" ဥစၥာကံေပးမရေသး ေႏွာင့္ေႏွးဗ်ာပါမရွိရာ "

ကြ်န္ေတာ္ 2005 ခုႏွစ္ေလာက္က ေမခ - မလိခ ျမစ္ေႀကာင္းထဲမွာ ေရႊဆက္လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့တာနဲ႕ ဖားကန္႔ကို တက္လာခဲ႔တယ္ဗ်။ မရင္းႏွီးတဲ႕ေဒသ တစ္ခုကို လာခဲ႔ရတာဆိုေတာ့ အခက္ခဲေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးႀကံဳခဲ႔ရတာေပါ့ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ ဖားကန္႔ကို ေရာက္ေတာ့ သံုးႏွစ္ေလာက္အထိ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနတာပါပဲ။ သူမ်ားေတြ ေက်ာက္ရွာတယ္ ေက်ာက္ရတယ္ဆိုလို႔သာ လိုက္ရွာႀကည့္တာ ေက်ာက္မ်ိဳးနားမလည္ရင္ ရွာလည္းအလကားပဲဗ်။

ေက်ာက္ရွာတယ္ဆိုတာ ဒီေဒသ အေခၚ ေရမေဆးရွာတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရမေဆးဘယ္လိုရွာရလဲဆိုေတာ့ ဒီမွာ ေက်ာက္တူးေဖာ္တဲ႕ကုမၸဏီေတြရွိတယ္။ ကုမၸဏီေတြက စက္ယႏၲရား ေတြနဲ႕ တူးေဖာ္တယ္။ မိုင္းေတြခြဲျပီးေတာင္ေတြျဖိဳတယ္။ ျပီးရင္ သူတို႔ကုမၸဏီကြင္းေတြထဲမွာ လခစားအလုပ္သမားေတြနဲ႕ ေက်ာက္ကို စိတ္ႀကိဳက္ ႏွစ္ထပ္သံုးထပ္ ေမႊေနာက္ရွာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။

ကုမၸဏီက သူတို႔စိတ္ႀကိဳက္ရွာျပီးလို႔ ေက်ာက္မပါေလာက္ေတာ့ဘူးထင္မွ အဲဒီေျမစာေတြကို သင့္ေတာ္ရာ တစ္ေနရာမွာ ျပန္စြန္႔ပစ္တာဗ်။ သူတို႔စြန့္ပစ္တဲ႕ေျမစာထဲကို ျပန္ရွာတဲ႕သူေတြကို ေရမေဆးရွာႀကသူမ်ားလို႔ ေခၚတာေပါ့ဗ်ာ ။ ဒါဆိုရင္ ေရမေဆးတစ္ေယာက္ ေက်ာက္တစ္လံုးရဖို႔ ဘယ္ေလာက္ခဲယဥ္းလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္မွာပါ။

ေျမစာပစ္တဲ႕ေနရာေတြဆိုတာကလဲ အျမင့္တေနရာကေန ေခ်ာက္ကမ္းပါး ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြထဲကို ေျမစာကားဖင္ထိုးျပီး သြန္ခ်တာပါ။ အဲဒီလိုသြန္ခ်တဲ႔အခါ ခဲမိုးရြာေနသလိုပါပဲ။ အဲဒီခဲမိုးရြာေနတဲ့ႀကားထဲကမွ အမ်ားနဲ႕တိုးေဝွ႔ျပီးရွာရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာက္ရမရဆိုတာ မေသခ်ာေပမဲ႕ ေန႔စဥ္ ေသမင္းနဲ႕စစ္ခင္းျပီး လုပ္ေနရတဲ႕အလုပ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။

ေက်ာက္မိ်ိဳးေကာင္းေကာင္းနားလည္ဖို႔ကို ေျမစာပံုမွာ ငါးလေလာက္အထိ အခ်ိန္ေပးခဲ႔ရတယ္ဗ်။ ေက်ာက္မ်ိဳးဆိုတာက လည္း ေမွာ္ တစ္ေမွာ္နဲ႕တစ္ေမွာ္ မ်ိဳးတန္းျခင္းက မတူဘူးခင္ဗ်။

