ပင္လယ္ေပ်ာ္တို႔၏ က်န္းမာေရး (သို႔) ဂ်ပန္က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ား ၏ စိတ္ဓါတ္ (၂)
အခ်ိန္နဲ႔ဒီေရသည္လူကိုမေစာင့္ဆိုသလိုပါပဲကြၽန္ေတာ္တိုေတြ
အသက္ေတြႀကီးလာၾကတယ္။္ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့အားမာန္
အျပည့္နဲ႔တက္တက္ႂကြၾကြနဲ႔တာဝန္မလစ္ဟင္းေအာင္လုပ္ေဆာင္နိုင္ေပ
မယ့္လဲ အသက္ေတြႀကီးလာၾက တဲ့အခါ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္ကလို စိတ္သြားတိုင္းကိုယ္မပါေတာ့ပါဘူး။ လုပ္ခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ အသက္ရြယ္ေၾကာင့္မလုပ္လာနိုင္တာေတြရွိပါတယ္။
photo by google
ဂ်ပန္နိုင္ငံက က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းေတြ အေၾကာင္း ျပန္ဆက္ရေအာင္ဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သေဘာၤက ဂ်ပန္လူမ်ိဳးပိုင္သေဘာၤဗ်။
ဒါေပမယ့္ ကိုးရီးယား company ကိုအာဏာကုန္လႊဲထားတယ္ဆို
ပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ကသူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ကိုယ္ပိုင္ကုန္ျကမ္းရွိတယ္။
ကိုယ္ပိုင္သေဘၤာ ကိုယ္ပိုင္ကုန္ျကမ္း ကိုယ္ပိုင္ဆိပ္ကမ္းဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
သေဘာၤကလဲ ဂ်ပန္၊ ကိုရီးယား၊ တရုတ္၊ထိုင္ဝမ္၊ ရုရွား
အဲသေလာက္ပဲသြားတဲ့သေဘာၤေပါ့။ နွစ္ရက္ သံုးရက္ခရီးေပါ့။ တခါတေလ မုန္တိုင္းေတြ ဘာေတြရွိလို႔ လမ္းမွာျကာမွ ငါးရက္ေပါ့။
Chemical Tanker သမားေတြက သြားတဲ့ရက္အရမ္းနည္းရင္
ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္ဗ်။သေဘာၤ သားေတြမွာ ငယ္ရြယ္တဲ့ လူ ပါသလို
အသက္ရြယ္ျကီးသူေတြလဲ ပါပါတယ္။ အသက္ရြယ္ျကီးေပမယ့္လဲ
မိသားစုအေရး သားသမီး ေရွ႔ေရးအတြက္ အနားမယူနိုင္ပဲ
မာယာမ်ားျပီးၾကမ္းတမ္းတဲ့ ပင္လယ္ျပင္မွာ အလုပ္လုပ္ျကရတာေပါ့။
ကြ်န္ေတာ္ ဆရာ Bosun တစ္ေယာက္ စိတ္ဖိစီးမွဳေတြ အလုပ္ပင္
ပန္းမွဳေတြ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ဒဏ္ေတြေျကာင့္
တစ္ေန႔မွာ ရင္ဘက္ေအာင့္ လာပါေတာ့တယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ သေဘာၤက ဂ်ပန္ (ယိုကာရွိ ) ဆိုတဲ့
ျမိဳ႕ေလးကို ကပ္ဖို႔တစ္ရက္ေလာက္အလိုေပါ့။
ရင္ဘက္ေအာင့္ေတာ့ ကိုယ့္ ျမန္မာ အရာရွိကိုေျပာတာေပါ့။ အရာရွိက လဲ သူႀကီး (Captain)ကိုေျပာျပတာေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ထံုးစံ အတိုင္း အထက္ကို အဆင့္ဆင့္ စာတင္ရတာေပါ့။ဂ်ပန္ ပိုင္ ဂ်ပန္ဆိပ္ကမ္းမွာဆိုေတာ့
သေဘာၤ ကပ္ျပီးတာနဲ႔ခ်က္ခ်င္း ေအးဂ်င့္ေရာက္လာပါတယ္။
သေဘာၤက တျခားနိုင္ငံေရာက္ေနလွ်င္ ထိုကဲ႔သို႔ခ်က္ခ်င္းေရာက္မလာနိုင္။
အဲဒါနဲ႔ ေဆးခန္းျပဖို႔ ေအးဂ်င့္နဲ႔ ပါသြားတာေပါ့ဗ်ာ။သာမန္ေအာင့္တာပဲထင္ျပီး အဝတ္တစ္ထည္ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ ေဆးခန္းသြားျပတယ္။
