္လို အေႏွးေတြ႕ တတ္တယ္။ အစ္မႀကီးက ဆီးခ်ဳိရွိေတာ့ က်ေနာ့္အေရျပားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေဆးေတြက အကုန္ေပးလို႔မရဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက ဆီးခ်ဳိေၾကာင့္လဲ ဒီေရာဂါ က ေပ်ာက္ကင္းမႈ႕ ေႏွးေကြးေနတာ။ ဆီးခ်ဳိသမားေတာ္ႀကီး ေျပာစကား နားေထာင္။သူနဲ႔ ေသခ်ာကုပါ"

" က်မ အဲဒီ သမားေတာ္နဲ႔ မျပေတာ့ဘူးဆရာ"

"ဟင္....သူက ဆီးခ်ဳိမွာ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ သမားေတာ္ႀကီး နာမည္ႀကီးဗ်။"

"သိတယ္ဆရာ။ က်မ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဆီးခ်ဳိကို ရန္ကုန္မွာ သြားကုၿပီး ခ႐ုသင္းကို မႏၲေလး မွာ ဆရာနဲ႔ လာကုေနတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လက သူ႔ဆီသြားျပေတာ့..ခင္ဗ်ား ခ႐ုသင္းက မေသႏိုင္ဘူး။ ဆီးခ်ဳိက ေသႏိုင္တယ္။ ခ႐ုသင္းေဆးေတြ အကုန္ရပ္
အဲဒီ ခ႐ုသင္းဆက္ကုေနဦးမယ္ဆိုလဲ ဆီးခ်ဳိ ဆက္ကုမေနေတာ့နဲ႔ ...ဆိုလို႔။
အရမ္းစိတ္ဆိုးတာပဲဆရာ။ ဆီးခ်ဳိဟာ ေသတတ္မွန္း က်မသိပါတယ္။ သူနဲ႔လဲ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ျပေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ မေသခင္ လွလွပပ ေနခ်င္တယ္။ လူမႈ႕ေရးေလာကမွာ ဒီအေရျပားေၾကာင့္ က်မ မ်က္ႏွာ မငယ္ခ်င္ဘူး။ တခါတေလ ဒီအျဖဴကြက္ႀကီးေတြေၾကာင့္ က်မ အားငယ္တယ္။ ေသခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္ေလာက္တဲ့ ေန႔မ်ဳိးေတြေတာင္ ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ အခု အေျခအေနက တိုးတက္လာၿပီး အေရာင္လည္း ေျပာင္းလာလို႔ က်မက အားတက္ေနတာ။ က်မဒီေရာဂါကို စကၤာပူ နဲ႔ ထိုင္းမွာ အထိ သြားကုၿပီးၿပီ။ က်မ မေသခင္ လွခ်င္တယ္။ လူေတာရဲရဲ တိုးခ်င္တယ္။
သူက က်မ အရမ္းေပ်ာက္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ကို နားမလည္ပဲ အခုလို ေျပာခ်လိုက္တာႀကီးကို စိတ္ဆိုးတာ။"

" သူကလည္း ေစတနာအေလ်ာက္ေျပာမိတာေနမွာပါ"

"ေစတနာ ဆိုေပမဲ့ နားဝင္ခ်ဳိေအာင္ လူနာေက်နပ္လက္ခံေအာင္ ေျပာျပေပးသင့္တာေပါ့။ သူ႔အတြက္ အေရးမပါဘူးလို႔ ထင္ေနတာက က်မအတြက္ အသက္နဲ႔ထပ္တူ အေရးႀကီးတာလဲ ျဖစ္ေနႏိုင္သလို သူ႔အတြက္ အသက္တမွ် အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကလည္း က်မအတြက္ တခါတေလမွာ အေရးမႀကီးတာေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္ေလ။
အေရးႀကီးတာက အေျပာအဆိုပါဆရာရယ္"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ေဆးေက်ာင္းက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာမႀကီး။အသက္ ၈၀ ကပ္ၿပီ။
ေနမေကာင္းေတာ့ လူမမာေမးရင္းသြားကန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။

" မမ သက္သာလားခင္ဗ်"

