පොල් හොරු!

ගොඩ කාලෙකට පස්සෙ මං ගෙදර ආවා. මේ ලෝකෙ හොඳම තැන. ඊළඟ දවසෙ මං බලනකොට කෑම කාමරේට හොරෙක් ඇවිත්. හිමින් හිමින් ඇවිත් අම්මා වේලන්න තියලා තියෙන පොල් කෑලි හෙමින් හෙමින් කනවා. මං බලන් ඉන්නවා එයා දැක්කද නැද්ද, දැනුණද නැද්ද නම් දන්නෙ නෑ. ඒත් එයා පුදුම හොරෙක් තමයි. ඒ හොරකම ගැන නම් අම්මට ගාණක් වත් නෑ. ඒ ගැන ඇත්තටම තරහ යන එක්කෙනා අපේ ගෙදර ඉන්න බලු රාලයා. එයා හිටියා නම් හොරාට දුවන්න පාර මදිවෙනවා. මං ඉතින් හිමින් ෆෝන් එක අරන් ගිහින් ෆොටෝ එකකුත් ගත්තා.

මේ පහළ ෆොටෝ එකේ ඉන්නෙ අනික් වදකාරයා. එයා එන්නෙ රෑට බත් කාලා යන්න. හැබැයි අපි ඉන්නවා කියලා දැනගත්තොත් රෑට බත් කාලා නිදාගෙනත් ඉඳලා තමයි යන්නෙ. එයාට නිදාගන්න ඕනෙත් අපි එක්ක ගෑවි ගෑවි. එයාවත් පේන්න බැරි එක්කෙනා අපේ බලූ. බලූගෙ සද්දයක් හරි ඇහුණොතින් මෙයා කොහේ හරි උඩකට නැගගෙන සද්ද නැතිව ඉන්නවා. බලූටත් ගොඩාක් කේන්ති එනවා මෙයා දැක්කම. ඒ ඇයිද කියලා දන්නෙ ඉතින් එයාලම තමයි.

අපේ ගෙදර වටකරලා ගස් පිරිලා තියෙන නිසා අපි එක්ක ගොඩාක් සත්තු ජීවත් වෙනවා. ඉරි ලේන්නු, දඬු ලේන්නු කුරුල්ලො,සමනළයො අකමැත්තෙන් උනත් රිලවු. එයාලා නොදැනුවත්වම මගේ ජීවිතේ ගොඩාක් ලස්සන කරලා තියෙනවා.

ගෙදර ආවම තියෙන අනෙක් වැදගත්ම වැඩේ තමයි ගෙදර ඉන්න ෆොටෝ පිස්සුව තියෙන වදකාරිගෙ ෆොටෝස් ගන්න එක. මිදුල හැමතැනම ඇවිද ඇවිද ෆොටෝස් ගන්න ඕනෙ. ඒත් මං මේ හැමදේම කරන්නෙ, බලන්නෙ හරිම කැමැත්තෙන්. ගෙදර කියන්නෙ හැඟීමක් කියන කතාව ඇත්තම! කොළඹ ඉන්නකොට තියෙන හිත බරවුණ ගතිය කොහෙන් ගියාද කියලා දන්නෙ නෑ!