Wszystko Spieprzone i Zagubione Dzieciństwo – czyli subiektywnie o Fishu w Marillion cz. I

Wstęp

1979 rok, miasto Aylesbury w hrabstwie Buckinghamshire, 61 km od Londynu, to tam perkusista Mick Pointer, gitarzysta Steve Rothery, klawiszowiec Brian Jelliman i basista, pełniący również funkcję wokalisty Doug Irvine założyli zespół Silmarillion, który swoją nazwę zaczerpnął ze słynnej powieści Tolkiena. Po dwóch latach grupa skraca nazwę na Marillion, pod którą wkrótce wprowadzi nieco zapomniany w tamtym okresie rock progresywny w lata 80. Spotkałem dwie teorie – jedną mówiącą, że na pomysł zmiany nazwy wpadł Jelliman argumentując, że przedrostek „sil” może kojarzyć się ze słowem „silly (z ang. głupi), drugą, według której członkowie zespołu chcieli uniknąć problemu z prawami autorskimi. W tamtym czasie, początkiem 1981 roku, zespół opuścił Doug Irvine, a w jego miejsce dołączyli wokalista Derek „Fish” Dick oraz basista William „Diz” Minnitt. W tym składzie grupa utrzymała się niecałe 11 miesięcy. Pod koniec 1981 roku Briana Jellimana zastąpił przy instrumentach klawiszowych Mark Kelly, a w miejsce Minnitta zatrudniono Pete’a Trewavas’a. Pojawienie się w grupie Fisha nadało zespołowi odpowiedniego impulsu – jego poetyckie, przepełnione fantastyką oraz osobiste teksty świetne korespondowały wraz z muzyką, tworzoną przez instrumentalistów. W skrystalizowanym składzie Marillion rozpoczął nagrywanie debiutanckiego albumu, który dostał tytuł Script for a Jester’s Tear. W części pierwszej postanowiłem sięgnąć po dwa środkowe albumy - Fugazi oraz Misplaced Childhood, które moim zdaniem pozostają kwintesencją tego czym był Marillion z Fishem za mikrofonem. W części drugiej omówię dokładniej wspomniany debiut i Clutching at Straws.

Wszystko Spieprzone - 12 marca 1984

Słowo fugazi, które tłumaczone jest jako „wszystko spieprzone” ma swoją genezę już w późnych latach 60. i używane było przez weteranów wojny w Wietnamie. Potocznie przyjmuje się, że jest to akronim słów „Fucked Up, Got Ambushed, Zipped In” oznaczających właśnie „spieprzenie”. W międzyczasie grupa pożegnała się z perkusistą Mickiem Pointerem. Przez jakiś czas zespół poszukiwał perkusisty, z pomocą przyszedł Fish, który znał Iana Mosley’a, mającego na swoim koncie współpracę ze Steve’m Hackettem z grupy Genesis. O tym, że rozstanie z założycielem grupy odbiło się na członkach zespołu świadczy m.in. fakt, że proces nagrywania albumu był ciężki. W wielu wywiadach Fish wspominał, że praca nad tym krążkiem była katorgą i traumatycznym doświadczeniem – ciągła zmiana studia nagraniowego i chaos powodowały, że prace nad Fugazi szły bardzo opornie. Moim subiektywnym zdaniem, pomimo okoliczności i ogólnego niezadowolenia muzyków po latach, jest to najlepszy całościowo album Marillion przez cały okres istnienia. Właśnie na Fugazi Rothery pokazał, że jako gitarzysta ma dużo do powiedzenia, bo kolejne utwory okraszał coraz to lepszymi partiami solowymi - agresywnymi jak w Assassing, ponadczasowymi jak w Incubus (stawiam na równi z mistrzem Gilmourem) oraz harmoniami w stylu Iron Maiden, tak jak w tytułowej kompozycji. Również wyraźny wpływ na zawartość płyty ma Fish, który po latach krytycznie ocenia swoje teksty z tego okresu. Jednak wśród nich buduje opowieść o relacjach międzyludzkich - rozstaniu z Pointerem w Assassing, małżeństwie jak w Punch & Judy czy opowiadający o końcu bliższej znajomości Jigsaw. She Chameleon opowieść o groupies, które zaczęły jeździć za Marillion, Incubus – o reżyserze filmów porno i aktorce i tytułowe dzieło będące manifestem powojennego pokolenia sprawia, że pomimo kłopotów, które towarzyszyły grupie udało im się nagrać album, który tchnął powiew świeżości do rocka progresywnego z lat 70.