ေဆးစစ္ျကည့္ေတာ့ နွလံုးေသြးေျကာ က ၉၀% နည္းပါးေလာက္ပိတ္ေနပါျပီ။ opertation လုပ္ရမယ္လိုေျပာပါတယ္။ မလုပ္ရင္ေသမယ္။ ဒီေဆးရံုမဟုတ္လဲ ေနာက္ေဆးရံုသြားလဲ ဒီတိုင္းမခဲြဘူးဆိုေသမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ တို႔ Bosun က လဲ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ေျပာပါတယ္။ ဘာေျကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ကိုယ္နိုင္ငံလဲ မဟုတ္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးလဲမဟုတ္ စကားလဲနားမလည္၊ ျပဳစုေပးမဲ့ မိသားစုဝင္လဲ မရွိတာေျကာင့္ပါ။
မိတ္ေဆြမ်ားပဲစဥ္းစားျကည့္ပါ့။ ေရေျမျခားမွာေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း မရွိဘဲနဲ႔
ေဆးရံုတတ္ဖို႔ဘယ္လိုအင္အားရွိမလဲ။သေဘာၤကလူေတြလဲ
လိုက္ျပဳစုလို႔မရဘူးေလ။ အလုပ္တာဝန္ေတြက ရွိေသး တာကိုး။
အဲဒါေၾကာင့္ operation မလုပ္ဘူးဟုသာတြင္တြင္ ျငင္းပါတယ္။
ခဲြစိိတ္ကုသရမလုပ္ရင္ ေသမွာေသခ်ာတယ္ေလ။အခုခ်ိန္မွာ သြားလာ စားေသာက္လို႔ရေပမယ့္ သေဘာၤ သြားေနခ်ိန္ျကမွ နွလံုးေရာဂါ ျဖစ္ရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ဆရာဝန္က ဒီေရာဂါကို မကုသရင္ ဒီမွာမကုပဲ ေသာက္ေဆးနဲ႔သေဘာၤ အလုပ္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ သေဘာၤေပၚမွာေသသြားမယ္လို႔ေျပာပါတယ္။Bosunနာမည္က ကိုတင့္ လိုကြ်န္ေတာ္တို႔ေခၚတယ္။
ကိုတင့္ ကလဲ operation မလုပ္ဘူးပဲ ျငင္းတယ္။
အဲအခ်ိန္မွာ ေဆးရံုမွာရွိတဲ့ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ
အကုန္လံုး မ်က္နွာမေကာင္းျကပါဘူး။ ဘယ္လိုေျပာေျပာ
မရေတာ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဆံုးရွံဳးရမွာ ဆိုးလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနျကတာေပါ့။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ သူနာျပဳေတြဆရာဝန္တခ်ိဳ႕ က အဂၤလိပ္စကား
သိပ္မေျပာတတ္ဘူးဗ်။နားလညး္ မလည္က်ဘူး။
ဒါေပမယ့္လဲ သူတို႔တတ္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔ ျပံဳးျပံဳးေလးပဲ ရွင္းျ့ပျကပါတယ္။ အဲလိုမ်ိဳးက ေဆးရံုမွမဟုတ္ပါဘူး။ ေစ်းဆိုင္ေတြ အစားေသာက္ဆိုင္
ေတြက အစ အဲလို ပဲျပံဳးျပီး ရွင္းျပျကပါတယ္။ ခ်စ္စရာ အက်င့္ေလးေပါ့ဗ်ာ။
အဲလိုမ်ိဳးအခ်ိန္မွာ e လိုေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္တဲ့
ဆရာဝန္ေလးေရာက္လာတယ္ဗ်။ ကိုတင့္ ကိုေမးတယ္ အလုပ္အေျကာင္း၊
မိသားစု အေျခေနေတြနဲ႔တျခားအေျကာင္းေတြ ေမးတာေပါ့။ ျပီးေတာ့မွ
က်န္းမာေရးအေျကာင္းေျပာပါတယ္။အဲအခ်ိန္ ကိုတင ့္စိတ္ထဲ
မွာတခုေတြးမိတယ္တဲ့။ ေသြးေျကာခ်ဲ႕တာက
လက္ေသြးေျကာကေန တဆင့္ ဒါမွမဟုတ္ ေပါင္ကေသြးေျကာကေနတ
ဆင့္ ခ်ဲ႕လို႔ရတယ္ဆိုတာေတြးမိသြားတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ကိုတင့္ ကေမးလိုက္ပါတယ္။ ဘယ္လို operation လုပ္မွာလဲလို႔ေမးလိုက္တယ္။
(ပထမက operation ကို ရင္ဘက္ခြဲစိတ္ရမယ္ပဲ ထင္ခဲ့တာကိုး)
လက္ သို႔ မဟုတ္ ေပါင္ ကေသြးေျကာကေန ခ်ဲ႕မွာလိုျပန္ေျပာပါတယ္။
အဲလို Operation ဆို လုပ္မယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။
အဲခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္ေတြ သူနာျပဳေတြ အရမ္းေပ်ာ္သြားျကတယ္။ သူတို႔လူအသက္တေခ်ာင္းကို ကယ္လိုရလို႔ ဝမ္းသာသြားျကတယ္။
ဂ်ပန္ေတြဟာ လူအသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ဘယ္လိုကယ္ရမလဲ ဆိုတာ
အျမဲစိတ္ကူးေနျကတာပါ။ျမန္မာနိုင္ငံကေဆးရံု ေဆးခန္း အမ်ားစုကေတာ့ ပိုက္ဆံ ကအဓိကေပါ့ဗ်ာ။ျမန္မာ နိုင္ငံကတခ်ိဳ႔ ေဆးရံု ေဆးခန္းနဲ႔ ကြာပါ့။
အဲလိုနဲ႔ operation လုပ္ ၆ နာရီနဲ႔ေလာက္ျကာသြားတယ္။
သေဘာၤကေတာ့ ေရွ႔ဆက္ခရီးဆက္သြားရတာေပါ့။ကိုတင့္ တစ္ေယာက္ထဲေဆးရံုမွာေဆးကုသမွဳခံယူေနရတာေပါ့။အစားအေသာက္ အေပါ့အပါး
ကအစ သူတို႔ဆီက ဝန္ထမ္းေတြ လုပ္ေပးပါတယ္။ ေရပါတ္တိုက္တာက
အစေပါ့ဗ်ာ။ အဝတ္စားလဲ သူတို႔ပဲ ေလ်ာ္ေပးပါတယ္။သေဘာၤေပၚက
ကိုတင့္ ရဲ႕အဝတ္အစားေတြ အသံုးေဆာင္ပစၥည္းေတြကေတာ့ ေအ့ဂ်င့္က စာရင္းနဲ႔ မွတ္ျပီး ေဆးရံုကို ယူသြားေပးပါတယ္။ ေဆးရံုကပဲ ေဆးကုသမွဳ ၁၀ ရက္ ခံယူျပီး က်န္းမာစြာျဖင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ပိုက္ဆံ
တျပားမွဳမကုန္သြားခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာေဆးကုသ
ခြင့္ရသြားပါတယ္။ သေဘာၤပိုင္ရွင္ကပဲ ေဆးကုသစရိတ္အကုန္လံုး တာဝန္ယူသြားပါတယ္။အကယ္၍ မ်ား တျခားနိုင္ငံမွာ ဆိုလွ်င္ေတာ့ မေတြးဝံ
စရာပါပဲ။ေကာင္းလာဖို႔ ၅၀ % ေလာက္သာရွိပါမည္။
ေႏြးေထြး ပ်ဴငွာေသာ ကုသ မွဳလဲ ရမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။
ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ေလးစားစရာပါပဲဗ်ာ။
ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ခဲ့ဖူးေသာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးအေျကာင္းေလးေတြတခ်ိဳ႕ရွိပါေသး
တယ္။
-bus ေစာင့္လွ်င္ေတာင္ တန္းစီ ေစာင့္စီးျကသည္။
-ၾကမ္းတမ္းေသာ စကား ရိုင္းစိုင္းေသာ အမူအရာ လံုးဝ မေတြ႔ရ ။
-လမ္းေပၚတြင္ ဟြန္းသံတညံညံ လုပ္ျခင္း ေက်ာ္တက္ျခင္းမ်ားမရွိ
အခ်င္းခ်င္းနားလည္ ေပးမႈ႕ရွိသည္။
- အလယ္ေျကာတြင္ အေရးေပၚ လမ္းရွိသည္။ထို အလယ္လမ္းကို
ကားမ်ားပိတ္ေနပါေစ အေရးေပၚလမ္းမွမသြားျကပါဘူး။
္ - အတုယူစရာစိတ္ဓါတ္ေလးေတြေပါ့။
ကိုတင့္ျကီးလဲ ဂ်ပန္သူနာျပဳမေလးေတြလအျပဳစုေကာင္းလို႔ က်န္းက်န္း
မာမာျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္တို႔နွင့္ စီးခဲ့ေသာသေဘာၤသို႔ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္
တတ္သြားပါေတာ့သည္။ - - - - -
steemit myanmar မွ ဆရာမ်ား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္းမ်ားကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာ က်မ္းမာခ်မ္းသာျကပါေစ။
writer@ayeminmaung
တိုင္းျပည္ တိုးတက္တာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔လည္း အမ်ားႀကီး ဆိုင္ပါတယ္။ ဆက္ေရးပါအံုး... ပင္လယ္ျပင္ အလုပ္အေၾကာင္းေရတာ အစ္ကို တေယာက္တည္း ရွိတယ္။ အားေပးေနမယ္။
ဟုတ္ကဲ့ အစ္ကို ဆက္ေရးပါ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္ တိုးတတ္ဖို႔
အတြက္ အရိုးစဲြေနတဲ့အက်င့္ပ်က္ စိတ္ဓါတ္ေတြ အမ်ားျကီးျပဳျပင္ရအံုး
မယ္ထင္တယ္အစ္ကို ဟင္! ေရ. . .