හිත ඉල්ලන සතුට

නිකිණි මස පුර පසළොස්වක පොහෝ දිනය මටත් නොදැනීම පහු වෙලා ගියා උදේ නැගිට්ට, ඈත පන්සලකින් සිල් දෙන හඬ මගේ දෙසවන ළග දෝන් කාරදෙනවා. සමහරු කියන්නේ මගේ වයසට සිල් ගන්න වයස කියල. මම හිතන්නේ නම් සිල් ගන්න වයසක් නැහැ කියල. අපි සිල් සමාදන් වෙනවා නම් හොදම වයස තමා අවුරුදු දොළහ පැන්න දවසේ ඉඳල සිල් සමාදන් වෙන එක. නාකි වෙලා සිල් ගන්නේ මරණෙට බය තියන අය තමා කියල මට හිතෙන්නේ. මට නම් නාකි වුණා කියල සිල් ගන්න හිත දෙන්නේ නැහැ සිල් සමාදන් වෙන්න. සමහරු කියන්නේ පව් කාර කමට කියල.

ඒත් මට එහෙම හිතෙන්නේ නැහැ. සිල් ගන්න අය කරන්නේ බොරු රඟපෑමක් කියල තමා මට හිතෙන්නේ. සිල් වල තියනවා භාහිර සිල් සහ අභ්‍යන්තර සිල් කියල දෙකක්. මේ උපාසක මහත්තුරුත් උපාසක නෝනලාත් භාහිරින් සිල් ගත්තට අභ්‍යන්තරයෙන් සිල් රකිනවද කියල මට සැකයි. පන්සලට ගිය වෙලේ ඉදන් අනුන්ගේ ඕප දූප කියවන එක තමා කරන්නේ. සිරිපාල රන් මැණික් එක්ක පැනල ගිය හැටියි. අහවලා දැන් ගෙදර එන්නේ නැහැ නේද? දන්නවද වැඩක් අරුන් ගේ ගෙදරට හොරු පැනල ඔක්කොම අරන් ගිහින්ලු. හොද වැඩේ ඕකිල හරිම ලෝභියෝ. අරුන්ද අහවලා එක්ක හොර සම්බන්ධයක් තියනවා ඕන් ඔය වගේ ඒවා තමා කියවන්නේ. හැමෝම එහෙම නැතිව ඇති. ඒත් සියයට අනූවක් විතර. නිකන් බලන්න සිල් ගත්ත කෙනෙක් ගේ කකුලේ ඇගිල්ලක් පාගලා එයාගේ සීලේ රගේ. එහෙමත් නැත්නම් එයාගේ වත්තක කවුරු හරි පොල් ඇහිදිනවා කියල කියන්න. ඔන්න එතකොට බලාගන්න පුළුවන් අභ්‍යන්තර සීලේ රගේ.

ඉතින් මට හිතෙනවා බොරුවට අපි සුදු පිරුවටයක් ඇදගෙන එක දවසක් විතරක් සිල් සමාදන් වෙන එක තේරුමක් නැහැ කියල. අපිට පුළුවනි නම් අඩුම තරමේ දිනපතා පස් පව් ආරක්ෂා කරගෙන ඉන්න මම හිතනවා ඒක තමා නියම ශීලය කියල. අපි සිල් අරන් පව් පුරෝ ගන්නවට වඩා ඒක හොඳයි කියන එක තමා මගේ මතය. සමහරුන්ට මාත් එක්ක තරහ යයි. ඉතින් මේ මම දකින විදිය.

මම හැමදාම උදේට බුදුරජාණන් වහන්සේට උදේ කෑම පිළියල කරලා ඉවර වෙච්ච ගමන් පහන්, හඳුන් කූරු පත්තු කරලා බුද්ධ පූජාව තියල වන්දනා කරනවා. ඒක කිසි දිනක අමතක කරන්නේ නැහැ., ගෙදර හිටියේ නැතත් ඉන්න තැනක ඉදල අඩුම තරමේ පැන් වීදුරුවක් හරි තියල බුදුන් වන්දනා කරනවා. ඒක තමයි මගේ හිතේ ශ්‍රද්ධාව.

මෙදා පාර මගේ පුතාල දුවගේ ගමේ ගියා. ඉතින් මට එයාල නැති එක හරියට දැනෙනවා. වෙනද අපි කට්ටිය එකට පන්සල් යනවා. ඒත් අද මට පන්සලකටවත් යන්න හිත දෙන්නේ නැහැ. මහත්තයා ඇහුව පන්සල් යන්ද කියල. අක්කත් කතා කලා එයාලගේ පන්සලේ අද බුද්ධ පූජාව තියනවා දෙන්නම එන්න කියල. මම හා කීවාට මගේ හිතට ලොකු අඩුවක් දැනෙන නිසා මට යන්න හිත දෙන්නෙම නැහැ.

මම කොහොමත් රුපවාහිණිය බලන කෙනෙක් නෙමේ. කරුවල වැටෙද්දී මහත්තය ගිහින් රූපවාහිණිය ළගින් වාඩි වුණා. මම ගියා එලියට, එළියේ තියන පුටුවක් උඩින් වාඩි වුණා. කරුවල අහසට එළිය දෙන්න හඳ හෙමින් හෙමින් එබී බලන හැටි මම ආශාවෙන් බලන් හිටිය. එළිය දෙන හඳේ චායාරූපක් ගන්න මම දෙවරක් හිතුවේ නැහැ. මගේ හිතත් රාත්‍රී අහස වගේ කරුවල වෙලා. අහසේ තනිය මකන්න හඳ හිටියට මගේ තනිය මකන්න මගේ පුතාල දෙන්නම ළඟ නැහැ. මගේ හිත යටින් හීන් ඉදිබිඳක් මටත් නොදනිම වැටෙන ආකාරය මම උපේක්ෂාවෙන් දරා ගත්ත.

අපේ ජිවිතේ සතුට තියෙන්නේ දරුවෝ ගාව කියල දරුවෝ දන්නේ නැතිව ඇති. ඒත් ඒක තමයි ඇත්ත. තාත්තලට කෙසේ වෙතත් අම්මලට නම් දරුවෝ ළග ඉන්නවා නම් හැමදාම අවුරුදු තමයි. පුතාල ගෙදර එනකන් මම ඉන්නේ ඇඟිලි ගැන ගැන.

ස්තුතියි