Min Ko Naing
“ေနာက္တန္း အစြန္လူ”
ဟိုေန႔က အမ်ိဳးသမီး ေဘာလုံးပြဲတစ္ခု သုဝဏၰကြင္းမွာ ဗုိလ္လု
ၾကတယ္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေအာက္ဆိုေတာ့ ကေလးမေလးေတြပြဲလို႔ ေခၚႏိုင္မွာေပါ့။ ၿပိဳင္ၾကရမွာက အညာေဒသက အသင္းနဲ႔ ဟုိးေတာင္ေပၚက အသင္း ဗိုလ္လုပြဲ တက္ၾကတာ။
တာ၀န္ရွိတစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ဒီကေလးမေတြ ရန္ကုန္ကို မေရာက္ဖူးသူမ်ားတယ္။ ေနရာစုံ လုိက္ပို႔ ေပးတာေပ်ာ္ေနၾက
တာပဲတဲ့။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာျပတယ္။ ဆုေတြ ဘာေတြရမယ္ဆို
တာလည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ ရႈံးၿပီး မထြက္ရရင္ ဆက္ကန္ေနရ
မယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳးစားကန္ေနၾကတာပဲတဲ့။
ဟုတ္တယ္ သတိထားမိတယ္။ သူတို႔ၿပိဳင္ပြဲက ျမင္ေနက် ပြဲေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ပရီမီယာလိဂ္၊ ခ်န္ပီယံလိဂ္တို႔လို နာမည္ႀကီး
ေတြလည္း တစ္ေယာက္မွမပါ။ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ကစား
သမားေတြလည္းမဟုတ္ေတာ့ ေျပာင္းေရႊ႕ေၾကး၊ လုပ္ခ လစာ ျပႆနာလည္း မရွိ၊ သိလည္း မသိ၊ သူတို႔ သိတာ ကြင္းေဘးက နည္းျပေအာ္တဲ့ အတိုင္း ခိုင္းတာလုပ္ ႀကိဳးစားကန္ဖို႔ပဲ။
ေျမျပန္႔အညာရပ္က အသင္းကို ၾကည့္၊ အားလုံးနီးပါးက ညိဳညိဳက်စ္က်စ္၊ ဆံပင္ တိုကပ္ကပ္ ေယာက်္ားေလး ရုပ္မ်ိဳးက အမ်ားစုေပါ့၊ ကြင္းထဲ ေျပးလႊားကန္ၾကလို႔ နည္းျပက သူတို႔နာမည္
ေတြ ေအာ္ေခၚမွ သူတို႔ဟာ မိန္းကေလးေတြပါလာလို႔ သတိျပန္ရ
တာ။ နာမည္ေတြကလည္း ရုပ္ရွင္မင္းသမီး အဆိုေတာ္နာမည္ေတြ
မ်ားတယ္။ ဆိုလိုတာက မိန္းမနာမည္လွလွေတြပဲ၊ ခု သူတို႔ေဘာလုံး
ကန္ေနတဲ့ ရုပ္ေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီ။
တစ္ဖက္အသင္းျဖစ္တဲ့ ေတာင္ေပၚေျမအသင္းကေတာ့ ေတာင္ေပၚသူေတြခ်ည္းပဲ။ အားလုံးက အသားျဖဴေဖြး၊ ပါးအုိ႔နီ
ေတြရဲရဲ၊ ဆံပင္ရွည္ မိန္းကေလးပုံေတြ မ်ားပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးပုံစံ ျခြင္းခ်က္တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စပဲ ပါတယ္။
ဒီမွာ ထူးျခားတာက ကေလးေတြဆိုေတာ့ ၃၅ မိနစ္စီပဲ ကစားရမယ္။ ကြင္းကလည္း လူႀကီးကြင္းထက္ နည္းနည္းက်ဥ္းၿပီး တစ္ဖက္ ၉ ေယာက္စီေပါ့။
ျမင္ေနၾကည့္ေနက် League ပြဲေပါင္းစုံနဲ႔ မတူတာကိုက ဒီၿပိဳင္ပြဲရဲ႕ အရသာပဲလို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ထင္တယ္။ ဒီလုိပါ။ ေၾကးစားလိဂ္ေတြ ဆိုတာက ေဒသနယ္ပယ္ကို အစြဲျပဳၿပီး ဖြဲ႔ၾကတာ၊ မူလကေတာ့ အဲဒီနယ္သားေတြ ခ်ည္းျဖစ္မွာေပါ့။ ဒီလုိပဲ အေပ်ာ္တမ္းကန္
လာၾကတာ၊ ရႈံးလည္း ငို၊ ႏိုင္လည္း ေပ်ာ္၊ ဒီနယ္သား စစ္စစ္ေတြပဲ ဘာမဆိုအတူခံစားခဲ့ၾကတာ။
အခုၾကည့္ရတဲ့ပြဲက ဟုိတုန္းကအေပ်ာ္တမ္း အရသာစစ္စစ္ပဲ။ အဲဒါကိုက ထူးတာ။ ႀကိဳက္တယ္။ ကိုယ့္အသင္း ဆိုတာ
ကိုယ့္ဇာတိေျမ၊ ကိုယ္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ရြာအရပ္ကိုယ္စားျပဳ အဲဒီအတြက္ ၿပိဳင္တယ္၊ ဒါပဲ။ ဒီလိုဆိုလုိ႔ ေၾကးမပါ လို႔ စိတ္မပါဘူးလို႔ေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။ အသားကုန္ လႊတ္ကုန္ၾကတာ။ သူတို႔ဟာ ေလးႀကိဳးကို အားကုန္ညႊတ္ေအာင္ ဆြဲၿပီး လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမွားေတြလိုပဲ။ ၀ွီးခနဲ ၀ွီးခနဲ ခုန္ေပါက္ ထြက္သြားၾကတာ ၾကည့္လိုက္ေကာင္းမွ ေကာင္း။
ပြဲမစခင္ စီစဥ္သူတစ္ဦးက မခ်င့္မရဲေျပာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြဟာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ယွဥ္လိုက္တိုင္း နံပါတ္တစ္ျပႆနာက အရပ္အေမာင္းပဲဗ်။ ဟိုေတြကအရပ္မိုးထိုး၊ ဖြံဖြံထြားထြားႀကီးေတြ။ တကယ္တမ္း တြန္းတိုက္ကစားေတာ့ ျပတ္က်န္ခဲ့ေရာလို႔ ညည္းရင္း အာဟာရေကာင္းေကာင္းေတြ မစားခဲ့ၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြ ကိုးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ပြဲက တစ္ဖက္ တစ္ဂိုးစီ သြင္းၿပီခ်ိန္ကစလို႔ အသက္၀င္လာတယ္။ ပိုၿမိဳင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထူးခြ်န္တဲ့ ကစား သမားေတြပါေနတာ သိသာလာတယ္။ အလိမ္အေခါက္ အပို႔အဖမ္းေကာင္းတဲ့ ကေလး
မေလးေတြကို သတိျပဳ မိလာၾကၿပီး အဲဒီသူေတြ ေဘာလုံးရၿပီဆိုရင္ တေ၀ါေ၀ါ အားေပးကုန္ုၾကေရာ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ အာရုံစိုက္စရာတစ္ေယာက္ကိုေတြ႔မိတယ္။ သူက ထူးခြ်န္သူ မဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ေပၚသူ အသင္းကေပါ့။ ငယ္စဥ္
ကတည္းက စနစ္တက်သင္ယူလာခဲ့ရတာမ်ိဳးလည္း ဟုတ္ဟန္မ
တူပါဘူး။ သူဟာ ပါရမီရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမလာလည္း ေျပာဖို႔သိပ္ေစာေသးတယ္။
သူက ေနာက္ခံလူ အစြန္လူပဲ။ သူ႔ကို နည္းျပက တစ္ဖက္အသင္း
ရဲ႕ေရွ့တန္း တစ္ေယာက္ကို အပိုင္ထိန္းခိုင္းတယ္။သူကံဆိုးတာလား မသိဘူး။ သူ ထိန္းရမည့္တိုက္စစ္မွဴးဟာ အားလုံးထဲမွာ သိသိ
သာသာ ထူးခြ်န္ေနတဲ့ ကစားသမားေကာင္း။ ေတာင္ေပၚသူ အသင္းရဲ႕ ေနာက္တန္းနဲ႔ဂိုးေပါက္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿခိမ္းေျခာက္
ႏိုင္သူ။ ေနာက္ခံလူ ကေလးမကလည္း အစြမ္းရွိသမွ် သူ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ ကာကြယ္ရမည့္ လူ၊ ၾကည့္ေကာင္းၿပီေပါ့။
ပြဲဟာ တစ္ဖက္တစ္ဂိုးစီနဲ႔ဆူလာၿပီ ေ၀လာၿပီ။ၿမိဳင္လာၿပီဆုိေလ တုိက္စစ္မွဴးေတြ ေသြးၾကြေလေလ ေနာက္တန္း ေတြ စိတ္ပူေလေလေပါ့။ ကုိယ္တို႔ ကေလးမေလးကို ၾကည့္ေတာ့သူ
သိတာ သူ႔ဆရာ ေအာ္ဟစ္ ခုိင္းေနတာ တိတိက်က် လုပ္ဖို႔ပဲ။ တျခား အာရုံေတြ အ၀င္မခံဘူး။ သူ႔ဆရာ ခိုင္းတာကလည္း နံပါတ္ ၇
(တစ္ဖက္ တိုက္စစ္မွဴး)ကို အေသကပ္ ဒါပဲ။
ကေလးမေလးလည္း အေသကပ္အလြတ္မခံတမ္း ကစားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဟုိဘက္က ထူးခြ်န္သူေလ။ ဒီေနာက္ တန္းေလာက္ေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ လွည့္ပစ္လိုက္တာေပ့ါ။ ကိုယ္တို႔ ကေလးမေလး ကားခနဲက်န္ခဲ့တာ ခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူက ၀မ္းမနည္းဘူး။ အားမငယ္သြားဘူး။ ရွက္ၿပီး က်န္ခဲ့တာမ်ိဳးလည္းမရွိဘူး။ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ရုပ္ၿပီး အေသအလဲလိုက္ဖ်က္တာပဲ။
ၾကာေတာ့ ကိုယ္ သူ႔ကို သတိမျပဳဘဲ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ သူက သိပ္ႀကိဳးစားတယ္ေလ။ အထူးသျဖင့္ တစ္ဖက္က ေဘာလုံး
ရလာၿပီးဆြဲလာၿပီ၊ ဂိုးေပါက္ဆီ ဦးတည္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကေလးမေလး
က တစ္ဟုန္ထိုးဒုန္းေျပးတာပဲ။ အလဲအကြဲ လိုက္ဖ်က္ရတာပဲ။ မမီမကမ္းလည္း လဲက်ရတာပဲ။
ကံမေကာင္းပုံမ်ား သူတို႔အသင္းက အေနာက္ဘက္လွည့္ကစား
ရေတာ့ က်ေနက သူ႔မ်က္ႏွာတည့္တည့္ ထိုးေနတာ ပူကလည္း
ပူေသး။ အညာသူေတြ ေက်ာပူသလို ေတာင္ေပၚသူလည္း မ်က္ႏွာ
တစ္ျပင္လုံး ရဲေနေအာင္ ပူေနၿပီ။ ေခြ်းေတြလည္း မတရားထြက္။
ဒါေပမဲ့ ဒါေတြကို သူ ေရတြက္ပုံမရဘူး။ နံပါတ္ ၇ ကို အေသ
ကပ္ဖ်က္ ထုတ္ဖို႔က တစ္ျပားမွကိုမေလ်ာ့တာ။
သူ ခဏ ခဏ လဲက်တယ္။ လဲက်မွာေပါ့။ ဟိုဘက္က ကြ်မ္းတယ္ေလ။ သူ ႏွစ္ဆႀကိဳးစားတယ္။ ကိုယ့္မ်က္စိ ထဲ ခုထိျမင္ေနေသးတာ။ သူတို႔ ဂိုးေပါက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔ သြားတဲ့ ေဘာလုံးဆီ သူ႔လက္သီးကေလး က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး အမီလိုက္ေျပးပုံ။
ၾကာေတာ့ ၾကည့္သူေတြ သူ႔ကို သနားလာၾကတယ္။ သူကေတာ့ ဒါလည္း သိပုံမေပၚဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူလည္း သနားစရာလို႔ စဥ္းစားမိပုံ မရပါဘူး။ နံပါတ္ ၇ ရယ္၊ တိုက္စစ္ဆင္လာတဲ့ ေဘာလုံးရယ္ကို ဟန္႔တားဖို႔ပဲ သူသိ တာ။ သူ ဟန္႔တားပုံက စည္းေဘာင္ထဲက
ပဲတားတာ။ ဥပေဒျပင္ပ မဟုတ္ဘူး။ သူစြမ္းသမွ်သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ကာကြယ္တယ္။ ကြ်မ္းက်င္မႈမမွ်ေပမယ့္ သူ အားမေလွ်ာ့တိုင္း လူေတြသူ႔ကို အသိအမွတ္မျပဳဘဲ မေနႏိုင္ၾက ေတာ့တာ။
ပြဲၾကလာတဲ့အမွ် ေနပူ ေခြ်းသံရႊဲရြဲအ၀တ္ေတြ ညစ္ပတ္လာေလေလ။ သူ႔ အားကစား စိတ္ဓါတ္ျဖဴစင္ပုံက ပိုေပၚ ေလေလပဲ။
အဲဒီေန႔က အရႈံးအႏိုင္ကို ကိုယ္မညႊန္းလိုပါဘူး။ အဲဒီကေလးမေလး ကိုယ့္ကိုသင္ေပးသြားတာေတြကိုပဲ သတိရ ေနတာပါ။ သူ႔မွာ အေမာေျပရတဲ့ အခ်ိန္ဆိုလို႔ အခိုက္အတန္႔ပဲ ရွိတယ္။ တစ္ဖက္
ကြင္းထဲေဘာလုံးေရာက္ခ်ိန္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူဂုဏ္အယူဆုံး
အခ်ိန္ရွိတယ္။ သူ လက္သီးကေလး က်စ္က်စ္ဆုပ္ၿပီး ကန္ထုတ္
လိုက္တဲ့ ေဘာလုံးဟာ ဂိုးေပါက္ၿခိမ္းေျခာက္မႈက လြတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္္မ်ိဳးေပါ့။ သူ အဲဒါမ်ိဳးဆို ေပ်ာ္ရွာတယ္။
ဒီပြဲအၿပီးမွာ ႏိုင္ငံလက္ေရြးစင္အတြက္ပဏာမ ေရြးထားသူေတြ ေၾကညာမယ္ေျပာတယ္။ ကိုယ္တုိ႔ ကေလးမေလးပါမယ္
မထင္ပါဘူး။ လက္ေရြးစင္ဆိုတာ ထူးခြ်န္သူေတြကိုပဲ ေရြးတာ
မဟုတ္လား။ပြဲၿပီးလုိ႔သီးျခား ေရြးေပးတဲ့ ဆုမွာလည္း ဒီကေလးမ မပါပါဘူး။ သူမွ ထူးခြ်န္သူ မဟုတ္တာ။ႀကိဳးစာသူပဲေလ။
#ေလာကႀကီးရဲ႕သေဘာကိုကႀကိဳးစားသူတာ၀န္ေက်သူထက္ #ထူးခြ်န္သူကိုပိုအာရုံက်တာမ်ိဳးဆုခ်ီးျမွင့္ခ်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္လား။ ကိုယ္တို႔ ကေလးမေလးကတာ၀န္ေက်ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတဲ့ ေနာက္တန္းအစြန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲေလ။
ဒီပြဲမွာ ဆုရသူေတြကို ကိုယ္ မမွတ္မိဘူး ကိုယ့္မ်က္စိထဲ စြဲေနတာက တစ္ဖက္ တိုက္စစ္မွဴးက ပရိတ္သတ္ ၾသဘာသံနဲ႔အတူ ပိုင္ပိုင္
ႏိုင္ႏိုင္ဆြဲေျပးလာတဲ့ ေဘာလုံးကိုႀကိဳးစား ဖ်က္ထုတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ ဂိုးေပါက္ဘက္ ဦးတည္သြားတဲ့ ေဘာလုံးဆီ စိုးရိမ္တႀကီး လက္သီးေလးက်စ္က်စ္ဆုပ္ၿပီး ေျပး၊ အမီလိုက္တဲ့ ကေလးမ
ေလးကိုပဲ ျမင္က်န္ခဲ့တာ။
သူက ကုိယ့္ကို တစ္ခုခုသင္ေပးသြားတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကုိုယ္လည္းေက်ေက်နပ္နပ္ သင္ယူလုိက္ရပါရဲ႕။
ကိုယ္လည္း အႏိုင္ဂိုးသြင္းသူ မျဖစ္ခ်င္ေန စိုးရိမ္ရတဲ့ ေဘာလုံးေနာက္ သူကေလးလို လက္သီးက်စ္က်စ္ဆုပ္ၿပီးအမီ အေျပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
#မင္းကိုႏိုင္ 
ထပ္သာတင္
ဟိုေကာင္ေတြယုတ္မာထညးဆာျပန္ယူ
အားေပးတယ္
တင္သာတင္
Congratulations! This post has been upvoted from the communal account, @minnowsupport, by elizroo from the Minnow Support Project. It's a witness project run by aggroed, ausbitbank, teamsteem, theprophet0, someguy123, neoxian, followbtcnews, and netuoso. The goal is to help Steemit grow by supporting Minnows. Please find us at the Peace, Abundance, and Liberty Network (PALnet) Discord Channel. It's a completely public and open space to all members of the Steemit community who voluntarily choose to be there.
If you would like to delegate to the Minnow Support Project you can do so by clicking on the following links: 50SP, 100SP, 250SP, 500SP, 1000SP, 5000SP.
Be sure to leave at least 50SP undelegated on your account.