Afscheid nemen doet pijn, wanneer de ziekte van de tijd je omgeving binnen treed.

Wanneer een geliefde kennis of vriend te horen krijgt dat de ziekte van de tijd, zijn intrede deed in hun lichaam en leven. Dan stopt de tijd zowel voor de personen alsook zijn omgeving en familie. Toen enkele jaren geleden de ziekte werd vastgesteld bij mijn moeder, was dit voor ons allen ook dit het geval. Heel onverwacht en ongewild kom je dan in de wachtende rij te staan, zowel bij de meerdere dokter die u moet bezoeken, als ook in de rij naar de dood. Vervalt alle hoop en wordt het begrip tijd een bizar gegeven, soms lang en onverdraagzaam als men wacht op de uitslagen van reeds uitgevoerde onderzoeken, maar tevens voorbij snellend wanneer de tijd steeds beperkter en beperkter wordt.
Om toen met de emoties en realiteit om te gaan heb ik het gedicht geschreven ‘ziekte van de tijd’

Ziekte van de tijd
Ja t’ is een raar wezen. Het wezen waar we naar streven, het niet moeten te beleven. Want we willen blijven leven.
T’ is een wezen van heel erg ver. Tenzij je een familielid een vriend of een kennis hebt, dat het wezen kent.
Dan is het ineens heel erg dichtbij en dat maakt ons alles behalve blij. Want dan sta je ineens in de wachtende rij.
Het wezen komt altijd onverwacht, dan bevries je van onmacht en verlies je het levenslicht.
Het is een wezen dat je niemand toewenst, zelf niet de grootste onmens.
Het is het wezen van onze tijden, terwijl we onbezorgd leven trachten we het toch te vermijden.
Het komt in het gehele lichaam voor, terwijl de voornemens van de dokter zingen in koor.
Het is een ziekte die iedereen kan krijgen, mannen vrouwen zelf kinderen.
Dan komt ineens de vraag, is het dat wat de grote macht wil of mag.
Dan wilt u je eigen leven geven, omdat de geliefde zou mogen blijven leven.
Er is ook hoop voor deze die het wezen hebben, met dokters ondernemingen vol met onderzoeken en pillen.
We hopen dan dat het wezen niet te groot is ,en enkel op een kleine uitbreiding zit of tijdelijk is.
Dan volgt het gevecht tegen het wezen, zodat we terug
mogen genezen.
En we het leven terug mogen omhelzen, en we onbezorgd kunnen lopen in een bos vol elzen.

Toen na meerdere operaties en onderzoeken bleek dat we de strijd tegen de ziekte van de tijd aan het winnen waren, kwam stap voor stap de hoop en levenskracht terug. Dan is het meerdere jaren wachten en onderzoeken later, dat blijkt dat de dokter u vrijstelling geven van de dood en het verlossende gesprek waarin blijkt dat de ziekte onderdrukt is. Natuurlijk blijft de kans op herval steeds aanwezig, samen met de bijhorende stress en onrust. Maar naargelang de jaren verstrijken, vervagen ook de schrik en onrust.
Gelukkig is de geneeskunde de laatste jaren zo geëvolueerd , dat meerdere vormen van de ziekte reeds goed behandelbaar zijn. En je dan ook beetje bij beetje de gang van het leven terug opneemt. Toch wil ik bij deze toch melden dat het zeer belangrijk is voor vrouwen dat ze zich regelmatig laten testen en onderzoeken, om de ziekte mogelijk te ontdekken in het beginstadium van de ziekte.

Toen vorig jaar bleek dat tevens de ziekte van de tijd ook binnengedrongen was in het lichaam van mijn vader, kwam de slag in het gezicht en de vrees en onzekerheid terug opdagen. En stond de tijd tevens terug even stil en leek het net ofdat we in een deja vu terecht gekomen waren. Ook al had onze gezin de eerste keer de strijd met de ziekte gewonnen, niets kan u de garantie bieden dat we ook deze maal de strijd zouden winnen. En al zou je denken dat je reeds voorbereid zou zijn als deze ziekte je familie binnen dringt voor de 2d maal, maar niets van dat is waar.
Plotseling kregen de woorden uit het lied ‘papa’ van stef bos

een veel diepere betekenis voor mij persoonlijk, en werd tijd een begrip waar meerdere hersencellen geen vat kunnen op uitoefenen. Ook al ken je de doktersrituelen die nu zullen komen je blijft steeds onvoorbereid op zo nieuws.

Terug zocht ik een manier om met de gevoelens van frustratie, pijn en machteloosheid om te gaan. En ik nam dan ook mijn creativiteit in de hand, om een manier te vinden om deze negatieve energie om te zetten in iets positief, en begon ik op regelmatige basis portretten te tekenen van mijn vader. Misschien om tijdens het tekenen de hoop te koesteren, dat zoals de tekening alsmaar beter word ook mijn vader zal beter worden.

Want jammer genoeg is nu de ziekte te ver gevorderd om er nog volledig van te kunnen genezen. Op dat moment vervalt alle hoop en komt het besef dat het afscheid nemen begonnen is. Na bijna een jaar van onderzoeken, behandelingen en doktersvoorschriften ben ik blij dat hij nog steeds bij ons is. Maar tevens word de realiteit steeds duidelijker dat het de laatste momenten samen zijn. Dan wil je leven delen met de zieke omdat deze beter zou mogen worden. En ook al is hij nog steeds bij ons, hij is niet meer de vader die ik geheel mijn leven kende. Stap voor stap wordt er iets weggenomen, net een ui die net ring na ring afgepeld wordt totdat er niet meer van de uit over blijft.

Gelukkig heb ik een goede band met mijn ouders en krijg ik de mogelijkheid om deze tijd te samen door te brengen. Krijg ik de tijd om, ondanks alle leed en pijn van verdriet , me te dienste van mijn ouders te stellen; misschien om mijn geweten wat te sussen, maar vooral om achteraf geen spijt te hebben mocht ik dit niet gedaan hebben.

En ook al weet ik dat het natuurlijk is dat een kind zijn ouders ten grave draagt, doch blijft afscheid nemen pijnlijk. Omdat ik ook weet dat meerdere mensen geconfronteerd worden met deze problematiek, mag ik hopen dat deze blog een steun en rustpunt kunnen zijn voor mensen in deze situatie.

Al wil ik hier niet de dokter uit te hangen, laat staan de alleswetende blogger, toch zou ik jullie willen vragen jezelf op regelmatige tijdstippen te laten controleren, ook al zit de ziekte niet in de familie. Want hoe eerder de ziekte werd vastgesteld in de beginstadia, des te meer je kans maakt dat je de strijd met de ziekte wint. Ook al zijn daar geen garanties voor.