De steen en de druppel
De steen en de druppel
De mind gevuld met persoonlijkheid is als een structuur met stenen muren, waardoor bewustzijn zich er niet vrij kan bewegen als wezen. Je wezen wordt op alle punten gehinderd door je kennis en je persoonlijke associaties, waardoor bewustzijn op die plekken niet vrij is, maar zich vormt naar overtuigingen.
De persoonlijkheid is de steen die te zwaar is voor Hem om op te tillen: het is de constructie waar Hij blind vaart als persoonlijkheid. De persoonlijkheid is de steen die je moet afslijten, door het water van bewustzijn erlangs te laten vloeien. Uiteindelijk is de hele steen verdwenen en is alleen het water over: het water uit de bron van eeuwig leven. De bewustzijnsstroom komt tot leven, door de steen af te slijten.
Hij heeft geen lichaam, anders dan het jouwe. Jouw lichaam is Zijn lichaam, waarin Hij een druppel van Zijn zijnskwaliteit heeft gestopt. Hij heeft van Zichzelf in jou gegoten en jij bent als dat ontstaan, waarmee Zijn/jou lichaam autonoom wordt. Hij kan dan zichzelf beleven, in de vorm van mens, buiten de controle van het groter geheel. Hij kan dan in z'n eigen tuin, al de andere vormen van Hemzelf ontmoeten, als iets wat te onderscheiden is. Dat moet zo, want Hij is alle vormen, en in alle vormen is Hij totaal, en totaal anders, maar toch allemaal hetzelfde.
Door de autonomie van je wezen, samen met je onbewuste toestand, heb je niet door dat je Hem bent... Allen zijn uitingen van Hem. Iedereen is zo, maar je bent, als mens, ongebonden en vrij... Zo ben je gemaakt. Als vrijheid.
Je mind is slechts niet van de juiste kennis voorzien, waardoor je niet beseft dat je projecteert in een onbewuste staat... Waardoor je in je leven alle overige mensen als “anderen” ziet... maar door je onbewuste toestand, bemerk je niet dat dit de projectie is van het feit dat je jezelf als afgescheiden beschouwt. Je ziet jezelf als opzichzelfstaande entiteit… en vanuit die overtuiging van zelfbeschouwing, onbewust en projectief, doe je in je leven allerlei ervaringen op en maak je ze je eigen. Je voegt daarmee toe aan het valse zelf, wat daarmee ontstaat als structuur van overtuigingen. Dit proces blijft gaan zolang je zelf niet kijkt, slechts zolang je onbewust blijft.
Zonder zelfkennis blijf je projecteren, om dat je niet weet van zelfreflecteren... waardoor je afgescheiden interacties blijft hebben met iedereen op de planeet. Je gaat vrienden er als vijanden door zien, en vijanden als vrienden. Alles draait erdoor om.
Door de afgescheiden interacties blijft je geest zich vullen met ervaringen, maar ze kunnen je niet vervullen. Je voelt wel vanbinnen dat er verlangen is, maar je toestand blijft onbewust en projecterend, want niemand vertelde je wat je verlangen eigenlijk is. Je hebt vervolgens allerlei strategieën uitgeprobeerd om je verlangen te kunnen stillen, maar niets bleek permanent. Je geloofde wat je wilde, over hoe je leven moest, en je voerde hoop op en vertrouwen en je had wensen in overvloed. Toch bleef je verlangen houden. Niets wat je deed kon je vervullen en geen vervulde wens, doofde het wensen uit. Je verlangen riep je aandacht telkens stilletjes, maar je ging er niet naar toe met je aandachtigheid.
Niets kan je wezenlijk vervullen als je mind gevuld is met een afgescheiden overtuiging. Zo is het gemaakt. Je egoïsche mind kan nooit worden vervuld door de ervaringen en verlangens na te jagen, want het zijn slechts projecties van wat je vanbinnen voelt, maar waar je maar niet kijkt. Al je verlangens komen voort uit je wezen zelf... waarmee je hier en daar ooit proefde dat er iets in je is dat groter is dan jezelf. De eenheid in je vloeit in alles wat je mind maar denkt, het vloeit in alles wat je doet en bent. Ieder mens bemerkt dit en weet dat er iets in hem is. Iets wat heel is en immens. Iets wat heel en al is, en voorbij gaat aan de grenzen van je zelfbesef.