ေက်ာက္ အလံုးေသးေလးေတြခ်ည္းပဲ ထြက္တဲ႕ေမွာ္ ရွိသလို အလံုးႀကီးမွ စားရတဲ႕ ေမွာ္ ဆိုတာလည္း ရွိတယ္။ လက္သီးဆုပ္ေလာက္ အလံုးေသးေသးေလးနဲ႕ သိန္းေပါင္း ေသာင္းထပ္ သိန္းထပ္ အထိ ရနိုင္သလို ႏွစ္တန္သံုးတန္ေလာက္ရွိတဲ႕ ေက်ာက္ႀကီးရျပီးမွ သံုးစားမရတာေတြလည္း ရွိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ စ ရွာေတာ့ အလံုးေသးေလးေတြပဲ ထြက္တဲ႕ ေမွာ္စီစာ ဆိုတဲ႕ေမွာ္မွာ ရွာတာဗ်။ အလံုးႀကီးလိုင္းကို နားမလည္ခဲ႔ေသးဘူး။ အဲဒီလို အလံုးႀကီးလိုင္း နားမလည္လို႔ခံစားခဲ႔ရဘူးတယ္။

ဥစၥာပစၥည္းဆိုတာ ကံမေပးရင္ လက္ထဲေရာက္ျပီးသားဟာေတာင္ လြဲတတ္တယ္ ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ဗ်ိဳ႕။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုရယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ေမွာ္စီစာ ေမွာ္ မွာ ေက်ာက္ရွာေနရင္း ရာဂဏန္း ေက်ာက္တစ္လံုးရခဲ႔တယ္ဗ်။ ရာေက်ာက္ ရေပမဲ႕ ကြ်န္ေတာ့္ ရည္ရြယ္ခ်က္က ရာဂဏန္းနဲ႕ မတင္းတိမ္နိုင္ဘူးေလ။ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ထပ္ ေသာင္းထပ္ ေက်ာက္ေတြ ရခ်င္ေသးတာ။ အဲဒီလိုနဲ႕ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္နဲ႕ ဆက္ရွာရင္း တစ္ရက္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာက္ရွာရင္း ေျမစာျပိဳက်ရာမွာ ခဲမွန္လို႔ ေပါင္က်ိဳးပါေလေရာဗ်ာ။

ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကို ေဆးကုသအျပီး အရင္လို ေက်ာက္မရွာနိုင္ေတာ့တာေႀကာင့္ ဆိုင္းဂ်ာဘြမ္ ဆိုတဲ႕ေမွာ္မွာ အိမ္တစ္လံုးဝယ္ျပီး ဘိလိယက္ ခံု တစ္ခံု ေထာင္ခဲ႕တယ္။ အဲဒီအလုပ္က ကြ်န္ေတာ္နဲ႕ အဆင္ေျပတယ္ ဆိုရမယ္။ အဲဒီရြာမွာ ဘိလိယက္ ဝါသနာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲဗ်။

အဲဒီေမွာ္မွာကယားလူမ်ိဳးေတြ ေနႀကတာ မ်ားတယ္။ ေမွာ္အေနအထားက ကြ်န္ေတာ္ရွာခဲ႕ဘူးတဲ႕ အလံုးေသးထြက္တဲ႕ေနရာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးဗ်။ အလံုးႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ထြက္တာ။ ေက်ာက္ေတြ ရႀကျပီဆိုရင္ အခ်ိန္ ငါးဆယ္ရဲ႕ အထက္ေက်ာက္ေတြခ်ည္းပဲရယ္။ အခ်ိန္ ေလးငါးရာ တစ္ေထာင္ေလာက္ရွိတဲ႕ေက်ာက္ေတြလည္း ရႀကတယ္။

