Poems of hope!

Once I started my clinicals I had to go to several hospitals for covering up all my clinical hours. Most of the time I had to move with all the hospital staff and get the experience as well. As a sudden thought I wanted to write something on that and as the final result this poem was created.

ඉස්පිරිතාලයක් ය කියන්නෙ
හැමදාම යන්න
හොඳ තැනක් නෙමෙයි අම්මේ!
අනුන්ගෙ දුක් තමන්ගේ වෙන
භයානක පුරුද්දක් තියෙන කෙනෙකුට!

පවුලෙ කවුරුත් නේන හින්දා
මෙහෙ සමහරක් අය අඬනවා
තනිකමට ය කියා බේත් මෙහෙ නැති නිසා
මගෙ හිතත් හොඳටෝම රිදෙනවා!

සනීප වෙයිදැයි ඇහුව පළියට
බලාපොරොත්තු වක් නැති මිනිහෙක්
කරන්නෙ කොහොමද මම
විසි එකේ පොඩි කොල්ලෙක්ව
ඒත් මං කියන්නට දුක (රහසේම හරියට තැවෙනවා)
ඇත්ත දන්නවා!

තාත්තා වගෙම තාත්තලා
ළමයි ගැන තැවී තැවි
පුරුදු නැති ඇස් වලින් හඬනකොට
අත් දෙකම අල්ලලා වඳිනකොට
පොල් ගහෙන් වැටිලාය ආවේ කිව්වම
මගෙ හිතට ඉබේටම ඇඩෙනවා!

සමහරක් හොඳටෝම දුප්පත්
ලිව්ව පලියට ගන්න බැරි
බොහෝ දේ ඒ අයට තියෙනවා
කරන්නට හැකි හැම දේම මං
ඒ වෙලාවට කරනවා
සහන් එළියක් ඇවිදින්
හිත පුරා මගෙ දුවනවා!

අඬන්නට හේතු කොතෙක් ඇතිමුත්
සමහරක් අය හිනාවීගෙන ඉන්නවා
පැතුම් පොදියක් එකතු කරගෙන
හැමෝගෙම මලු වලට
එක බැගින් බෙදනවා
මගේ මල්ලෙන් සතුට ඉහිරෙන
හිනා බිඳුවක් පනිනවා!

ආදරේ ලැබිලාම නෑ වගෙ
ආදරේ ඇති යමක් ඇහුවත්
සමහරක් අය නිවෙනවා
හිනාවත් බේතක් තමයි ලෝකෙට
ඒක මං දැන් දන්නවා!

ඔයා කිව් විදියටම අම්මෙ
කලු වලාවෙත් රිදී රේඛා තියෙනවා
හිනාවක් මුහුණේ ඔතාගෙන
හෙට උදෙත් මං
ඉස්පිරිතාලෙ දුවනවා!

Thank you ❤️