Wednesday Lady Part-8

The bus, sitting in wooden shadow အိမ်ကလေးရဲ့ ဟိုဟို. The usual Gwaycho selling fruit on sticks, Toffee, Even the ice water is not come yet. Anyway, the two toffee non idea who would buy and eat. But what is not yet. He sat for about half an hour. Darn, I still the same person. Fading kyat walk suddenly kissed her two children. Adaptive လိုက်ရင်း kyat. As usual, Twenty leaves kyat.
Pm "regime, Because to say "
"... ..." That's it. Tailor's all it is. But his show, I tremble What will. Never ever do this once. Similarly, twenty in the morning Sometimes
It offers about thirty left. What to do then is known. What should I say too. Odd block. black breeze
Wait, What will. I no longer find the internet café to his head. Currently a piece of bread, I'm keen to get raised. His hands darn fading will kyat still leaves twenty children, but not his money.
But turn their hand to use for a while. Willingly, he must repay At the end of his money. Access to the store not far from the children read broth bread arrived. Without fried, stuffed The idea would throw game footage. So at his home seven pieces now.

ကားဂိတ္ သစ္သားအိမ္ကေလးရဲ႕ အရိပ္မွာထိုင္ရင္းက ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္တယ္။ ခါတိုင္း ကားႀကီးေတြေပၚမွာ တက္ေရာင္းတဲ့ ေဂြးခ်ိဳသီး တုတ္ထိုးသည္၊ ဆီးေတာ္ဖီသည္၊ ေရခဲေရသည္ေတြေတာင္ မလာေသးဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ဖီျပားေလး ႏွစ္ျပားကို တစ္က်ပ္နဲ႔ ဝယ္စားမယ္လို႔ သူ စိတ္ကူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသည္မွ မေရာက္ေသးတာ။ သူ နာရီဝက္ေလာက္ ဆက္ထိုင္ေနတယ္။ အဲသည္တုန္းမွာပဲ သူ႔ေဘးကို လူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ က်ပ္တန္ႏြမ္းႏမ္းေလးေတြ ႏွစ္ထပ္ သူ႔ကို ႐ုတ္တရက္ လွမ္းေပးတယ္။ သူက အလိုက္သင့္ယူလိုက္ရင္း က်ပ္တန္ေတြကို ထည့္တယ္။ ခါတိုင္းလိုပါပဲ၊ က်ပ္တန္ အရြက္ႏွစ္ဆယ္ပါပဲ။
“ညေနက် ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္Uီး၊ ေျပာစရာရွိလို႔”
“ေအး… ေအး…” ဒါပဲ။ ေျပာသြားတဲ့စကားက ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ေတြ တုန္လိုက္တာ၊ ဘာပါလိမ့္။ ခါတိုင္း တစ္ခါမွ ဒီလိုမေျပာဖူးဘူး။ မနက္ဘက္ ဒီလိုပဲ ေငြႏွစ္ဆယ္၊ တစ္ခါတစ္ခါ
သံုးဆယ္ေလာက္ ေပးထားၿပီးရင္ ထြက္သြားတာပဲ။ ၿပီးရင္ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲဆိုတာ သူ သိၿပီးသားပဲ။ ဘာေတြေျပာရမလဲ ဆိုတာလည္း သူ သိေနသားပဲ။ အထူးအဆန္း လုပ္လို႔။ ညေနက်
ေစာင့္ဦးတဲ့၊ ဘာပါလိမ့္။ သူ႔ေခါင္းထဲ အဲဒီအေတြးေတြ ခဏေနေတာ့ မရွိေတာ့ျပန္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ မုန္႔ကေလး တစ္ဖဲ့စားရဖို႔ပဲ အာသီသျပင္းေနတယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာ အဲသည္လူေပးသြားတဲ့ က်ပ္တန္အႏြမ္းကေလး ရြက္ႏွစ္ဆယ္ ရွိေနေပမယ့္ သူ႔ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး။
ဒါေပမယ့္ လက္လွည့္ကေလး ခဏတစ္ျဖဳတ္ သံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သံုးင္ပါတယ္။ အဲဒါလည္း သူပဲ ဆပ္ရမွာပဲ၊ သူ႔ပိုက္ဆံထဲက ကုန္မွာပဲ။ မနီးမေဝး ဆိုင္တန္းေတြဆီ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္သည္ ကေလးေရာက္လာေတာ့ သူ ထလိုက္တယ္။ အေၾကာ္မပါရင္ သံုးက်ပ္၊ တစ္ပြဲတေလေတာ့ စားပစ္လိုက္မယ္လို႔ သူစိတ္ကူးတယ္။ ဒါဆို ညေနက် သူအိမ္ျပန္ရင္ ခုနစ္က်ပ္ပဲရေတာ့မယ္။