අම්මා... ජීවන උයන් තෙරේ.. | "Amma jeewana uyan there" by Kokila Pawan

සමහර ගීත තියෙනවා කොච්චර ඇහුවත් එපා වෙන්නෙ නැති. එක දවසක් @damithudaya ලස්සන පෝස්ට් එකක් දැම්මා "දේදුන්නේ පාට පාටින් ආදරේ බැන්දූ " ගීතය ගැන. එදා ඉදන් මම ඒ ගීතය සියපාරකට වඩා අහන්න ඇති. ඒ වගේමයි කෝකිල මේ ගායනා කල ගීතයත්. ගීතයේ නියම ගායකයාටත් වඩා රසිකයාගේ හිත ගන්න පුලුවන් පුදුම විදියට .

ඒ ගීතයේ විශේෂත්වයක් තියෙනවා .මොකද කෝකිල පවන් කියන්නේ අම්ම තාත්තා දෙන්නගෙම ආදරය අහිමි උන පිරිමි දරුවෙක්. ආච්චි සීයා ලග බොහොම හොඳින් හැදුන කෙනෙක්. ඒ වගේ කෙනෙක් මේ ගීතය ගායනා කරනකොට ඔහුට දැනෙන හැගීම මොනවගේ ඇතිද? . හිනාවෙන් ඔහු හංගා ගන්න ඒ වේදනාවත් දරාගෙනයි ඔහු ඒ ගීතය ගායනා කරන්නේ. නමුත් ඔහුගේ මූනෙ ඉරියව් දෙස හොඳින් බැලුවොත් ඔබට තේරේවී ඒ හිනාව යට හැංගුන වේදනාව.

මේ අවස්ථාවේ ගීතයට සංගීතයෙන් ලැබෙන සහයෝගය ගැනත් කතා කරන්නම ඕන කියල මට හිතුනා. නියම සංගීතයට වඩා පොඩ්ඩක් වෙනස් උනත් ඒ වාදනය කෝකිලගේ ගායනයට දෙන සහයෝගය නිසා ගීතය තවත් සංවේදී වෙලා වගෙයි මට නම් දැනෙන්නේ.

ඒ වගේමයි දැන් ඔබ මේ ගීතය you tube හෝ facebook හි සෙව්වොත් මුලින්ම එන්නේ කෝකුල පවන්ගේ ගායනය. ඉතින් මන් හිතනවා ඔහුගේ ගායනයට මිනිස්සු එතරම් ම කැමති වෙන්න තරම් ඔහු ඒ ගීතයට හොඳ සාධාරණයක් ඉටු කලා කියලා.

මේ ගීතය රචනා කරල තියෙන්නෙත් චන්ද්‍රසේන හෙට්ටිආරච්චි මහත්මයාමයි. ඔහුගේ ජීවිතයේ අම්මා එක්ක ගත කල කාලේ ලැබුන අත්දැකීම් එක්ක තමයි ඔහු මේ ගීතය රචනා කරන්නේ . ඒත් ඔහුගේ ඒ අත්දැකීම් නම් එතරම් සුන්දර ඒවා නෙවෙයි. අම්මාට තිබුන ආදරය , ලෙංගතුකම එක්කතමයි ඔහු ඒ වචන ටික ගීතයකට පෙරලන්නේ.

අම්මා කියන්නේ අපි හැමෝගෙම පණ වගේ. අම්මගෙ ගුණ ගයලා ඉවර කරන්න නම් මේ ලෝකෙ වචන මදි වෙයි. මේ ගීතය එක පාරක් ඇහුවොත් ඔබට ඒ ආදරය , සෙනෙහස තව තවත් දැනෙයි..