Sonbahar ve ölüm…

Yaprakların Sarardığı ,solduğu
dalından istemeyerekte olsa koptuğu ve doğanın dengesinde kaybolduğu
zaman ayrılık; hüzün, acı,
yürek yarası; ayrılanlara,
yürek burkarak arkadan
nefessiz bakıldığı ve
yürekte saki duran bir
dikenin dinmeyen sancısı…
Gökyüzü eskisi gibi
mavi değil .
Daha da
koyulaştı ağırlaştı; yürekler,
canlar çaresizce gidenlerin arkasından, çaresizce
bakanların yürekleri gibi yine nefessiz kaldı; anne
nefes alamıyorum! Gidenlerin geri dönmeyeceğini
bildiğimiz halde içimizdeki ufacık bir umuda
Sığınıyoruz.

Özlüyoruz, ağlıyoruz, bekliyoruz..
Gidenin arkasından ağlamaktan başka elimizden
bir şey gelmiyor. Günler geçiyor , aylar geçiyor,
yıllar geçiyor. Aklımıza geldikçe sessiz kalıyoruz.
Ne kadar gülsek de içimizin parçalandığından
kimsenin haberi olmuyor.
Beklenmedik bir anda sevdiğimiz bir insanı kaybediyoruz ve bu hayatımızda büyük bir çukur açıyor.
Hiç kapanmayacak bir çukur!
Önemli olan kendimizi üzerek hayatımızı mahvetmek
değil . Ayakta durabilmektir. Hayatımızı devam ettirmeye
Çalışmaktır .
“ Ölüm kaçınılmaz bir gerçek.”
Bizler de hiç ölmeyecekmiş gibi yaşıyoruz. Hiç öleceğimizi düşünmüyoruz ölümün olduğunu bile unutuyoruz karşımızda ki insanları kırıyoruz, üzüyoruz…
Şu kısacak ömrümüzde birbirimizi kırmamalı , üzmemeli ve
Yakınlarımızın değerini bilmeliyiz. Hayat çok kısa.
Yarının neyi getirip neyi götüreceğini bilmiyoruz.

"Mutlu uyumak lazım azizim... Madem uyku yarı ölüm halidir, o halde mutlu ölmek lazım; her gece..."

• Cemal Süreya

Cemal Süreya’nında dediği gibi mutlu uyumak lazım geceleri yastığa basımızı koyduğumuz da içimizin rahat bir şekilde olması lazım…