"သားရယ္ အရင္ေန႔ေတြက သက္သာပါတယ္။ ဒီေန႔မနက္ ေဆးရံုႀကီးသြား MRI ႐ိုက္ရတယ္။ မမ တို႔ လက္ထက္တုန္းက ဒါမ်ဳိးစက္ေတြ မေပၚေသးဘူးေလ။ မမ ျမင္လဲ မျမင္ဘူးဘူး။ သိလဲမသိဘူး။
ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္က ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔။ မမကို စက္ထဲ ထားၿပီးသူတို႔က မလွမ္းမကမ္းမွာ သြားေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတြတ္တြတ္ ေျပာေနတာေတာ့ ၾကားေနပါရဲ႕။ သားရယ္ ...မမျဖင့္ေၾကာက္လိုက္တာ။ အသံႀကီးက ေၾကာက္စရာႀကီး။ တဝုန္းဝုန္းနဲ႕။ ဘယ္ေလာက္ျကာလို႔ ဘယ္ေတာ့ၿပီးမယ္မွန္းလဲမသိ။ မမလည္း ေၾကာက္လြန္းလို႔ သူတို႔ကို ေခၚမိတယ္။ အသံထြက္လားမထြက္လားေတာ့မသိ။ သူတို႔မၾကားတာလားလည္းမသိ။ မလာၾကဘူး။ ရင္ေတြတုန္ ႏွလံုးေတြလည္းခုန္ အသက္ရႈေတြလည္းၾကပ္ၿပီး...အားလံုးလဲ ၿပီးေရာ အခုမင္းျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ မမ wheel chair နဲ႔ ျပန္လာခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ...
အရမ္းေနမေကာင္းျဖစ္သြားတယ္"

" မမ ကို ဆရာဝန္မႀကီးမွန္း သူတို႔မသိၾကဘူးလား"

" ဆရာဝန္မႀကီးမွန္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိသည္ျဖစ္ေစ အခု အခ်ိန္မွာ မမက လူနာေလ။ လူနာတိုင္းကို မသိနားမလည္တဲ့ လူေတြအျဖစ္ပဲ သေဘာထားၿပီး အခုလုပ္မဲ့ procedure က ဘာျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ဆံုး ဘာလုပ္ပါမယ္။ ၿပီးရင္ဘာဆက္လုပ္ပါ့မယ္။ အသံဘယ္လို ျမည္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာမွ မေၾကာက္ပါနဲ႔။ ဒါက ပံုမွန္ပါ။ ၾကာျမင့္ခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္ပါတယ္။ က်မတို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိပါမယ္။ အန္တီအနားမွာအၿမဲ ရွိေနပါ့မယ္။ ကိစၥရွိရင္ ဘယ္လို အခ်က္ျပပါ။ ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ ဆရာဝန္/ဆရာမေတြ အားလံုး အဆင္သင့္ရွိပါမယ္.....စသည္ျဖင့္ ေလးေတြ ေျပာေပးရင္ ပိုေကာင္းမလားလို႔ပါ။စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာက္စိတ္ သက္သာတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့မမတို႔က မၾကာခင္ေသေတာ့မဲ့ လူေတြပါကြယ္။ တေန႔ကိုယ္တိုင္ လူနာျဖစ္ရင္ နားလည္လာမွာပါ။
မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ/ ဆရာဝန္ေတြကို မမက အခုလို အၾကံျပဳပါတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ။ အလုပ္ကေတာ့ လုပ္ေပးေနၾကပါတယ္။ေက်းဇူးလဲတင္ပါတယ္။ အေျပာအဆို မရွိတာကြဲ႕။အဓိကက သားရယ္ ငါတို႔လုပ္ေပးေနတာပဲ ဆိုတာခ်ည္းသက္သက္ မဟုတ္ပဲ အေျပာအဆိုေလးေတြနဲ႔ ရွင္းျပေပးရင္ လူနာစိတ္ခ်မ္းသာမႈ႕အတြက္ ပိုေကာင္းမလားလို႔ ထင္တာပဲ"

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်ာ"

အေျပာဆိုးရင္လည္း မေကာင္းဘူး။

မေျပာမဆိုလြန္းရင္လဲ မေကာင္းဘူး။

" က်ေနာ္တို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရပါဦးမည္"