ႏွင္းျမဴအလြင့္ (၃)

[ ႏွင္းျမဴအလြင့္ (၃) ]

ႏွင္းေတာ အုပ္အုပ္ေလးထဲက ထင္းရႈးပင္ပ်ပ်ေတြ ...
ဘက္ဖက္ၿခမ္းက ခပ္နိမ့္နိမ့္ေတာင္ပူစာေလးနဲ႔ ...
အဲ့ဒီ့အထက္မွာေတာ့ .. အလင္းမကြဲေသးတဲ့ေနလံုး ...
လမ္းကေလးကလည္း .. ျမဴႏွင္းေတြနဲ႔မႈန္သီေဝ့ဝဲ ...

လမ္းကေလး ..
ဒီလမ္းကေလးအပိုင္းကို ကိုယ္စိတ္တိုင္းမက်ႏိုင္ေသး ...
ျမဴေတာထဲ တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ့ လမ္းေလးကို ေရးရတာအေတာ္လက္ဝင္သည္။
စိတ္အာရံုထဲစြဲျမင္တဲ့လမ္းေလးကို ... ပန္းခ်ီအႏုပညာနဲ႔စိတ္ထဲအရိွအတိုင္း ဖန္တီးရတာ ...
အားထုတ္ရမႈေတာ္ေတာ္မ်ားသည္။
မ်က္ရိုးေတြလည္း ကိုက္လာသလို ...
စိတ္လည္း မြန္းက်ပ္ႏြမ္းနယ္လာၿပီ ...
ဒီပံုအတိုင္းဆိုမျဖစ္ေတာ့ ...
ကိုယ္ခဏေတာ့ .. အနားယူမွျဖစ္ေတာ့မည္။
ေရးလက္စ စုတ္ ကို အသာခ်ရင္းသန္႔စင္ေနတုန္း ...
အိမ္အဝင္အဝ ဘဲလ္တီးသံ က နားထဲဝင္လာသည္။
နာရီကိုလည္ျပန္ၾကည့္ေတာ့ .. 4 : 53 ...
ဘယ္သူပါလိမ့္ ...
အိမ္အဝင္တံခါးမက သစ္လံုးတံခါးမို႔ ...
သစ္လံုးေတြၾကားက ေနေပ်ာက္ရဲ႕အရိပ္မွာ လူတစ္ေယာက္သ႑ာန္ေတာ့ ... ၾကမ္းျပင္မွာမပီမသေပၚေနသည္ ...
ကိုယ့္ဆီပန္းခ်ီေဆးေတြလာပို႔တဲ့ လူကလည္း သန္ဘက္ခါမွ လာမွာမို႔ ...
သန္႔စင္ဆဲစုတ္ကို အသာခ်ရင္း ... သစ္လံုးတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

ဟင္ ...
" ပုဝါ .. "
ႏွင္းပုဝါ ...
သူမ ပါပဲ ..
က်လုဆဲေနေရာင္ေနာက္ခံမွာ .. သူ႔ဆံပင္ေတြရဲ႕အနားသတ္ေတြက ..
ေရႊေရာင္ေတာက္ေနသည္။
ေသခ်ာမ်က္ႏွာကိုအားစိုက္ၾကည့္ေတာ့ ..
အနည္းငယ္ .. ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသည္ဆိုတာေတာ့ သတိျပဳမိလိုက္ေသးရဲ႕ ...

ဘယ္လိုပါလိမ့္ ..
မနက္ခင္းကေတာ့ .. ကိုယ္က သည္းႀကီးမဲႀကီးလိုက္ရွာရတယ္ ..
ခုမေတာ့ .. မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွေရာက္လာခဲ့ ..
အိမ္ထဲေခၚ ေနရာေပးရင္း ..
သူ႔ထံက ထြက္လာမယ့္စကားေတြေမွ်ာ္မိသည္။

အတန္ၾကာဘာမွမဆိုေသးပဲ ...
ကိုယ္ကမ္းေပးတဲ့ ေရေႏြးပူကိုမႈတ္ေသာက္ၿပီးမွ ...
အျပင္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ ... ဟု ဆုိသည္။

ကိုယ္လည္း ဂ်ာကင္ကိုဆြဲ၊ ေခါင္းစြပ္ကုိစြပ္ရင္း .. သူနဲ႔အတူ အျပင္ကိုထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ..
အျပင္မွာေနေရာင္မေပ်ာက္ေသးမယ့္ .. အေအးဓါတ္ကေတာ့ .. စၿပီး ေထြးပတ္ေနၿပီမို႔လား ..။
ဟိုအေဝးက ေတာင္တန္းေတြၾကား တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ့္ ေနလံုးကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္တဲ့ ...
ျပန္ျပဴးတဲ့ဆင္ေျခေလွ်ာေလးမွာသူထုိင္တယ္ ...
ကိုယ္လည္းသူ႔နံေဘး လိုက္ထိုင္ရင္း သူေငးေနတဲ့ေနရာကို အဓိပၸါယ္မဲ့ .. လိုက္ေငးေနတယ္ ..
ေငးေနတယ္ဆိုတာထက္ ..
သူဘာေျပာမလဲ ငံ့လင့္ေနတာ ...

" ႏႈတ္ဆက္တယ္ .. ေနာင္ "
ေလအေဝ့မွာ .. ေရာ္ရြက္ေတြတေျဖာေျဖာလြင့္ပ်ံသြားမွ ..
သူ႔ဆီက စကားသံ တိုးဖြဖြထြက္လာတယ္ ..
ဘာကိုလဲ ၊ ဘယ္လိုလဲ ကိုယ္မေမးပါ ...
သူေငးတဲ့ေနရာကိုပဲ ကိုလိုက္ေငးေနမိတယ္ ..

" ပုဝါ တို႔တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေမ့လိုက္ၾကရေအာင္ေနာ္ "
" ပုဝါ ေတာင္းဆိုတာပါ .. ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ဘာအတြက္လဲမေမးပါနဲ႔ .. "
" ဒီစကား အခုလိုေျပာဖို႔ကိုေတာင္ .. ပုဝါ ဘယ္ေလာက္အားတင္းျပင္ဆင္ထားတယ္ဆိုတာ ..
ေနာင္ ရိပ္မိမွာပါ .. "
" ဘဝရဲ႕ အတိတ္စာမ်က္ႏွာ အခ်ိဳ႕မွာ ... ေနာင္ .. ဆိုတာ .... "
" ........................................................ "
" ........................................... "

ကိုယ့္နားထဲ သူမဘာေတြဆက္ေျပာေနတယ္ဆိုတာ ..
ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္ ...
သူေငးေနတဲ့ေနရာကိုသာ ကိုယ္ မမိွတ္မသုတ္ေငးမိေနရင္း ...
ဒီကမၻာႀကီးမွာ ကိုယ္ဆိုတာ ေသးငယ္တဲ့အစက္အေပ်ာက္ေလးလို ခံစားလာေနရတယ္ ...
တလိႈက္လိႈက္နာက်င္ဆို႔တက္လာတဲ့ .. ရင္ဘတ္ကို .. ဘယ္လိုမ်ိဳး ထိန္းခ်ဳပ္ရမလဲ ...
ကိုယ္မသိဘူး ...
မင္း ေရွ႕မွာလည္း ကိုယ္ မ်က္ရည္မက်ခ်င္ဘူး ပုဝါ ...
မင္းလည္းပဲ .. ကိုယ့္ေရွ႕မွာ တမင္မငိုမိေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားမွန္းသိတယ္ ..
အဖ်ားဆြတ္တုန္ယင္ေနတဲ့ မင္းအသံကို ပီပီသသကိုၾကားပါတယ္ ..
ဒီညေနဟာ ... ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းမနက္ခင္းေတြရဲ႕ ..
နိဂံုးကမၼက္ လား ...
ျမဴႏွင္းေတြျဖဴဆြတ္မႈန္သီေဝ့ဝဲေနတဲ့ .. မနက္ခင္းေတြရဲ႕ ...
ႏွင္းကြဲခ်ိန္ဟာ . ဒီညေနျဖစ္ခဲ့ၿပီလား ...
ဒီညေနရဲ႕ .. ေနလံုးနဲ႔အတူ .. ကိုယ္တို႔အိပ္မက္ေလး ေနဝင္သြားေတာ့မွာလား ..
ေသခ်ာတာကေတာ့ ..
ဒီေနလံုးက ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ .. ေႏြးေထြးျခင္းေတြပိုက္ေထြးၿပီးျပန္လာမွာျဖစ္ေပမယ့္ ..
ကိုယ္တို႔အိပ္မက္ေလးကေတာ့ .. ထာဝရ ေအးခဲၿပီး ျမစ္က်ိဳးအင္းတစ္ခုလို .. ျဖစ္တည္က်န္ရစ္ခဲ့ရမွာပါပဲ ...

" ဟင္ .. "
ငါ ငိုမိတာလား ..
ပါးျပင္ေပၚပူေႏြးတဲ့ စီးေၾကာင္းတစ္ခု ျဖစ္သန္းသြားတာ ခံစားမိတယ္ ...
သူမ မျမင္ေအာင္လက္ဖမိုးနဲ႔ သုတ္ရင္း သူမကိုၾကည့္ေတာ့ .. မရိွေတာ့ ..
သူမအစား .. က်ေနာ္ေပးခဲ့ဘူးတဲ့ .. ဆြယ္တာလက္အိတ္အျဖဴေလးကသာ လဲေလ်ာင္းလွ်က္ ...
မိန္းကေလးရယ္ ..
ႏႈတ္ဆက္တယ္ဆုိတဲ့ တစ္ခြန္းနဲ႔ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ သံေယာဇဥ္ႏွင္းျမဴေတြကို လြင့္ပါးေစခဲ့တယ္ေနာ္ ...
သူမ မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္မိရင္း .. လက္အိတ္ကေလးကိုေကာက္ေတာ့ ..
ေအးျမတဲ့ ေျမာက္ေလမွာ .. လက္အိတ္နဲ႔တြဲခ်ိတ္ထားတဲ့ ပိုစ္စကဒ္ေသးေသးေလးက လက္ဖ်ားေတြကို တဖ်တ္ဖ်တ္ရိုက္ခတ္ ....
ေဝဝါးေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအိမ္က မ်က္ရည္ေတြကိုေသခ်ာသုတ္ရင္း ..
ပုိ႕စကဒ္ကိုဖြင့္ဖတ္မိေတာ့ ....
လက္ေရးေသးေသးေလးေတြနဲ႔ ...
ေရးထားတဲ့စာတစ္ေၾကာင္း ....
..
..
..
..
..
" ခ်စ္တယ္ .. ေနာင္ " ... ။` ။

Writer by : Lay Cho