Amazing True Story

မ်က္ရည္ေတြ စို႔ခဲ႔ရတဲ႔ "ခ်ဥ္ဖတ္"ေလး᠌᠌᠌᠌
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸

( ဒီလုိစာမ်ိဳး ဖတ္ခြင့္ေပးသူ မူရင္း post ပုိင္႐ွင္အား ေက်းဇူးအထူး တင္မိပါ၏ )

ေက်ာင္းသားေလးေတြေျပးေနၾကတဲ့ အေျပးၿပိဳင္ပြဲေလး တစ္ခု။ ဆရာ၊ဆရာမေတြ၊ အတန္းေဖာ္ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြရဲ့
အားေပးမႈေတြနဲ႔ ကေလးေတြ ေျပးေနၾကတယ္။ ပန္း ၀င္ခါနီးၿပီ။

ထိပ္ဆံုးမွာေျပးေနတာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ တစ္ေယာက္က
အတန္းထဲမွာ နာမည္ႀကီး စာအေတာ္ဆံုး၊
ဆရာမေတြ အခ်စ္ဆံုး ေမာင္ထိန္၀င္း။
သူ႔ေဘးမွာ ကပ္ေျပးေနတာကေတာ့ ေက်ာင္းခ်ဥ္ဖတ္၊
ထပ္႐ွင္းေအာင္ေျပာရရင္ စာမေတာ္ဘူး၊
ဆရာမေတြ အျမင္ကပ္ၾကတယ္။

ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္လို႔ေလ။
ဒါေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အရမ္းခ်စ္ၾကတယ္။
သူ႔နာမည္က ေမာင္ၾကည္လင္ ။
နာမည္နဲ ႔လူနဲ႔က သိပ္မကိုက္
အသားက ခပ္ညိဳညိဳ … … မ်က္ႏွာေလးေထာင့္နဲ႔ ၊
ထူးျခားတာက အျမဲၿပံဳးေနတတ္သူ။
သို႔ေသာ္ … … ျပႆနာေကာင္ေလး။
နာမည္ရင္းပင္ ေပ်ာက္ေနၿပီ … … ခ်ဥ္ဖတ္တဲ့ ။

ပရိသတ္ထဲမွာ အသံ အထြက္ဆံုးက -
"ထိန္၀င္းကြ ..... ေျပးကြ ..... မင္းႏိုင္ရမယ္ကြ"
ေက်ာင္းသားေလး တစ္သိုက္ကေတာ့ -
"ခ်ဥ္ဖတ္ ေၿပးထားကြ … ဒီေကာင့္ကို အႏိုင္ယူျပလိုက္ စမ္းကြ"

ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင္ထိန္၀င္း ေျခေခါက္ၿပီး
တလိမ့္ေခါက္ေကြး ပစ္က်သြားကာ
ဂြၽမ္းေတြပင္ ေလး,ငါးပတ္ေလာက္ ထိုးသြားတယ္ ထင္ရတယ္။
ၿပိဳင္ဘက္~မ႐ွိ တစ္ဦးတည္း~ပန္း၀င္ဖို႔
ခ်ဥ္ဖတ္ အခြင့္အေရး ရလိုက္ပါတယ္။ ႀကိမ္းေသကို ရေနၿပီ။

အားေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသား-ေက်ာင္းသူေတြနဲ႔
ဆရာ-ဆရာမေတြထံမွ "ဟာ"ဆို တဲ့ အသံႀကီးကို
အလြန္ပင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။
သူူတို႔ေတြက ထိန္၀င္းကိုသာ ႏိုင္ေစခ်င္စိတ္ႀကီးစိုးေနခ်ိန္ မထင္မွတ္ပဲ အ႐ႈံးနဲ႔ေတြ႔ရမည္ကို အလြန္ပင္ႏွေျမာ၍
ထြက္လာေသာအသံ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

"ဟင္"

ဒီအသံ က ပိုက်ယ္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ ထားတဲ့ အျပဳအမူ၊ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို
ေတြ႔လိုက္ရ၍ျဖစ္ ပါတယ္။
ပစ္လဲက်သြားေသာ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ခ်ဥ္ဖတ္ က
ဆြဲေပြ႔လိုက္လို႔ပါပဲ။ အားလံုး စိတ္ထင္ ခ်ဥ္ဖတ္ေတာ့ေပ်ာ္ၿပီး
ပန္း၀င္လိုက္ၿပီ ထင္ေနၾကတာပါ။
ပန္း၀င္ဖို႔ကလည္း ကိုက္ ၁၀၀ သာသာ က်န္ေတာ့သည္ေပါ့။

