Helen is ontdelen
Helen is ontdelen
Als je iets wilt overpeinzen, dan is daar niets voor nodig. Om te contempleren over iets, is niet iets nodig van een ander, maar dat wat al in je is. Je dient iets van jezelf te overdenken in contemplatie, niet een inzicht van een ander, maar wat je in jezelf tegenkomt aan halve zienswijzen… en dat is datgene waarover contemplatie nodig is.
Contemplatie is niet per se hard denkend, al komt dat zeker voor, maar het is vooral “een kijken naar” en “een voelen van”, met een zo totaal mogelijk, ontspannen aandachtelijkheid.
Iets waarover je meer van jezelf wilt weten is wat je als enige vraag in je geest aanwezig houdt. En zonder er iets mee te doen, laat je je mind het zelf oplossen. Zo, versmolten kijkend naar wat is, kijkend naar hoe de mind zichzelf gedraagt, totdat de tegenstellingen ervan zich hebben verenigd en zich paradoxaal complementeren, tot je er lang genoeg mee hebt gezeten en je het in z'n geheel ziet… is wat contempleren is.
Contempleren is het overdenken van een mentaal onbegrip, totdat het geheel in beeld is.
Als contemplatie veel denken vereist, zal veelal blijken dat hetgeen waarover je contempleert, onwaarheden en deceptiviteiten bevat. En om jezelf dan geen nieuwe zienswijze of standpunt aan te meten, wordt hetgeen je contempleert vanzelf duidelijk en wat je ervan kwijtraakt is verworpen.
Contemplatie is het doordenken van je eigen zienswijzen en overtuigingen; om ermee te zitten en ervan te zien dat ze incompleet zijn en ondoordacht. Zonder contemplatie sturen overtuigingen je van de ene plek naar een andere en je bevindt je daardoor altijd ergens in de spectra ertussenin.
Wat compleet wordt door contemplatie, maakt je meer gedefinieerd als identiteit. Contemplatie maakt de structuren in de mind meer overwogen: als een meer integrale associatie met jezelf.
Contemplatie is de actieve overpeinzing van concepten en abstracten die mentaal belangrijk gevonden worden, zonder van het onderwerp af te wijken.
Contemplatie is geen meditatie. Contemplatie is een poging helderheid te verkrijgen zonder de structuur van de mind te laten vallen; het geeft de mogelijkheid iets te doorzien, maar het mist ook altijd iets. Contemplatie ziet een deel van een structuur of een hele structuur, maar het kan de structuur niet laten vallen. Contemplatie kan doorzien, maar leidt niet tot inzichtelijkheid. Contemplatie ziet iets, maar het ziet niet dat het in het niets bestaat… het leidt tot het doorzien van iets tot in begrip.
Contemplatie doorziet vanuit identificatie, en meditatie ziet zonder identificatie. Meditatie wil “het zien” zijn, waardoor er inzicht is in het geheel van zichzelf.
Om iets te doorzien vanuit contemplatie houdt altijd te wensen over. En contemplatie voegt daarmee toe aan de mind, want het is een stress voor de mind. Om iets te doorzien vanuit meditatie is om iets opgelost te zien in bewustzijn… waarmee het alom in je vertegenwoordigd is.
Door jezelf het focuspunt van je aandacht te maken, door uitsluitend met je aandacht bij jezelf te blijven, ga je je eigen werking zien. Meditatie is iets om met gemoedsrust in te volharden met lange adem pozen, tot je je eigen overtuigende en associatieve zienswijzen doorziet en alle verdeeldheid in je oplost in bewustzijn...
De verdeeldheid van de mind ontstaat slechts door de splitsende werking van de mind, en de delen horen daarom altijd weer bij elkaar: als dag en nacht, warm en koud, zonsopgang en zonsondergang, geboorte en dood, groei en verval… als “goed” en “fout”.
Liefdevol zijn maakt het gemakkelijk om in rust naar jezelf te kijken, want liefde kent geen tegenslag: het vormt zich naar het vormloze, en overstijgt daardoor iedere tegenstrijdigheid. Wat moeilijk is maakt liefde gemakkelijk; maar het kan en zal moeilijk zijn om jezelf te zien in al je tegenstrijdige zienswijzen.
De delen in je zienswijzen zien in hun tegenstrijdigheden die beide niet en wel goed en fout zijn… is het “doel” van contemplatie. Zodat je eerst aan de binnenkant een groter geheel hebt gezien, waardoor je gaat begrijpen dat het mogelijk is om het geheel van je geest te zien. Contemplatie is als een oneigenlijke poging om iets van inzicht te verkrijgen. Maar meer nog is het om de basis voor inzicht inzichtelijk te maken.
Contemplatie tracht de einden aan elkaar te knopen, maar mist daarvoor de juiste losse aandacht. Het tracht aldus compleet te maken wat verschillend lijkt door de kracht van de mind zelf, maar het ontdoet je daarin niet van de verdeeldheid.
Contemplatie ontdoet je geest niet van z'n eigen innerlijke, egoïsche conflicttoestand… waardoor je loskomt van je associatieve gescheidenheid en meer opgaat in eenheidsbesef. Het brengt de verdeelde zienswijzen slechts meer in beeld, maar daarmee zijn ze niet ontdaan van hun tegenstrijdigheid. Waarmee het paradoxale van overtuigingen en zienswijzen zich slechts in hun tegenstrijdigheid tonen. Contemplatie toont dat alle verdeeldheid slechts abstracte overtuigingen zijn die elkaar complementeren, uitsluiten en een zienswijze-spectrum bezitten... als twee regenbogen.
Meditatie toont je het hele spectrum in jezelf, zodat het in z'n geheel in je mag bestaan. En daarmee lossen de verschillen op, omdat ze dan samen bestaan. Het inzicht ervan wordt één met je… waarmee de inzichtelijkheid in je zit zoals je bent, en er steeds meer van in je zijnskwaliteit “verzamelt”, opdat je groeit in inzichtelijkheid, tot helderheid, tot verlichting… als je dat wilt.
Hoe kan het ons zolang ontgaan? Waar zijn we al die tijd aan het kijken? Slechts naar de uiterlijkheid ervan. En afgeleid, verleid door vorm, hebben we onszelf in vorm gegoten en bleef Het steeds weer hier ontstaan. Om zonder herkenning van Zelf, telkens weer tot stof te vergaan.
We moeten heel gaan worden; onszelf helen. Onszelf ontdoen van de paradoxale delen, door ze te spiegelen in het hele. Want dat toont dat de delen er niet zijn om de mensheid te verdelen... het toont dat we nog niet zijn geheeld. Onszelf ontdoen van onze paradoxe delen maakt ons heel, zodat we met elkaar kunnen willen delen. Het maakt ons heel; toont het geheel; maakt ons heel en onverdeeld.
Nu leven we tussen helft en helft. En de opening tussen de helften is waar je ergens leeft. Maar de opening tussen de delen is als een wond die je beleeft. Ontdaan van de delen ben je heel en één met het Hele. Dit helen door het Ene Helen is het helen van de delen. Het helen door het Ene Hele is het helen van de verwonding die jezelf verdeelt als mind.
Dit helen van je delen is het heiligen van jezelf. Je maakt van je geest een heilige geest. Je heelt jezelf: het is hoe je geheeld wordt. Het is hoe je van de verwonding van verdeling heelt. Het is hoe je bewustzijn je weer heel maakt. Het is hoe God alle wonden heelt totdat je één bent met Hem en opgaat in het luchtledige ervan, waarmee je bent geheiligd en opgestegen.
Zijn naam is heilig. Zijn naam is hol. Zijn naam is leeg en overvol. Hij is het hele, jij het verdeelde. Toon Hem je delen. Hij zal je helen.
Links: