ပင္လယ္ေပ်ာ္တို႔၏ က်န္းမာေရး (သို႔) ဂ်ပန္က်န္းမာေရးဝန္ထမ္းမ်ား ၏ စိတ္ဓါတ္ (၁)

မိတ္ေဆြတခ်ိဳ.နဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေမးၾကတယ္"'ဘာအလုပ္လုပ္လဲ'''
ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္မပါစြာျဖင့္ ျပန္ေျဖပါတယ္ 'သေဘၤာ သားေပါ့' ။ တခ်ိဳ႕မရင္းနွီးေသာမိတ္ေဆြမ်ားဆို တျခားအလုပ္တခုကိုပဲ လႊဲေျဖလိုက္တယ္။စာဖတ္သူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထင္လိမ့္မည္ ''ဟာ ဘာျဖစ္လို႔
သေဘာၤသားလို႔ မေျပာလဲေပါ့။ " ထိုကဲ့သို႔ထင္ျမင္ျကပါလိမ့္မည္။
မည္သို႔ေျကာင့္ လဲႊေျဖလိုက္ရသနည္းဆိုလွ်င္- - - - - - -
တခ်ိဳ႕ေသာသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကျပန္ေျပာတယ္
"ဟာ ေဒၚလာစားသူေဌးေတြပဲတဲ့ " ဒီစကားၾကားရ
ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့ရင္ထဲမေကာင္းလို႔ပါ။ ျမန္မာ ရုပ္ရွင္
ဇာတ္လမ္းေတြမွာေတာ့ သေဘာၤသားဆိုလွ်င္ တက္တူးနွင့္ အဝတ္အစားက အလန္းစား၊ သံုးလိုက္ေသာေငြ၊ ေအာ္သံုး တာမဟုတ္ဘူး
'ျဖဳန္းလိုက္ေသာေငြ'၊ ဒီျကားထဲ မိန္းမက ရွဳပ္၊ ေပါေျကာင္ေျကာင္ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ မွာ သရုပ္ေဆာင္ေနျကေတာ့အမ်ားကေတာ့ ထိုသ႔ိုပဲထင္မွာေပါ့။

သေဘၤာ သားတေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲဘာေတြ႐ွိလဲဘာေတြႀကိတ္ခံစားေနရလဲသူတိုမသိၾကဘူး။သူတို႔ျမင္တာက ေဒၚလာပဲျမင္တယ္ သေဘၤာသား
တေယာက္ျပန္လာရင္ ေရလ်ွံတယ္ဆိုတာပဲသူတို႔ျမင္ၾကတယ္ သေဘၤာ
ေပၚဘယ္လိုဒုကၡအခက္ခဲေတြကိုရင္ဆိုင္ၿပီးအဲဒီေဒၚလာေငြရဖို႕
႔ဘယ္လိုအလုပ္လုပ္ၾကရတယ္ဆိုတာမသိၾကဘူး။ က်န္းမာေရး ကုသမွဳလဲ ေသေသခ်ာခ်ာမရွိ။ ေဆးေတြေတာ့ရွိပါတယ္။
အမ်ားအားျဖင့္" ရြာ "က ယူလာေသာေဆးျဖင့္သာ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္
ကုျကသည္သာမ်ားသည္။(သေဘာၤေပၚတြင္ ျမန္မာျပည္ကို "ရြာ" ဟုေခၚပါသည္။)

တခ်ိဳ႕ဆိုရင္သေဘာၤမတတ္ခင္ကတည္း "ထီးျဖဴ ဖိနပ္ပါး" ၿပီးတိုင္ပတ္ေနတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီး။ ကိုယ့္ဘဝရပ္တည္ဖို႔ကိုယ့္မိသားစုဘဝအဆင္ေျပဖို
႔ေနပူထဲလက္မွတ္မိတၱဴေလးေတြကိုင္ၿပီးကုမၼဏီတခုဝင္တခုထြက္နဲ႔ form လိုက္တင္လိုက္ရတာဖတ္ဖတ္ကိုေမာလို႔ လိုင္းတခုနဲ႔မခ်ိတ္မိမခ်င္းေနစဥ္
ေလ်ွာက္လိုက္ရတဲ့လမ္း ဖိနပ္ေတာင္ ပါးတယ္။သေဘၤာ လိုင္းရၿပီးသေဘၤာ ေပၚေရာက္ျပန္ေတာ့လဲ လူသစ္ဆိုေတာ့ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းပညာျပတာခံရျ
ျပန္တယ္။
ဒီၾကားထဲရာသီဥတုဒဏ္ကတမ်ိဳး မုန္တိုင္းမိလို႔လိႈင္္းႀကီးရင္လဲ
"လိွဳင္းျကီးေလွေအာက္ " ဆိုေပမဲ့လဲ က်ယ္ေျပာလွတဲ့
ပင္လယ္ျပင္ႀကီးဆိုေတာ့လဲ သေဘၤာ ႀကီးဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး စေကာထဲဆီးျဖဴသီးထည့္လွိမ့္သလိုပဲမတ္တပ္ေတာင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ဆို ထမင္းမစားႏိုင္ပဲအိပ္ယာထဲလဲသူကလဲ။
ဒါေပမယ့္လဲကိုယ္တာဝန္က်ရာကိုမလစ္ဟင္းရေအာင္အလုပ္ထလုပ္ရျပန္တယ္။အိပ္ယာထဲ လွဲေနလို႔ေတာ့ရတာေပါ့။ကိုယ္က လွဲေနရင္
ကိုယ္တာဝန္ကို တျခားလူေတြက ပိုယူရေတာ့မည္ေလ။
သူတို႔လဲ မူးျကမွာပဲေလ။ ကိုယ္အလုပ္ခ်ိန္ထက္ ဘယ္သူကေရာပိုယူခ်င္ပါ့မလဲ။ တျခားလူေတြက လိွဳင္းထဲေလထဲ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ ကိုယ္ကအိပ္ယာထဲ လွဲေနတယ္ဆိုေတာ့စိတ္မေကာင္းဘူးေပါ့။သေဘာၤသားတိုင္းေတာ္ရံု က်န္းမာေရးေလာက္ေတာ့အိပ္ယာထဲ လွဲမေနပါဘူး။ကိုယ္တာဝန္ကိုတျခားလူေတြကို တာဝန္မပိေစခ်င္ျကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုလွ်င္ "တစ္ေလွတည္းစီး တစ္ခရီးတည္း"သြားေနျကသူခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာျကလို႔ပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲသေဘၤာ ေပၚအားတင္းၿပီကန္ထ႐ိုက္ျပည့္ေအာင္
သည္းခံၿပီးလုပ္ လစာေဒၚလာကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီးျပန္လာ
ၾကရတယ္ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ေတာ့ေဒၚလာစား သေဘၤာ သားႀကီးေပါ့
လူေတြကအထင္ႀကီးၾကတယ္ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္း
က်ေတာ့ သေဘၤာ သားေတြရဲ႕ရင္ထဲကိုဝင္ၾကည့္ၿပီး
ခံစားေပးမယ့္သူကအလြန္နည္းပါတယ္။ဒါေတြထားလိုက္ပါေလ
ေျပာေနရင္လိုရင္းမေရာက္ေတာ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔သေဘာၤ ရုရွားေရာက္ေတာ့ ဒီဇယ္ လိုမ်ိဳး chemical
တစ္မ်ိဳးတင္တယ္ဗ်။ အဲဒီ chemical ကခြ်ဲျကည့္ျကည့္ နဲ႔ ေခ်ာတယ္ဗ်။
သေဘာၤကလဲ အဲဒီဆိပ္ကမ္းကိုတခါမွမကပ္ဖူးဘူးဆိုေတာ့အလုပ္ရွဳပ္
တာေပါ့။ အထာမသိဘူးဆိုပါေတာ့။ ဟိုေျပးလိုက္ဒီေျပးလိုက္နဲ႔ ပ်ာယာ
ခက္ေနတာေပါ့။
အဲလို အလုပ္ရွဳပ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ ကုန္းပါတ္ေပၚမွာ chemical ေတြ
ယိုက် ေနတာ မသိလိုက္ဘူး။ ပိုက္ေပါက္တာ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ပိုက္အဆက္ေတြကယိုေသာ္လည္းေကာင္းေပါ့။
အဲလိုအရာ္ေတြ က စီးက်လာတာ မသိေသာကြ်န္ေတာ္ ေလွကား
ကလဲ အဆင္း အဲ့ chemical အရည္တတ္နင္းမိျပီး
လဲမလိုျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ဟန္ခ်က္ထိန္းလိုက္တာ။မထိန္းနိုင္ဘဲ ေခါက္ကနဲလဲပါေလေရာ။ ေျခေထာက္ေခါက္သြားတာပါ။ ပထမ မထနိုင္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ်လဲ မရွိ။ ဒီလိုပဲ ေျဖးေျဖးခ်င္းထေပါ့။ကူညီသူမရွိ။
ေထာ့နင္းေထာ့နင္းနဲ႔ွေလွ်ာက္ျပီး အရာရွိေတြကိုအက်ိဳးေျကာင္းေျပာျပေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ဒီ ရုရွားမွာ ျပလို႔မရဘူးတဲ့။ ထိုင္ဝမ္ဘက္ေရာက္မွ ျပတဲ့။
ကြ်န္ေတာ္ကလဲ လမ္းနည္းနည္းေလွ်ာက္လို႔ရတယ္ဆိုေတာ့ "ok" ေပါ့။
အဲလိုပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ရြာ က ပါတဲ့ဒဏ္ေျကးလိမ္းေဆးေတြဘာေတြလိမ္းေပါ့။ မနက္ဆိုရင္ အလုပ္ေဇာေျကာင့္လားမသိ နာတာေတာ့ေပ်ာက္တယ္။ေသခ်ာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ ညဘက္ေရာက္ရင္ ကိုက္လာေရာ။ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ထိန္းေလွ်ာက္ရတဲ့အတြက္ ေပါင္ပါ တန္းခ်င္သလိုျဖစ္လာတယ္။ေနာက္ဆံုး ခါးပါ နာလာတယ္။ဘယ္လိုမွ အလုပ္လုပ္လို႔မရေတာ့။ အဲခ်ိန္ ပင္လယ္ျပင္ေပၚသေဘာၤ ခုတ္ေမာင္းတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။
ထိုင္ဝမ္မေရာက္ေသး။ ကိုးရီးဟားအရာရွိကေတာ့ ျပန္ခ်င္လို႔
ဇာတ္လမ္းထြင္တာပဲလို႔ထင္ေနသည္။ ထိုင္ဝမ္မေရာက္ခင္ စာဝင္လာ
သည္။
ေဆးခန္းျပဖို႔မေသခ်ာ လို႔ေျပာသည္။ သေဘာၤကလဲ တစ္ရက္ပဲ ကမ္းကပ္တာကိုး။ အခ်ိန္မရွိဘူးေလ။ျပီးေတာ့ တိုင္ေပ သို႔ေဆးကုဖို႔ စာတင္ရအံုးမည္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
မျပရလဲျပန္မယ္လို႔ေျပာလိုက္တယ္။ သူတို႔ျကိုးစားျကည့္အံုးမဟ္တဲ့။
ကြ်န္ေတာ္လိုပဲျမန္မာ အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္လဲ ေျခမ ေျခစြယ္ ငုတ္တာေျခမတစ္ခုလံုးပုပ္သလိုျဖစ္ေနျပီ ေဆးခန္းမျပရေသး။
သူလဲ ေထာနင္းေထာ့နင္းျဖစ္သာ အလုပ္ခ်ိန္ဆိုလဲ အလုပ္လုပ္ရပါသည္။ဒီလိုနဲ႔ ထိုင္ဝမ္ မေရာက္ခင္ တစ္ရက္ စာဝင္လာသည္။ ေဆးခန္းျပရမည္ ။။ ။။ေဆးစာရျပီေပါ့။ အဘယ္ေျကာင့္ျမန္သြားလဲလို႔ စဥ္းစားမရ။ ဘာေျကာင့္လဲဆိုေတာ့ကိုးရီးယား စက္ခ်ဳပ္က သြားကိုက္လို႔ဆုိျပီးေဆးခန္းျပမယ္
ဆိုေသာေျကာင့္ျမန္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူမ်ိဳးဆို လူလို႔မထင္။ သူတို႔လူမ်ိဳးဆိုခ်က္ခ်င္း။(ကိုးရီးယား လူမ်ိဳးအမ်ားစု ေျပာပါတယ္။) သြားကိစၥသည္ သေဘာၤ company နွင့္မဆိုင္ပါ။ ကိုယ္ပိုက္ဆံ နွင့္ကိုယ္ကုရသည္။ Korea နိုင္ငံဆိုလွ်င္ ေစ်းအရမ္းျကီးသည္။
ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သေဘာၤေပၚမွာ တခုခုျဖစ္လွ်င္ေဆးခန္းေျပးလို႔မရပါဘူး။ ကိုယ္ဘာသာကိုယ္ကုရတာ မ်ားပါတယ္။ ကုန္းေပၚမွာလိုမ်ိဳး ေဆးခန္းေျပးလို႔မရပါ။ အလုပ္ခ်ိန္ပ်က္ျပီး နားဖို႔အဆင္မေျပပါ။ယုတ္မာေသာအထက္အရာရွိ ဆိုလွ်င္ ေဆးခန္းျပဖို႔ပိုေဝးသြားနိုင္သည္။

ဂ်ပန္နိုင္ငံ ေဆးရံု ႏွင့္ ေဆးရံုဝန္းထမ္းမ်ား အေျကာင္းကိုေတာ့ေနာက္
အခန္းဆက္မွေျပာျပပါမည္။

<ဆက္လ်ွက္ဖတ္ရွဳ ေပးပါခင္ဗ်ာ။>

---

steemit myanmar မွ ဆရာမ်ား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြအေပါင္းသင္းမ်ားကိုယ္စိတ္နွစ္ျဖာ က်မ္းမာခ်မ္းသာျကပါေစ။

writer@ayeminmaung