ေမာင္ထိန္၀င္းကို ဆြဲေပြ႔လာၿပီး ၿပိဳင္ပြဲအျပင္ကို ထြက္လာတာ ေက်ာင္းရဲ့ မေကာင္းသတင္း
နာမည္ႀကီး ခ်ဥ္ဖတ္ ၿဖစ္ေနသည္ကိုက
အားလံုးအတြက္ အထူးအဆန္းပမာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

"ဟိုေကာင္ေတြ လာၾကေလကြာ၊ ျမန္ျမန္လာကြ
ဒီေကာင့္ ကို ေဆးခန္းပို႔မွ ရလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"

ပရိသတ္ၾကားမွ အခန္းေဖာ္ေတြ၊ ခ်ဥ္ဖတ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ
ေျပးထြက္လာၾကၿပီး ညည္းညဴေနေသာ ေမာင္ထိန္၀င္း ကို
ေဆးခန္းပို႔ရန္ ၀ိုင္း၍သယ္ပိုးကာ ထြက္သြားၾကတယ္။

ထိုၾကားထဲ ေျပးလိုက္သြားတာကေတာ့
အလြန္ပင္ စိုးရိမ္ေသာမ်က္ႏွာနဲ႔
အတန္းပိုင္ ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေက်ာင္းအလံတိုင္ေအာက္က အုတ္ခံုေလးမွာ
ထိုင္က်န္ခဲ့တာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ ။
ေဆးခန္းကို လိုက္~မသြားခဲ့ပါဘူး။
ေမာေနေသာ္လည္း ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔ အလံတုိင္ကို မွီၿပီး
ေရအိုးစင္က ခပ္လာတဲ့ေရကို စိမ္ေျပ နေျပ ေမာ့ေသာက္ေနပါတယ္။

"ခ်ဥ္ဖတ္ လာ ထိုင္ေလကြာ "

"မင္းတို႔ေရာ ေဆးခန္းလိုက္ မသြားဘူးလား"

"ထားလိုက္ စမ္းပါကြာ၊ မေသႏိုင္ပါဘူးကြာ။
ဒါနဲ႔ မင္း ဘာေၾကာင့္ ပန္း မ၀င္လိုက္တာလဲ။
အခုေတာ့ မင္းတို႔ေနာက္က ငပုေကာင္ ပထမ ရသြားတယ္ကြ။
မင္းပဲ ပထမဆုရတဲ့ လြယ္အိတ္ေလး လိုခ်င္တယ္ဆို"
ခ်ဥ္ဖတ္ ဘာမွမေျပာ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပဲ ေနေနတယ္။

ထိုစဥ္ သူတို႔အနားကို PT ဆရာ ဦးညိမ္း ေရာက္လာပါတယ္။

"ခ်ဥ္ဖတ္"

"ဗ်ာ.....ဆရာ"

အနားသို႔ ဆရာေရာက္လာသျဖင့္ အတင္းကုန္းထၿပီး
မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

"မင္းလိုေကာင္မ်ိဳးမွာ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္႐ွိတာ ငါေရာ၊ အားလံုးေရာ
အေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္ကြ။
မင္းေကာင္ေတာ့ ေျခဆစ္ေခါက္သြားလို႔
မထႏိုင္ေတာ့ဘူး တဲ့။ ဒါနဲ႔ မင္းက ပန္း၀င္ခါနီး
ဘာလို႔ ပန္းမ၀င္ပဲ ထိန္၀င္းကို သြားေပြ႔ရတာလဲ "

"ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ၊ အေဖက ေျပာဖူးတယ္
အႏိုင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလြယ္ဆံုး ရယူႏိုင္တယ္ တဲ့။ အ႐ႈံးဆိုတာကိုသာ လူေတြ အလြယ္ မရႏိုင္တာတဲ့။
ကြၽန္ေတာ္က ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။
ပန္း၀င္ခါနီးရင္ အေလ်ာ့ေပးၿပီး
ဒီေကာင့္ကိုပဲ အႏိုင္ေပးလိုက္မွာပါ ဆရာ။
ဒီေကာင္က အတန္းထဲမွာလည္း စာအေတာ္ဆံုး၊
စာစီစာကံုးၿပိဳင္ပြဲမွာလည္း အျမဲတမ္း ပထမ၊
ဒီလိုလူဆီမွာ အ႐ံႈဆိုတာကို လက္ခံႏိုင္အား မ႐ွိႏိုင္ဘူး လို႔
ထင္တယ္ ဆရာ။

