Trzeba tu rozróżnić dwa pojęcia: śpiączka i śmierć mózgu. Ze śpiączki pacjent może się wybudzić lub zostać wybudzonym. Inna sprawa w jakim stanie potem pozostanie...
Natomiast śmierć mózgu stwierdza się badaniami i testami. Ostatecznie rzeczywiście zbiera się komisja, a w niej anestezjolog, neurolog, chirurg. Przeprowadzają szereg testów potwierdzających śmierć mózgu, jest to cała lista wykonywanych procedur... Po ok. dwu godzinach komisja zbiera się drugi raz (II komisja - ci sami lekarze) i ponawia testy. Jeśli śmierć mózgu zostanie potwierdzona, człowieka uznaje się za zmarłego.
I tu możliwe są znowu dwie sytuacje: czy będą pobierane narządy do przeszczepu czy też nie. Jeśli nie, odłącza się aparaturę i koniec. Godzina zgonu, to godzina, o której druga komisja uznała człowieka za zmarłego.
Druga, to wtedy, gdy po rozmowie z rodziną (najczęściej psycholog, choć może to być i lekarz) uzyska się zgodę na pobranie.
Dygresja: w Polsce istnieje domniemanie zgody na pobranie narządów do przeszczepu. A więc jeśli wcześniej człowiek nie wyraził NIEZGODY, to uznaje się, że godzi się na pobranie. Jednak - określę to "dla świętego spokoju" - pyta się rodzinę. I jeśli rodzina się nie godzi, odstępuje się od pobrania.
Jeśli jednak rodzina godzi się, dawcę nadal podtrzymuje się w możliwie najlepszym stanie (presory, respirator) do chwili pobrania narządów.

Jest to dla niektórych trudne do zrozumienia, że chociaż na monitorze są wyniki pomiaru parametrów życiowych, człowiek nie żyje. Stąd niezrozumienie dwu pojęć: śpiączka i śmierć mózgu. To nie jest to samo!

Jak wiadomo przeszczepy popiera nawet kościół katolicki, który jest na przykład przeciw in vitro...
A już radość ludzi, którzy żyją lub mają lepsze życie z przeszczepionym narządem jest nieoceniona!