Doordat bewustzijn in alles is, in alles wat je doet en bent, besef je dat het in je is, waardoor je langzaam met jezelf versmelt… Opdat je één wordt met de eenheid die je werkelijk bent. Je bemerkte het altijd al, tussen alle schiftende manieren van je geest. Je bemerkte het altijd al, tussen de vernietigende werking van je ego in. Daar, ver in de achtergrond, is het de eenheid die je voedt. Daar, ver op de achtergrond, is het de heelheid die je voelt. Je bemerkt je bewustzijn door het te voelen, waardoor je mind stil wordt en je niet langer heen en weer getrokken wordt, door de inhoudelijke vormen van je mind, die zich anders met alles bemoeit.
Het is in je, maar je kan er niet zomaar bij, want er zit iets tussen jou en Het. Je wilt het wel, maar je weet niet hoe. Je wilt het hebben met wie je denkt te zijn… en dat is wat ertussen zit … jij, zoals je als ego bent.
Het geheel leeft en is ook een persoon, maar niet als een persoonlijkheid. Het geheel van je leeft en is een wezen. Zomaar geboren... Zomaar ontstaan... Maar zonder identiteit. Zonder besef van wie Het is, laat Het zich onbeschermd geboren worden, midden in de natuur, want Het Is De Natuur Zelf. Als natuur van delende overvloed, geeft het zichzelf vrijheid in al z'n vormen. Overal.
Het hele in je is het ene, en jij kunt daar één mee zijn. De druppel bewustzijn in je is de intelligentie in je geest. Het is de wijste aller wijsten die daar in jou Zijn leven laat ontstaan als jou in een toestand van vrijheid.
Je bleef slechts projecteren en gaf jezelf geen aandacht. Je keek niet naar jezelf en bleef ontkennen, waardoor je mind zich formeerde met al je ontkende. Je ego houdt zich groot en durft niet te bekennen dat het oneerlijk is en doortrapt, en dat het daarom z'n manipulatie ontkent. Het houdt jezelf en iedereen voor de gek, maar het houdt daarmee zichzelf in check. Het wil niet overgeven, nog voor geen seconde. De mind wil niet toegeven dat het oneerlijke element erin is, want het weet dan geef ik me over, en dan kan ik er niet meer zijn.
Je kan te allen tijde terugkeren naar eenheid, door de oneerlijkheid in de mind, te bespiegelen in de innerlijke eerlijkheid. Wees eerlijk, hoe moeilijk is het? Je moet gewoon eerlijk naar jezelf kijken, en dan ga je de moeilijkheid herkennen… dat je je ontspannen moet in je mind, om het te kunnen zien. Door je mentaal te ontspannen, lost de structuur zich op. Je geeft jezelf terug aan Hem en je lost in Hem op. Je verdwijnt weer als afgescheiden entiteit en wat dan overblijft is heelheid, uit de bron van eeuwigheid.
Je moet het zelf willen en je moet het zelf doen, maar het kan niet gedaan worden; het gebeurt door niets te doen.
Het is een opgeven van jezelf: een overgave van wat je nu bent... om het mysterie wat in je is, zich in z'n oorspronkelijke eenheid te laten demonstreren.
Hoe vertrouwder je met zelfreflectie wordt, hoe handiger je ermee wordt.
Hoe meer je van je mentale steen gezien hebt, des te meer ruimte er in je komt: minder twijfel en meer vertrouwen in je eigen inzicht. Langzaam zal het water van bewustzijn de mentale steen helemaal afslijten en inzichtelijkheid blijft over, als water… als bewustzijn… als verwezenlijkt bewustzijn met jouw inzicht.
Dan is er kennis uit de bron.
Je mind lost op in de stroom van bewustzijn, die daarmee is bevrijd van identiteit… Je wezen is zonder lichaam; het is de persoon zonder persoonlijkheid. Jij blijft over met de essentie van bewustzijn; je Vader… als wezen met gekleurd water.
We zijn wezens die onze aandacht naar binnen kunnen richten. En het hele universum is daar, onder het oppervlak van je geest. De hele kosmos vindt zijn uiting in je. Het hele bestaan is erin verwerkt.
Kijk, slijt en drijf mee…
Links: