ဘယ္​သူကူလို႔ ကယ္​ပါ့မယ္​

ဘယ္သူ ကူလို႔ ကယ္ပါ့မယ္

စိမ္းညိဳ႕ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ၏ အလယ္မွ မီးခိုးေတြ တလူလူ က ေကာင္းကင္ထက္သို႔ ညႇိဳမိႈင္း တြန္႔လိမ္လ်က္ ပ်ံတက္ေနၾက၏..

အသားစားငွက္တခ်ိဳ႕ အနီး႐ွိ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားဆီမွ စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္..

တိတ္ဆိတ္ျခင္းေတြထဲတြင္ အသည္းေအး ၾကက္သီးျဖန္းေလာက္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္မႈသည္ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ မေကာင္းေပ။

မီးကြၽမ္းကာ အငုတ္ေတြအလိုက္က်န္ေနေသာ အိမ္တိုင္မ်ားဆီမွ မီးခိုးမ်ားက တလူလူ အေငြ႔ပ်ံေနၾကဆဲ...အပ်က္အစီးမ်ားၾကားထဲမွ အရာဝတၳဳတစ္ခု လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာ၏...
ဟိုစဥ္က ေရထည့္ဟန္တူသည့္ ပံုးခြံစုတ္ေလး လန္က်သြားၿပီး ေပတူးစုတ္ျပတ္ ေနေသာ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ထြက္လာခဲ့၏..

" အေမ့...."

နားလည္ႏိုင္စြမ္းမဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့့္ရင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ေခၚေနေလသည္.။

" အေမ....အ...ေမ့..."

တုန္႔ျပန္သံမဲ့ေသာ ေခၚသံကို ကေလးေလး နားမလည္ႏိုင္။လက္ထဲတြင္ ေထြးပိုက္ထားေသာ ေက်ာပိုးလွ်င္ခ်ည္ရသည့္ တဘက္စ႐ွည္ႀကီးကို လံုးေထြးကိုင္ထားလ်က္ ဆက္ေခၚ၏။
သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ သူတစ္ေယာက္သာ ႐ွိေနသည့္ အျဖစ္သည္ နားလည္ရန္ခက္ခဲေနေသာ အေျဖထုတ္ရန္ ခက္ခဲေနေသာ အေျခအေနအျဖစ္ကို ကေလးေလး သိေနပံုရသည္။
ငိုမဲ့မဲ့ ျဖစ္လာၿပီး ေျခလွမ္းေတြကို လွမ္းလိုက္သည္...ဘယ္အရပ္သို႔ ဦးတည္ရမည္မွန္းေတာ့ သူ နားမလည္..
" အေမ့..."
တုန္႔ျပန္သံမဲ့ေသာ ေခၚသံျဖင့္ပင္ တဘက္စကို ကိုင္လ်က္ အပ်က္အစီးေတြၾကား ေလွ်ာက္သြားေနသည္။သူ ႐ွာေဖြေသာ သူသည္ ဘယ္မွာ ႐ွိေနသလဲ သူမသိ။

မီးခိုးမိႈင္းမ်ား ဖုန္မ်ား အိုးမဲမ်ားျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ေပလူးေနသည္ၾကာထဲမွ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးထက္တြင္ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားက ကေလး၏ ဝမ္းနည္း အားငယ္မႈကို ေဖာ္က်ဴးေနၾကသည္။

ၾကာလာေသာအခါ အသက္သံုးႏွစ္ဝန္းက်င္အရြယ ္ကေလးငယ္တစ္ေယာက္၏ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းေသာ အရာ အျဖစ္ ငိုေႂကြးျခင္းသည္လည္း သူ႔အား ပင္ပန္းႏြမ္းလ်ေစခဲ့ေလၿပီ..။

ဆာေလာင္မြတ္သိမ္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ခြန္အားေတြလည္း မဲ့လာေနၿပီ ျဖစ္သည္။

အပ်က္အစီးမ်ားၾကားတြင္ တဘက္စကို ေပြ႔လ်က္ သြားေနရင္းမွ တံုးလံုး လဲေနေသာ သစ္တံုးတစ္တံုးအား ခြေက်ာ္လိုက္သည္။သို႔ေသာ္..

" အေမ့..."
အာေမဋိတ္သံ ခပ္သဲ့သဲ့မွ လႊဲ၍ သူတြင္ ငိုေႂကြးဖို႔ အားလည္းမ႐ွိ မ်က္ရည္ေတြလည္း မ႐ွိေတာ့...

သူ ထရပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားဆဲ အသံေသးေသးေလးတစ္ခု သူ႔နားစည္ကို လာ႐ိုက္ခတ္၏..

" အုဝဲ...အုဝဲ...."

လက္ထဲမွ လႊတ္က်သြားသည့္ တဘက္စကို လံုးေထြး ေပြ႔ခ်ီရင္း အသံၾကားရာဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။
လူႀကီးတစ္ဦးတစ္ေယာက္ဆိုပါလွ်င္ ျမင္ကြင္းသည္ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေႂကြးေစမည္လား မေျပာတတ္..

ေျမက်င္းတစ္ခု၏ အတြင္းဖက္က်က်တြင္ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္တစ္လံုးကို ရင္တြင္ပိုက္လ်က္ ေက်ာင္းဝတ္စံုတစ္ထည္လံုး ေသြးခ်င္းခ်င္း နီေနေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ေသက္မဲ့ခနၶာ။ကာင္ေလး၏ ေက်ာင္းစာအုပ္အခ်ိဳ႕သည္ ေျမျပင္တြင္ ျပန္႔က်ဲလ်က္ အခ်ိဳ႕ စာရြက္မ်ားတြင္ ေသြးစက္တို႔ စြန္းကြက္လ်က္ ႐ွိ၏။
ေကာင္ေလး၏ အနီးတြင္ ပြလန္ စုတ္ဖြားေနေသာ ဆံပင္မ်ားျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ဒဏ္ရာ ဒက္ခ်က္မ်ားၾကားမွ အႏွီးေလးျဖင့္ ေထြးထားေသာ နီတ်ာရဲ ကေလးေလးကို ခနၶာကိုယ္ျဖင့္ ကြယ္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္၏ သက္မဲ့ ခနၶာ။
ေသြးစြန္းေနေသာ အႏွီးၾကားမွ တြန္႔လိမ့္ ေအာ္ငိုေနေသာ ကေလးေလးသည္ အႏွီးမ်ားေျပေလ်ာ့လ်က္ ႐ုန္းကန္ တြန္းထိုးေနေလသည္။

အားလံုးကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနရင္းမွ ကေလးေပါက္စေလးအနားသို႔ သူ တိုးကပ္သြားလိုက္သည္။ကေလးေပါက္စေလး၏ ႏႈတ္ခမ္း အသားႏုႏုေလးတြင္ ပုရြက္ဆိတ္ တစ္ေကာင္ ကိုက္ေနသည္ကို သူ ဖယ္႐ွားေပးလိုက္သည္။

တခဏ အငိုတိတ္သြားေသာ ကေလးေပါက္စေလးသည္ သူ႔ကို တစ္ခ်က္ႀကည့္ၿပီး ငိုေႂကြးလိုက္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေပြခ႔်ီထားသည့္ တဘက္စကို နံေဘးမွာ ပံုခ်လိုက္ၿပီး အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို တြနး္လွန္လိုက္သည္။ကံေကာင္းေထာက္မစြာ တေစာင္းအေနအထားတြင္ရပ္တန္႔ေန၏။ ၿပီးေနာက္ ကေလးေလးကို အမ်ိဳးသမီး၏ အနားသို႔ တြန္းေရြ႔ေပးလိုက္သည္။ ကေလးငယ္ေလးသည္ မိခင္ႏို႔အား အငမ္းမရစို႔ ေလသည္။

သူ ကေလးငယ္ေလးကို ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ၾကည့္ရင္း တံေတြးကို မ်ိဳ ခ်လိုက္ေလသည္။

...............................

" အား.............."

သူမ၏ ဟစ္ေအာ္သံသည္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး လႊမ္းမိုးသြားသည္။
ျခင္းျၾကားတစ္လံုးကို အဝတ္စျဖင့္ ေက်ာပိုးအိတ္သဖြယ္ဖန္တီးကာ ေက်ာတြင္ ပိုးလာခဲ့ အပိုးကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဆီပုလင္းသည္ ေက်ာက္ခဲျဖင့္ထိကာ ခြမ္းခနဲ က်ကဲြသြားသလို ၾကက္သြန္ဥမ်ားသည္လည္း ေနရာ အႏွံ႔သို႔ ျပန္႔က်ဲသြားလ်က္ တကြဲတျပား လွိမ့္ထြက္သြားကုန္သည္။

ျမင္ကြင္းသည္ ေျဖႏိုင္ဖြယ္မ႐ွိ ။ သူမ၏ အိမ္သည္ ေျမျပင္တြင္ ဝပ္စင္းလ်က္ ။ သူမ၏ ရြာသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တိတ္ဆိတ္လ်က္။

ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ရိကၡာမ်ားသြားဝယ္ေနခဲ့ေသာ သူမ၏ မိုင္ႏွစ္ေက်ာ္ခရီးမွ အျပန္ ႀကိဳဆိုပံုသည္ ႏွလံုးသည္းေျခပ်က္မွ်...

ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ညတုန္းက ဟိုဖက္မွာ တိုက္ပြဲ ျဖစ္တယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာၾကေတာ့ ျဖစ္ေနက်မို႔ သူမ သိပ္ၿပီး ဂ႐ုမထားမိခဲ့..

အခုေတာ့ သူမအတြက္ အရာရာသည္ ၿပိဳကြဲပ်က္စီးလ်က္..သူ၏ ႏွလံုးသည္းေျခတို႔သည္လည္း အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲေၾကပ်က္စီးလ်က္..

" သား...."
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ႔စြာ ေခၚလိုက္သံအား သူမ၏ သားျဖစ္သူသည္ ၾကားႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့။
ခနၶာကိုယ္ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုး ရစရာ မ႐ွိေအာင္ ေၾကမြလ်က္ နားလည္ႏိုင္စြမ္းမဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ၾကည့္ေနေသာ သက္မဲ့ မ်က္ဝန္းမ်ားကို သူမ မၾကည့္ရက္ႏိုင္စြာပင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပိတ္ပစ္လိုက္သည္။

" သား........."
အာေခါင္ျခစ္ ေအာ္လိုက္သံ၏ အဆံုးတြင္ သူမ၏ မ်က္ဝန္းတို႔သည္ ဘာကိုမွ ျမင္ပံုမရေတာ့။ သူမသည္ ခ်က္ခ်င္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားရာမွ သူမ၏ ရင္ခြင္ထဲမွ သားျဖစ္သူ၏ သက္မဲ့ ခနၶာ ကိုယ္အား ေျမျပင္သို႔ ပစ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
ၿပီးေနာက္ ဆတ္ခနဲ ထရပ္ကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ထိုင္ခ် ပစ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ထရပ္ကာ ႏႈတ္ဖ်ားက ဗလံုးဗေထြး ေအာ္ဟစ္လ်က္ ထိုေနရာမွ ေျပးထြက္သြားေလသည္။

..................................................

တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ ေတာလမ္းထဲတြင္ အရာဝတၳဳတစ္ခုသည္ တလႈပ္လႈပ္ ေရြ႔လ်ားေန၏

အေဝးက ၾကည့္ပါက ေသးငယ္ၿပီး တစ္ခုထဲဟု ထင္ရေသာ ထိုအရာဝတၳဳသည္ အနီးကပ္ၾကည့္ပါက အေ႐ွ႕ဖက္တြက္ နီတ်ာရဲ ကေလးေသးေသးကို ေပြ႔ခ်ီလ်က္ ေနာက္ေက်ာဖက္တြင္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ မ်က္ႏွာ ႏုႏုေလးထက္မွ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ အပူအပင္မဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အသက္သံုး ႏွစ္ဝန္းက်င္ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ပါ ပါသည္ကို ေတြ႔ရမည္ ျဖစ္သည္။

ထို ကေလးႏွစ္ဦးကို ေပြ႔ခ်ီထားေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏ ပါးျပင္တြင္ မ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ဘဝတစ္ခုလံုးကုန္ဆံုးျခင္းမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာ လတ္တေလာ အတိတ္ျဖင့္ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနေသာ ၊လက္႐ွိတြင္လည္း မည္သည့္အရာကိုမွ် ျမင္ပံုမရေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ေတြ႔ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။

သူမတို႔သည္ မည္သည့္ အရပ္သို႔ သြားေနၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္ ခိုလွံုမည္ကို ကိုယ္တိုင္ပင္ သိၾကမည္ မထင္။

သူမတို႔၏ ေျခဦးတည့္ရာ အရပ္၏ တစ္ေနရာတြင္ ဟိုတုန္းကလို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ရယ္ေမာႏိုင္ၾကပါအံုးမည္လား...မေျပာတတ္ေတာ့......

( စက္မက္ေဘးမွ ကင္းေဝးၿပီး ဘဝထိုထို ၿငိမ္းၾကပါေစ..)

I'm ATM.

@ayethatmon
MSU no 021
Photo..credit by google .