ဒါ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္လိုေကာင္ ႏိုင္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္ဘူး။
ထိန္၀င္းႏိုင္ဖို႔ကို အားေပးေနတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ သူေတြကို စိတ္ပ်က္သြားေစမွာေပါ့။
အေဖက ေျပာတယ္။
ေလာကမွာ သူမ်ားကို ေက်နပ္ေစတာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေစတာ
ေကာင္းတဲ့ အလုပ္၊ လူတိုင္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ တဲ့။

တကယ္ေတာ့ ဆရာရယ္ .....
ကြၽန္ေတာ္က အၿမဲ ႐ႈံးေနက်ပါ။ သူမ်ားေတြ အျမင္မွာ
ကြၽန္ေတာ္ ႐ံႈးေနတာကိုက
သူတို႔ းအတြက္ ေက်နပ္စရာျဖစ္ေနမွာပါ။
အဲ့ဒါကိုက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အႏိုင္ပါပဲဆရာ "

ဆရာေ႐ွ႕မွ ေခါင္းေလးငံု႔ကာ ထြက္သြားေသာ ခ်ဥ္ဖတ္ ေခၚ ၾကည္လင္ရဲ့ေနာက္ေက်ာကို ဆရာလုပ္သူမွာ ၾကည့္ေနရင္း
(၈)တန္းအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ စကားေတြကို
ဘယ္လို နားလည္ရမွန္း မသိ … အံ့ၾသစြာ က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ဒီလို စကားေတြကို ဆရာျဖစ္သူ မၾကားဖူးပါ။

ဒီလို ကေလးမ်ိဳးမွာ ဒီေလာက္ျမင့္တဲ့ အေတြးအေခၚ ႐ွိေနတာ
ပိုလို႔ပင္ အံ့ၾသစရာ တစ္ခုပါ။
အျခား ဆရာေတြကို ဒီစကားေတြ ျပန္ေျပာျပရင္ ယံုၾကပါ့မလား။အေတြးေတြ မ်ားစြာျဖင့္ ရပ္ေနရင္း ...............
.
.
.
.
ေမာင္ထိန္၀င္း ေက်ာင္းျပန္တက္တဲ့ေနေပါ့။
အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆုရသြားတဲ့ ငပုလို႔နာမည္ေျပာင္ေခၚတဲ့
ေက်ာ္စိန္လည္း လြယ္အိတ္ တကားကားနဲ႔
ေက်ာင္းတက္ လာတဲ့ေနေပါ့။
အခ်ိန္က အတန္းပိုင္ဆရာမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ အခ်ိန္ -

"သားေလး သက္သာလား။
လမ္းကို ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္ေနာ္။
အတက္/အဆင္း သတိထား သိလား"

အခ်စ္ေတာ္ ေမာင္ထိန္၀င္းကို ကရုဏာအျပည့္နဲ႔
နိဒါန္းေတြ ေႁခြေနတာပါ။

"ဆရာမ ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"

အသံေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းေပါက္၀ကို
လွမ္းၾကည့္မိၾကသည္။ အေပါက္၀တြင္ ရပ္၍
၀င္ခြင့္ေတာင္းေနတာကေတာ့ ခ်ဥ္ဖတ္ပါပဲ။

"ဟို အေကာင္ ဟင္..... ဒီေန႔ေရာ ေနာက္က်ေနျပန္ၿပီလား။
မင္းကေတာ့ အေတာ္လြန္တာပဲ။ ဘာစည္းကမ္းမွလည္း မသိ၊
မလိုက္နာ။ နင့္လိုေကာင္က ေက်ာင္းတက္ေနဖို႔ မေကာင္းဘူး။
သြား ..... ၀င္၊ သြားထိုင္"

