10 lat od ostatniego lotu Ołowianego Sterowca

preesence (53)in #muzyka • 6 years ago (edited)

4 grudnia 1980 roku trójka żyjących „pilotów” Ołowianego Sterowca – Robert Plant, Jimmy Page i John Paul Jones ogłosiła, że ten nie wzbije się już więcej do lotu. Pięć miesięcy wcześniej – 7 lipca miał miejsce, jak się okazało, ostatni koncert Led Zeppelin w oryginalnym składzie. Dwa miesiące później odszedł z tego świata legendarny perkusista John „Bonzo” Bonham, co stanowiło kres zespołu.

Dlaczego więc o tym wspominam? Po pierwsze stosunkowo niedawno minęło 37 lat od tego oświadczenia. Plant, Page i Jones kuszeni są, jeśli wierzyć doniesieniom prasowym, milionowymi ofertami za reaktywacyjny koncert. O ile Jimmy Page bardzo by tego chciał o czym informuje niemal w każdym wywiadzie w kontrze staje mu Robert Plant. Nie ma się co dziwić temu ostatniego, wraz ze swoim zespołem wydaje znakomite albumy, wybił się na niezależność i nadal koncertuje. Tymczasem Page, pomijając współpracę z Black Crowes, odcina kupony od swojej działalności w Led Zeppelin. Jak pokazała historia tych minionych 37 lat Ołowiany Sterowiec jeszcze trzykrotnie symbolicznie wzbił się w powietrze, jednak tylko jedno z tych lądowań obyło się bez komplikacji. Po drugie, 10 grudnia 2017 roku minęło 10 lat od ostatniego koncertu grupy, który w 2012 roku ukazał się na DVD jako „Celebration Day” i stanowi piękne zwieńczenie istnienia tej legendarnej grupy.

1. Live Aid – 13 lipca 1985 – Stadion JFK - Filadelfia

Do współpracy zaproszono perkusistów Tony’ego Thompsona oraz Phila Collins’a (tego Phila Collins’a) oraz basistę Paula Martineza. Krótki, 22-minutowy set składał się zaledwie z trzech utworów: Rock and Roll, Whole Lotta Love oraz Stairway to Heaven. Prawdę powiedziawszy z lekkim przekąsem napisałem to „zaledwie”, gdyż sami artyści określili występ jako chaos i okropność. Niestety ciężko się z tym nie zgodzić, bo już w otwierającym utworze słychać jak rozstrojona jest gitara Page’a oraz jak zmęczony przez lata nadwyrężania jest wokal Planta, który momentami po prostu fałszuje. Jedynie John Paul Jones, do czego przyzwyczaił zagrał na wysokim poziomie ten koncert. Do zaproszonych gości nie można mieć pretensji i żalu, bo to nie była ich wina. Dla tych, którzy nie mieli okazji widzieć tego koncertu oraz dla osób, które zaczynają przygodę z muzyką Led Zeppelin wrzucam porównanie wersji z Live Aid 1985 i The Song Remains the Same 1973 (którą sami członkowie zespołu po wydaniu krytykowali):

2. 40-lecie Atlantic Records – 14 maja 1988 – Madison Sauare Garden – Nowy Jork

Tym razem o tym występie śmiało można powiedzieć, że zagrał go skład: Plant, Page, Jones i Bonham. Za perkusją zasiadł bowiem syn Johna Bonhama – Jason. Okazją do tego występu było czterdziestolecie działalności wytwórni Atlantic Records, która wydała płyty Led Zeppelin na rynek amerykański. Podczas tego 30-minutowego występu wykonali: Kashmir, Heartbreaker, Whole Lotta Love, Misty Mountain Hop oraz Stairway to Heaven. Ostatnia, legendarna ballada stała się kością niezgody między Robertem Plantem i Jimmym Page’m, którzy za kulisami pokłócili się o to czy zagrać ten utwór czy nie. Dodatkowo nagłośnienie klawiszy Johna Paula Jonesa pozostawiało wiele do życzenia. Pomimo tego jednak wokalna forma Roberta Planta uległa znaczącej poprawie, jak i forma samego Page’a, któremu chyba wróciła pasja gry na gitarze. Poniżej cały zapis koncertu:

14 grudnia 2006 roku umiera w wieku 83 lat Ahmet Ertegun, jeden z założycieli Atlantic Records. 9 miesięcy później 12 września 2007 roku ogłoszono, że Led Zeppelin reaktywuje się na ten jeden jedyny koncert, ponownie z Jasonem Bonhamem na perkusji gdzie wykona pełny set. Pierwotnie koncert został zaplanowany na 26 listopada w londyńskiej O2 Arena. Koncert cieszył się olbrzymim zainteresowaniem. Na pulę 20 tysięcy biletów chętnych było ponad milion miłośników grupy. 1 listopada przełożono oficjalnie koncert na 10 grudnia, z powodu urazu małego palca lewej ręki, którego doznał Jimmy Page.

3. Ahmet Ertegun Tribute Concert – 10 grudnia 2007 – O2 Arena – Londyn

Podczas tego koncertu Zeppelini zagrali set składający się z 16 utworów, przekrojowych z całej działalności grupy. Zabrzmiały więc m.in. Good Times Bad Times i Dazed and Confused z debiutanckiego albumu, Whole Lotta Love i Ramble On (ten drugi pierwszy raz na żywo) z II, Since I’ve Been Loving You z Led Zeppelin III, Black Dog, Rock and Roll i Stairway to Heaven z niezatytułowanego albumu. Tym razem Schody były niezwykle symboliczne, 19 lat po koncercie na 40-lecie Atlantic Records zespół wykonał ją ponownie, tuż po niej Robert Plant krzyknął: „Hey Ahmet, we did it”, co moim zdaniem stanowili piękną klamrę tej historii. Co do jakości wykonania, na początku wspomniałem, że tylko jeden lot zakończył się pełnego sukcesu lądowaniem i to właśnie ten ostatni, z 10 grudnia. Żeby nie nadwyrężać głosu Roberta Planta, reszta grupy obniżyła strój instrumentów o ton w dół. Dzięki temu wokalnie Plant podołał bez problemu, a i same kompozycje nabrały jeszcze ciekawszego klimatu.

10 grudnia 2007 roku, ta data miłośnikom Led Zeppelin kojarzyć się będzie prawdopodobnie, jeśli Robert Plant nagle nie zmieni zdania, jako data ostatecznego zakończenia działalności ulubionej grupy. Podziwiam upartość wokalisty dot. braku reaktywacji grupy na choćby jeszcze jeden koncert. Jak polski klasyk śpiewał: „Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść”. Panowie wiedzieli kiedy to zrobić i jak to zrobić. Gdyby ich ostatnim koncertem był ten z 1985 roku byłby to smutny upadek legendy, gdyby ten z 1988 roku byłby to smutny koniec ze względu na atmosferę w zespole. Na szczęście zagrali jeszcze raz równo 10 lat temu. I pożegnali się najlepiej jak mogli – w wysokiej formie muzycznej i wokalnej jeszcze raz wzbijając do lotu majestatyczny Sterowiec, który po dwunastoletniej intensywnej eksploatacji, późniejszych turbulencjach napotykanych w locie przez upływające dekady ostatecznie 10 lat osiadł na ziemi.