ရုိးသားမႈနဲပ လွပါေစ။

က်ြန္မသူငယ္ခ်င္း ဆုိင္ကယ္အက္ဆီးဒင့္ ျဖစ္ဖူးတယ္။ တစ္ဖက္လူက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာရသြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက ျပည္သူ႔ေဆးရုံတက္ျပီး ေဆးကုဖုိ႔ ေတာင္းပန္ေပမယ့္ က်ြန္မတုိ႔ျမဳိ႕မွာ ေစ်းအႀကီးဆုံးဆုိတဲ့ ပုဂၢလိကေဆးရုံတက္မယ္လုိ႔ ဒဏ္ရာရသြားတဲ့သူကေျပာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကလဲ အမႈမျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပါဘူး။ ကုပါေပါ့။
ခက္တာက ေျခေထာက္ဒဏ္ရာသက္သာတာကုိ ေဆးရုံကမဆင္းဘူး။ တစ္ပတ္ကုိ ရွင္းရတဲ့ေငြက မနည္းဘူး။ ေသခ်ာစုံစမ္းႀကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႔မွာနဂုိကတည္းကရွိေနတဲ့ေရာဂါကုိ ကုေနတာတဲ့။ ျပႆနာေတြျဖစ္ျပီး ေလ်ာ္ေႀကးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေပးလုိက္မွ အမႈကျပီးေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္လူက ေဆးရုံကမဆင္းမခ်င္းတာဝန္ယူရမွာပဲဆုိျပီး ရတဲ့အခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်လုိက္တယ္။ ဒီေတာ့ လူေတြက လူအခ်င္းခ်င္း မယုံခ်င္ႀကေတာ့ဘူး။ ရုိးသားပါ့မလားဆုိတာထက္ ရုိးသားမွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ဘဲ ေတြးထင္ေနႀကတယ္။ လက္ေတြ႕ကလဲ ရုိးသားမႈက ရွာေဖြလုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။
လူေတြကဘအခြင့္အေရးကုိ အသုံးခ်လိမ္လည္ႀကသလုိ လူေတြရဲ႕ ကရုဏာကုိလဲ လိမ္လည္ယူႀကျပန္တယ္။ တစ္ရက္ က်ြန္မနဲ႔အမတစ္ေယာက္ မႏၲေလးရတာနာပုံတကၠသုိလ္ကုိ သြားႀကတယ္။လမ္းမွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္က စက္ဘီးတစ္စီးကုိတြန္းလာတယ္။ စက္ဘီေပၚမွာ ကေလးငယ္စာကေလးကုိတင္ထားျပီး ေဘးမွာေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ကေလးပါတယ္။
က်ြန္မတုိ႔ဆုိင္ကယ္ကုိ စက္ဘီးတြန္းလာတဲ့ဘူႀကီးကတားထားတယ္။ 'ျပန္ရမွာကလဲ ေဝးလုိ႔ပါ။ စက္ဘီေပါက္သြာတာ ျပင္ဖုိ႔ုပုိက္ဆံမပါလုိ႔ ကူညီပါတဲ့ ' တဲ့။ ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါဆုိျပီး ပုိက္ဆံထုတ္ေပးဖုိ႔ျပင္တယ္။ အမကတစ္ေထာင္ပဲေပးလုိက္တဲ့။ က်ြန္မစိတ္ထဲ တစ္ေထာင္ပဲထုတ္ေပးလုိက္တယ္ ေလာက္ပါမလားဟု စိတ္ပူေနမိတယ္။ လူတုိင္းကုိယုံလုိ႔မရဘူး။ ဒီလူႀကီးကလဲ အမွန္တကာ္ ဒုကၡေရာက္ေနသူ
ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မွာတဲ့။ သူ႔စကားမွန္ေႀကာင္းကုိ အစ္မကအျပန္ႀကေတာ့ သက္ေသျပခဲ့တယ္။ က်ြန္မတုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ေနရာနားမွာပဲ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ စက္ဘီးတြန္းေနတဲ့ လူႀကီးကုိထပ္ေတြ႔ခဲ့တယ္ေလ။
MSU-007