ว่าด้วยเรื่องเหี้ย...เหี้ย

ตัวเงินตัวทองหรืออีกชื่อหนึ่งว่าเหี้ย เป็นสัตว์เลื้อยคลานในเอเชียใต้ และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตั้งแต่ประเทศบังกลาเทศ ศรีลังกา และอินเดีย เรื่อยมาจนถึงอินโดจีน และหมู่เกาะต่าง ๆ ของอินโดนีเซีย

โดยปกติแล้วตัวเงินตัวทองมักจะอาศัยอยู่ในพื้นที่ใกล้แหล่งน้ำ พวกมันชอบหากินเศษซากอาหาร ซากสัตว์เน่าเปื่อย บางครั้งก็จะกินสัตว์เป็น ๆ เช่น เป็ด, ไก่, ปู, หอย, งู, หนู, นกขนาดเล็กถึงกลาง ไข่ของสัตว์ต่าง ๆ รวมถึงปลา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นเหี้ยมิใช่สัตว์นักล่า พวกมันเป็นสัตว์กินซากโดยธรรมชาติ บางครั้งอาจกินเหี้ยขนาดเล็กกว่าเป็นอาหารได้ คงเป็นเพราะสาเหตุนี้ด้วยล่ะมั้งมันถึงมีอีกชื่อหนึ่งว่าเหี้ย นอกจากจะลักเป็ดไก่ ชาวบ้านกินแล้ว มันยังกินพวกพ้องตัวเองอีกด้วย สมกับที่ชื่อเหี้ย... จริงๆ

เหี้ยจัดอยู่ในหมวดหมู่ของกิ้งก่าขนาดใหญ่ ความยาว 2.5–3 เมตร สัตว์ในตระกูลนี้มีความใหญ่เป็นอันดับสองรองจากมังกรโกโมโด ที่พบบนเกาะโกโมโด ในอินโดนีเซีย โครงสร้างลำตัวประกอบไปด้วยกระดูกเล็กภายใต้ผิวหนังที่เต็มไปด้วยเกล็ดที่เป็นปุ่มนูนขึ้นมา เกล็ดมีการเชื่อมต่อกันตลอดทั้งตัว ไม่มีต่อมเหงื่อแต่มีต่อมน้ำมันใช้สำหรับการป้องกันการสูญเสียน้ำ ช่วยให้อยู่บนบกได้ยาวนานมากขึ้น มีลิ้นแยกเป็นสองแฉกคล้ายงู ใช้สำหรับรับกลิ่นซึ่งสามารถรับรู้ได้ถึงอาหารเป็นระยะทางไกลหลายเมตร ส่วนเจ้าตัวในรูปก็มีภัตตาคารส่วนตัวที่สามารถแวะเวียนมาได้ทุกวัน

จะเห็นได้ว่าเจ้าเหี้ยตัวนี้เป็นอีกตัวที่พึ่งใบบุญของวัดสังฆทานมันมักขึ้นจากน้ำมากินเศษอาหารจากทางวัด และทางวัดก็จะมีกะละมังใส่เศษอาหารวางให้อย่างที่เห็น มันกินจนอ้วนกลมก็ว่าได้ อาหารที่นี่อุดมสมบูรณ์

ดูความมุ่งมั่นของมันเสียก่อน จะว่าไปปัจจุบันนี้ เหี้ยกลายเป็นสัตว์เศรษฐกิจแล้วนะ มีการส่งเสริมให้เพาะเลี้ยง เพื่อนำเนื้อไปใช้ในการบริโภค โดยเฉพาะเนื้อบริเวณส่วนโคนหางที่เรียกว่า 'บ้องตัน' เอิ่ม...ก็ไม่รู้ว่าอร่อยหรือไม่ ยังไม่เคยชิม นอกจากนี้หนังก็ยังไปทำเครื่องหนัง เช่น กระเป๋า, เข็มขัด แข่งกับหนังจระเข้ จากน้องเหี้ยก็กลายเป็นตัวเงินตัวทองของจริงแล้วคราวนี้