ေဂ်ာ္ကီမ်ား ေက်ာက္တစ္လံုးကို ဝိုင္းထမ္းလာႀကပံု

အဲဒီေတာ့ ေက်ာက္တစ္လံုးရျပီဆိုရင္ ရတဲ႔ပိုင္ရွင္ တစ္ေယာင္တည္း ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ အဲဒီေက်ာက္ကို မနိုင္ႀကဘူးေလ။ ေက်ာက္ကို အိမ္ေရာက္ေအာင္ သယ္ဖို႔ ေရမေဆးအခ်င္းခ်င္း အကူေခၚရတယ္။ အဲဒါကို ေဂ်ာ္ကီလို႔ ေမွာ္ေဒသ မွာေခၚတယ္။ အဲဒီ ေက်ာက္ဝိုင္းထမ္းတဲ႕ ေဂ်ာ္ကီေတြက ဘယ္လိုအက်ိဳးအျမတ္ရလဲဆိုရင္ ေက်ာက္တန္ဖိုးရဲ႕ သံုးပံု တစ္ပံုကို ေဂ်ာ္ကီေတြက ရႀကတယ္။

ေက်ာက္တန္ဖိုးရဲ႕သံုးပံုႏွစ္ပံုက ေက်ာက္ပိုင္ရွင္ရျပီးေတာ့ က်န္တဲ႕တစ္ပံုကို ေဂ်ာ္ကီသမားေတြ ခြဲေဝယူရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကား အလံုးႀကီးထြက္တဲ႕ေမွာ္မွာ ေနတဲ႕သူေတြက်ေတာ့ ကိုေက်ာက္မရလည္း ေဂ်ာ္ကီခေလးေတြ ႐ရေနတယ္ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပႀကတယ္ ေျပာရမယ္။

ကယားအဖြဲ႕ကလည္း ေက်ာက္ရွာတဲ႕သူက လူငါးဆယ္နီးပါးေလာက္ကို ရွိတယ္။ သူတို႔အဖြဲကလည္း ေက်ာက္ရတာက စိတ္ေတာ့ ေငြရႊင္ႀကတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ဘိလိယက္ခံုကို ေန႔တိုင္းလာကစားနိုင္ႀကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ ဘိလိယက္ခံုမွာ အေကာက္က တစ္ပြဲကို တစ္ေထာင္အနည္းဆံုးေကာက္ပါတယ္။ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ကေန စဖြင့္လိုက္တာ ည သံုးေလးနာရီေလာက္ထိ ေရာက္တတ္တယ္ဗ်။ အဲ႔ဒီအခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ္ တစ္ရက္ကို ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ အသာေလးရပါတယ္။

ဘိလိယက္ခံုဆိုတာ လူစံုတဲ႕အမ်ိဳးဆိုေတာ့ ေက်ာက္ေလာပန္းေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ့္ခံုမွာ ေက်ာက္ဝယ္ဖို႔ေစာင့္ရင္းကစားႀကပါတယ္။ ညညဆို မိုးခ်ဳပ္မွ သိမ္းရေတာ့ မနက္ဆို ေတာ္ေတာ္နဲ႕ မထနိုင္ပါဘူး။ ကစားမဲ႕သူေတြက လာနိုးျပီး သူတို႔ဟာသူတို႔ တခါးေပါက္ဖြင့္ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ေပးျပီး ကစားႀကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က အဲဒီေနရာမွာ ဘိလိယက္ခံုက ကြ်န္ေတာ့္တစ္ခံုတည္းရွိတာဆိုေတာ့ အေတာ့္ကို အလုပ္ျဖစ္ခဲ႕ပါတယ္။

ဘိလိယက္ခံုေထာင္ထားျပီးတစ္ဖက္ကလည္း သူမ်ားရလာတဲ႕ေက်ာက္ေတြကို ရွယ္ယာလိုက္ထည့္တယ္ ဝယ္တယ္ဗ်ာ။ ျမတ္တဲ႕အခါ ရွိသလို ရံႈးတဲ႕အခါလည္း ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ႕ အခုေရာက္ေနတဲ႕ေမွာ္ရဲ႕ ေက်ာက္ကို ကြ်န္ေတာ္က ေကာင္းေကာင္းနားမလည္ေသးဘူးဗ်။ နားမလည္လို႔လည္း ရသင့္ရထိုက္တဲ႕ေက်ာက္တစ္လံုး လက္လြတ္ခဲ႔ရဖူးတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ဆီမွာ လာလာကစားေနႀကတဲ႕သူေတြ ေက်ာက္ရျပီဆို ကြ်န္ေတာ္ ဝယ္သင့္တာဝယ္ျပီး ရွယ္ယာ ထည့္သင့္တာ ထည့္ေပးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆို အခ်ိန္တန္ရင္ က်ေနာ့္ ခံုမွာ ပဲ လာျဖဳန္းက်မယ္ဆိုတာ သိထားလို႔ပါပဲ။ ေသာင္းႀကီးသိန္းေငြတန္ေလာက္အထိ သူ႔တို႔ေက်ာက္ေတြကို အားေပးဖူးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ရဲ႕နံေဘးမွာ ေရမေဆးရွာေနတဲ႕ ေဆးဘဲ ဖိုးသမားေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ဗ်။ သူ႕ေက်ာက္ေလးေတြဆို ကြ်န္ေတာ္ ေလးငါးေထာင္ တစ္ေသာင္းနဲ႕အျမဲ ဝယ္ေနႀကပါ။ သူကလည္း သူ႔ဖိုးရွဴဖို႔မရွိရင္ ေျမစာပံုက ေက်ာက္စုတ္ေလးေတြ ေကာက္လာျပီး ေရာင္းတတ္တယ္။

တစ္ရက္က်ေတာ့ ညဆိုင္သိမ္းျပီးစ အခ်ိန္ အဲဒီဖိုးသမား ေရာက္လာျပီး ေက်ာက္တစ္လံုး လာျပတယ္ဗ်။ ေက်ာက္က အခ်ိန္သံုးဆယ္ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္။ ႀကက္ေသြးအခြံနဲ႕ အရည္ႀကိဳးက လက္ႏွစ္လံုးေလာက္ ပတ္ေနတာဗ်။

ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္နဲ႕ေရာင္းမလဲ ေမးေတာ့ အျပတ္ေတာ့ မေရာင္းနိုင္ဘူးတဲ႕။ရွယ္ယာတစ္ဝက္ထည့္ပါတဲ႕။ ဘယ္ေလာက္ထည့္ေပးရမလဲဆိုေတာ့ ေက်ာက္ရဲ႕တန္ဖိုးကို သိန္းေလးဆယ္မွာထားျပီး တစ္ဝက္ေႀကး သိန္းႏွစ္ဆယ္ ထည့္ေပးပါတဲ႕။ အျမင္အားျဖင့္ဆိုရင္ သူေျပာတဲ႕ေစ်းက မမ်ားပါဘူး။ အရည္လည္းပါတယ္ ႀကိဳးလည္း ပတ္ေနတယ္ေလ။

ဒါေပမဲ႕ခက္တာက ခါတိုင္းဝယ္ေနက် ေက်ာက္ေတြလို သိန္းပိုင္းေလာက္နဲ႕က မရဘူး လက္ထဲမွာ ေငြအရံသင့္ ရွိေနေပမဲ႕ ေမွာ္ရဲ႕ေက်ာက္မ်ိဳးကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ကမနိုင္ဘူး ။ ေရေဆးလိုက္ရင္ ရံႈးသြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိတယ္။ အဲဒါနဲ႕ ေလာေလာလတ္လတ္ သိန္းေလးရာေလာက္ ေအာင္ထားတဲ႔ ေဘးအိမ္က အကိုႀကီးကို အကူညီေတာင္းႀကည့္မိတယ္ဗ်။

အဲဒီလူကို အကူညီေတာင္းမိတာ ငါးပါးေမွာက္ေတာ့တာပဲ။ သူကလည္း ေက်ာက္ေလးေအာင္ထားတာက မႀကာေသးေတာ့ ရာမေတြ ေန႔တိုင္းညတိုင္းရွဴျပီး ရာမေႀကာင္ ေနတာ။ သူက ေက်ာက္ကို ယူႀကည့္ျပီး မ်ိဳးေပ်ာ့တယ္ ႏုတယ္နဲ႕ ေက်ာက္ရဲ႕အပစ္ေတြ အကုန္ခ်ျပတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နဂိုကမွ ရွယ္ယာထည့္ရမွာ ဆံုးရံႈးမွာ စိုးေနတာ သူေျပာလိုက္ေတာ့ အာရံုက မရွိဘူးေလ။

အဲဒါနဲ႕ ငါေတာ့ ရွယ္ယာမထည့္ေတာ့ဘူး ေလာပန္းနဲ႕ ပြဲတိုက္ေပးမယ္ဆိုျပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္အသိ ေလာပန္းေနတဲ႕ မမံုဆိုတဲ႔ရြာကို ဖိုးသမားေလး ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ျပီး သြားႀကတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ေလာပန္းက အိပ္ေနလို႔ အေတာ့္ကို နိွႈးယူရတယ္။ ေလာပန္းေက်ာက္လာျပတာ ဆိုေတာ့ ေအး ႀကည့္တာေပါ့ကြာ ဆိုျပီး ေက်ာက္ကို ႀကည့္ပါတယ္။ ေလာပန္းက ဘယ္ေလာက္ထည့္ေပးရမလဲ ေမးပါတယ္။ ေလာပန္းပဲ ေစ်းဖြင့္ေပးပါဆိုေတာ့ ။ ရွစ္ဆယ္မွာ ထားျပီး ေလးဆယ္ထည့္ေပးမယ္တဲ႕ မင္းပြဲခ ငါးသိန္းယူလိုက္ေပါ့တဲ႕။

သြားျပီ။ ပြဲခကို ေလာပန္းဆီက ငါးသိန္းရတယ္။ ေက်ာက္ပိုင္ရွင္က ငါးသိန္းနဲ႕ ရွစ္ေသာင္းတန္ ေက်ာက္ႀကည့္ ဓါတ္မီးတစ္လက္ရယ္ အက်ီ ၤတစ္ထည့္ရယ္ လက္ေဆာင္ေပးေသးတယ္။ ဒါေပမဲ႕ မေပ်ာ္နိုင္ေတာ့ဘူး။

ဘယ္ေပ်ာ္နိုင္ပါ့မလဲ။ ေနာက္ရက္က် ေက်ာက္ကို ေရးေဆးျပီး ျဖတ္ခ်လိုက္တဲ႕အခါ ေက်ာက္က သိန္းကိုးရာေက်ာ္ ေအာင္တယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာဗ်ာ စိတ္ေတြ မေကာင္းလိုက္တာဆို တစ္ပါတ္ေလာက္အထိ ထမင္းမစားနိုင္ဘူး။ တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။ ေက်ာက္က ကို႔လက္ထဲ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ႀကီး ေရာက္ခဲ႕ျပီးမွ သူမ်ားစားသြားရတာေလ။

ဥစၥာပစၥည္းဆိုတာ ထိုက္သူမွ ရတာဆိုတာ သိပ္မွန္တာပဲဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ တကယ္ေႀကကြဲတာဗ်။ ခုမွသာ ေျဖေတြးေလးေတြးနိုင္တာ။

အဲဒီေတာ့ Steemit က ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလည္း အလုပ္ဆိုတာကေတာ့ ပံုမွန္လုပ္ႀကရမယ္ဗ်ာ ။ ပစၥည္းဥစၥာကေတာ့ ကံကေပးမွ ရတတ္တတ္ပါ။ ဒါေႀကာင့္မို႔ " ဥစၥာကံေပးမရေသး ေႏွာင့္ေႏွးဗ်ာပါ မရွိရာ" လို႔ ႏွလံုးသြင္းနိုင္ႀကပါေစဗ်ာ။
Photos Credit >>>Google & Facebook

Author>>>@aungzawhtwe

MSC : 014