ကပို႔က႐ို႕နဲ႔ ခ်ဥ္ဖတ္ ေနာက္ဆံုးအတန္းကို အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔
၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ေခြၽးေတြရႊဲေနေသာ ခ်ဥ္ဖတ္မွာ
ပုဆိုးစကို ယူၿပီး မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ပါတယ္။

"မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္က်ေနတာလဲ"
"ဒီလို ပါပဲကြာ"
ထိုစဥ္ အခန္းထဲကို ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီး ေျပး၀င္လာၿပီး

"ဆရာမ ... ဆရာမ
ဆရာမအိမ္ ခုနက မီးလန္႔လို႔ တဲ့"

"ဟင္ ..... ဟုတ္လား ...
ေတာ္ေတာ္ပါသြားလား ႐ွင္"

ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး
အလြန္ပင္ ေသာကေရာက္သြားေသာ ပံုစံျဖစ္ေနေသာ ဆရာမကို
ေက်ာင္းသား~ေက်ာင္းသူေတြ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကပါတယ္။

"ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ၊
မီးက ဘာမွ မေလာင္သြားပါဘူး။
ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ေတြ႔ၿပီး
အတင္း၀င္သတ္သြားလို႔ မီးၿငိမ္းသြားတယ္တဲ့။ ခုပဲ … …
ဆရာမတူေလး လာေျပာသြားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ လာေျပာတာပါ"

ေက်ာင္းေစာင့္ ကိုေပါက္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။
ဆရာမလည္း အခန္းထဲျပန္၀င္လာၿပီး
ခုမွ ေသာကေအးသြားေသာ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔
သက္ျပင္းခ်လိုက္ပါတယ္။

"ကဲ ... ကဲ ... အိမ္စာေတြ လာတင္ၾက။
မတင္တဲ့သူ မၿပီးတဲ့သူ ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ ထြက္လာခဲ့ေနာ္။
ေ႐ွ႕မွာ လက္လာေျမႇာက္ထား"

ေ႐ွ႕ဆံုးမွ ထြက္လာသူက ခ်ဥ္ဖတ္ပါ။
ဆရာမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ကို ျမင္လိုက္တဲ့အခါ
အိမ္စာ မလုပ္လာရမလားလို႔ ေဒါသထြက္သြားပါတယ္။

"ဟဲ့ ... ၾကည္လင္ ! နင္ အိမ္စာ မလုပ္ခဲ့ျပန္ဘူးလား "

" ဒီ တစ္ခါေတာ့ လုပ္ခဲ့ပါတယ္ ဆရာမ။
ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ ဘယ္မွာ က်က်န္ခဲ့လည္း မသိဘူး။
မေတြ႔ေတာ့လို႔ လာ~အျပစ္ခံတာပါ"

"နင္ဟာေလ ... ငါ့ေတာင္ လာလိမ္ေနတယ္ေပါ့။ လာခဲ့ ။
နင့္လိုေကာင္ကို အရည္ဆုတ္ပစ္မွ ရမယ္"
ခံုေပၚမွ ႀကိမ္လံုးကို လွမ္းယူၿပီး ႐ိုက္ရန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။

"ခဏ ... ဆရာမ ... ခဏ ၊ ႐ိုက္တာေတာ့ ႐ိုက္ပါ ဆရာမ။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မလိမ္ပါဘူး။
အိမ္စာ တကယ္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
စာအုပ္လည္း တကယ္ ေပ်ာက္သြားတာပါ။
အေဖက ေျပာဖူးတယ္..အျပစ္ဆိုတာ ႐ွိရင္ေတာ့ ခံရမယ္။
အျပစ္သက္သာေအာင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ရဘူးတဲ့။
အဲဒါ ေယာက်္ားေကာင္းတို႔ရဲ့ အလုပ္~မဟုတ္ဘူး တဲ့ ဆရာမ"

"ဒီေကာင္ကေတာ့ ....
ကဲဟယ္ ... ကဲဟယ္ ...ကဲဟယ္…ကဲဟယ္…ကဲဟယ္ "

ႀကိမ္ငါးခ်က္ကို အျပံဳးမပ်က္ပဲ ခ်ဥ္ဖတ္ခံယူလိုက္ပါတယ္။
အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ လက္ မေျမႇာက္ရေတာ့ပဲ
ျပန္၀င္ထိုင္ရပါတယ္။
ခ်ဥ္ဖတ္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္မွာ အျပံဳး မပ်က္ျခင္းပဲ။
.
.
.
.

ညေန ေက်ာင္းဆင္းပါၿပီ။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္လည္း မနက္က ၾကားထားတဲ့ ကိစၥေၾကာင့္
အိမ္ကို အျမန္ျပန္ လာခဲ့ပါတယ္။
အိမ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ထိုင္ေနတဲ့မိခင္ႀကီးကို
ဘယ္လိုက ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ေမးပါေတာ့တယ္။

ဆရာမတို႔ အိမ္ဟာ လမ္းမေဘးမွာ ႐ွိေနတာပါ။
ျခံစည္းရိုးနဲ႔လည္း အိမ္ဟာ သိပ္မလွမ္းပါဘူး။
ျဖစ္ပံုကို မိခင္ႀကီး ႐ွင္းျပသည္ကေတာ့ -

"သမီးရယ္ အေမက ဘုရားမီး ပူေဇာ္ၿပီး
ေနာက္ေဖးမွာ ဟင္းအိုး သြားၾကည့္တာ။
အဲ့ဒါ ဘုရားမီးက ျပဳတ္က်ၿပီး ေအာက္က ဘုရား႐ွိခိုးရင္ ထိုင္တဲ့
ပိတ္စ အခင္းေပၚက်ၿပီး မီး ထေလာင္တာပါပဲ သမီးရယ္။

အဲ႔ဒါနဲ႔ လမ္းကျဖတ္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္က
လွမ္းေတြ႔လို႔ အတင္းတက္လာၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ေလးနဲ႔ မီးကို
႐ိုက္သတ္တာေပါ့။ မီးက မၿငိမ္းေတာ့
အနီးက ေသာက္ေရအိုးကို မ,ၿပီး ျငႇိမ္းလိုက္တယ္ေလ။

အေမလည္း ေၾကာက္ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။
အ့ဲဒီကေလးက မီးလည္းၿငိမ္းေရာ သားေက်ာင္းေနာက္က်ေနလို႔
ခြင့္ျပဳပါဦး ဆိုၿပီး ဆင္းေျပးသြားပါေလေရာ။
သူသာ မလာခဲ့ရင္ အခု အိမ္ေတာင္ က်န္မယ္~မထင္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘုရားစင္နားက ဘီဒိုေအာက္မွာ သူ႔စာအုပ္ေလးေတာင္
လြင့္က် က်န္ခဲ့ေသးတယ္ သမီးရဲ႕ "

အေမျဖစ္သူက ေ႐ွ႕စားပြဲေပၚမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း စာအုပ္ေလးကို ယူ၍
သမီး~ဆရာမကို လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ဆရာမလည္း လွမ္းယူၿပီး အဖံုးေပၚမွ နာမည္ကို
ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ရင္ထဲမွာ
မီးေတြ ေတာက္ေလာင္သြားသလားေတာင္ ထင္မိလိုက္ပါတယ္။

စာအုပ္အဖံုးေပၚ ေရးထားတာက
ေမာင္ၾကည္လင္
ROOM - C
Grade - 9
.
.
.
.
ဆရာမလည္း စာအုပ္ကုိ အတင္းကာေရာ လွန္ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။
မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္က်လာပါေရာလား။
ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ
သူမ အိမ္စာအျဖစ္~ေပးလိုက္ေသာ Essay အား
ေသသပ္စြာ ေရးထားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။

႐ုပ္႐ွင္ျပကြက္လို မ်က္စိထဲမွာ ျပန္လည္ျမင္လာမိပါတယ္။
သူ အမွန္ေတြေျပာခဲ့ေသာ္လည္း မယံုခဲ့မိဘူး။
ေဒါသေၾကာင့္ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့မိတဲ့ ႀကိမ္ဒဏ္ ငါးခ်က္ကို
ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပိုက်လာမိတယ္။ ................

သူ႔ အခန္းထဲေရာက္လာတဲ့ ကာလတစ္ခုလံုး
တစ္ခါမွ မ်က္ႏွာသာ မေပးမိဖူးေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊
စကားႀကီး၊ စကားက်ယ္ေတြကုိ အၿမဲေျပာတတ္လို႔
အျမင္ကပ္မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး၊
အျမဲျပံဳးေနတာကို ရိသလို လုပ္ေနတယ္၊
ေျပာင္စပ္စပ္ လုပ္ေနတယ္ ထင္မိၿပီး
မ်က္မုန္းက်ိဳးခဲ့မိေသာ ေက်ာင္းသားေလး။

တကယ္ေတာ့ ..တကယ့္ လူေတာ္ေလးပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က အေျပးၿပိဳင္ပြဲမွာ ပထမဆု အလြယ္ေလး
ရယူႏိုင္ေသာ္လည္း ပန္းမ၀င္ပဲ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပးကူခဲ့တယ္။
ခုလဲ ေက်ာင္းမွာေျပာျပရင္ ရရဲ့သားနဲ႔
ေနရာ မယူဘူး။ နာမည္ေကာင္း မယူခဲ့ဘူး။
ေက်ာင္းအလုပ္ေတြ ခိုင္းသမွ်လည္း တစ္ခါမွ မၿငိဳျငင္ခဲ့ဖူးဘူး။
.
.
.
.

ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ...
ေက်ာင္းေခါင္းေလာင္းသံေၾကာင့္
ေက်ာင္းသားေတြ အတန္းေတြထဲကို ၀င္ၿပီး ေနရာယူၾကပါတယ္။
ဆရာမေဒၚျမင့္ျမင့္ ဒီေန႔ေက်ာင္းကို ခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာၿပီး
အခန္းထဲကိုလည္း ခပ္ေစာေစာလာခဲ့မိတယ္။
စိတ္ေစာေနမိတယ္။
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အလြန္ေတြ႔ခ်င္ေနမိၿပီး
ေက်ာင္းသားေတြကို ခဏခဏ လွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။

သူ႐ွာေနတဲ့ခ်ဥ္ဖတ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္,မလာေသးပါ။
ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္း ထိုးၿပီး၍ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆို၊
ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးသည္အထိ ၾကည္လင္ (ခ်ဥ္ဖတ္)
ေရာက္,မလာေသးပါဘူး။
စာသင္ဖို႔ပင္ စတင္ႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဆရာမတစ္ေယာက္
ၾကည္လင္ကို ေမွ်ာ္ေနမိ၍ စာမသင္ျဖစ္ေသးပါ။
.
.
.
.

ဖိနပ္သံၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေျပးလာေနတဲ့ အသံတစ္ခု။

"ဆရာမ ... ၀င္ခြင့္ျပဳပါ"

အခန္း၀မွ ၀င္ခြင့္ေတာင္းသံေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္မိလိုက္တဲ့အခါ -

"ဟင္"

ဆရာမ ထိုင္ေနရာမွ အတင္း ထေျပးသြားမိသည္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း "ဟာ" ခနဲျဖစ္၍
မတ္တတ္ေတြ ထရပ္ကုန္ၾကတယ္။ အခန္း၀တြင္ ေခါင္းမွာ
ပတ္တီးအေဖြးသားႏွင့္ ျပံဳးေနေသာ ေမာင္ၾကည္လင္။

ဒါမွမဟုတ္ အမ်ား အေခၚ ခ်ဥ္ဖတ္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၍ ျဖစ္သည္။

"သားရယ္.....ဘာျဖစ္လာတာလဲဟင္။
ေခါင္းမွာလည္း ပတ္တီးႀကီးနဲ႔ပါလား"

ဆရာမရဲ့ ကရုဏာသက္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔ေသာ္လည္း
မအံ့ၾသပဲ ခပ္ျပံဳးျပံဳးပင္ ေနေနပါတယ္။

"ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာမ။ ေခါင္းနည္းနည္း ေပါက္သြားတာပါ။
မနက္က အေစာႀကီး အေမ့ကို ေစ်းထကူၿပီး ဆိုင္ဖြင့္ေပးေနတာ
ဘယ္ကလာတဲ့ ခဲလည္း မသိပါဘူး ဆရာမရယ္ ၊
အဲ့ဒါ လာမွန္ၿပီး ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ပါ"

"သားရယ္ ... ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ။
မင္းလို စိတ္ေကာင္း႐ွိတဲ့သူကိုေတာင္
ခဲနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တဲ့သူ ႐ွိတယ္တဲ့လား"

"ဆရာမ"

"ဘာလဲ ေမာင္ထိန္၀င္း"

ထိန္၀င္းေခၚသံေၾကာင့္
ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြ
သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကပါတယ္။
ထိန္၀င္းမွာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနပါတယ္။

"ဆရာမ.....
ခ်ဥ္ဖတ္ ကိုေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္တာ သားပါ"

"ဟင္"

အားလံုး အလြန္ပင္ အ့ံၾသ မွင္သက္သြားၾကပါတယ္။
ထိုအခါ ခ်ဥ္ဖတ္ က -

"သူငယ္ခ်င္း ထားလိုက္ပါကြာ။
မင္း မေျပာျပလည္း ငါသိၿပီးသားေတြပါ။ ထားလိုက္စမ္းပါ။
ေမ့သာ ထားလိုက္စမ္းပါ။ငါ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္ပါဘူးကြာ။
ငါ့မွာ ခံသင့္တဲ့ အေၾကာင္းကိစၥ႐ွိလို႔သာ ခံရတာပါကြာ။
မင္းနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ ထိသြားတာလည္း နည္းနည္းပါကြာ။
ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ မင္း ဘာမွ ဆက္ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။
ထိုင္ပါကြာ "

အားလံုး ပိုလို႔ အ့ံၾသသြားၾကပါတယ္။
ခပ္ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးတန္းကို လွမ္း၀င္သြားေသာ
လူထူးဆန္း ခ်ဥ္ဖတ္ကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနမိၾကတယ္။

ကိုယ့္ကို ေခါင္းေပါက္ေအာင္ ေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္ခံရတာေတာင္
ခပ္ေအးေအးပံုစံနဲ႔၊ အျပစ္လုပ္သူကိုေတာင္ အျပစ္မျမင္ပါလား။

"ထိန္၀င္း"

ဆရာမရဲ႕ ေဒါသသံ စြက္ဖက္ေနေသာေခၚသံေၾကာင့္
ထိန္၀င္းလန္႔သြားကာ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္ပါတယ္။

"မင္းက ဘာျဖစ္လို႔ ေမာင္ၾကည္လင္ကို ေလးခြနဲ႔
ေခ်ာင္းပစ္ရတာလဲ။ မင္းကြာ…မေတာ္လို႔ မ်က္လံုးမွန္သြားရင္
ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ဟိုက ရဲသြားတိုင္ရင္လည္း
နင္ အဖမ္းခံရမွာ သိရဲ႕လား "

"ဟုတ္ ..! သား မွားသြားပါတယ္။
ေျပးပြဲေန႔က သူ၀င္တိုက္လိုက္လို႔ လဲက်သြားတယ္ ထင္ၿပီး
ေလးခြနဲ႔ ေခ်ာင္းပစ္မိတာပါ ဆရာမ"

"သူသာ အက်င့္မေကာင္းရင္ နင္ လဲသြားေတာ့
ပထမရေအာင္ ပန္း၀င္ယူမွာေပါ့။
ခုေတာ့ သူ႔ေၾကာင့္ နင္ ေဆးခန္းကို ျမန္ျမန္ေရာက္ရတာေလ"

"ဆရာမ .....
သားကို စကားေျပာခြင့္ နည္းနည္းေလာက္ ေပးပါလား"
ေနာက္တန္းမွ ခ်ဥ္ဖတ္ထ၍ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"သူ႔ကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့ ဆရာမ။
တကယ္က သား~အျပစ္ေတြပါ။
ကိုယ့္ကို အျမင္ မၾကည္ျဖစ္ေနတဲ့သူကို
အျမင္ၾကည္ေအာင္ေျပာတာနဲ႔ မရႏိုင္ဘူးတဲ့။
အခ်ိန္အခါနဲ႔ အလုပ္ကပဲ ေျဖ႐ွင္းေပးႏိုင္တယ္ တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ဘာမွ မ႐ွင္းျပမိတာ သား~အျပစ္ေတြပါ။

ၿပီးေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို ၿပီးသြားတဲ့အခါ ၿပီးတဲ့အေပၚမွာ
မ်က္ႏွာသာ ၀င္မယူရဘူးတဲ့။
ကိုယ့္ေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္၀င္ေျပာၿပီး
မ်က္ႏွာသာရေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္မိေစနဲ႔တဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ကိစၥေတြအားလံုး ထားလိုက္ပါ ဆရာမ။
သား . အားလံုးကုိ ခြင့္လႊတ္သလို
အားလံုးကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္ "

(The End)
Credit-@ dmin/team