ක්ලිනිකල් ගිහින්ම ලියවෙන කවි!

ක්ලිනිකල්ම ගිහින්
දැන් දන්නවා අනිත්‍ය
කියන්නෙ ඇත්තටම ඇත්තක්!

වෙසතුරු තාත්තලා ඉන්නවා
ඇස් ඉස් මස් ලේ විතරක් නෙමෙයි
සබ්බ සකලමනාවම දන් දීගෙන
ඕනෙ නම් තව බැනුමුත් අහගෙන,
රෝද පුටුවට වැටුණ කුමාරයන්ට
ඔටුන්න පළඳන දවසක් එනකම්
බලාගෙන!

ලේන අම්මලා ඉන්නවා
කල්පයක් වුණත් හිස් කරමි
මහ මුහුද මම
කියාගෙන
වැටුණු පැටියව ගොඩගන්න
අත් දෙකින් කඳුලු පිහ පිහ
හෙටත් මුහුද හිස් කරමි
ඉටාගෙන!

කිරි අම්මලා ඉන්නවා
අත් හැරපු අත් හැරුණු
පැටවුන් හදවතේ ඔතාගෙන
හැම සතියකම ක්ලිනික් එන
කුලී වැඩ කර කරා
දරුවන්ගෙ සැප හැර
අන් සැපක් නොවළඳන!

අහසින්ම වැටුණු
සුරංගනාවියො ඉන්නවා
ආයෙ දවසක දේදුන්නක් වත් නොදකින!

බිංකුණ්ඩෙක්, හිම කුමරියක් බැරිනම්
හෙලිකොප්ටරයක්
වෙන සුදු පාට හිත් ඉන්නවා
කිසිම කිසි දාක වෙන්නෙ නැති
ඉස්තරම් හීන මල්ලක්
ආත්මය පුරා එල්ලගෙන!

තැනිතලාවක් වූ මහ විසල් කඳු
ඇඳන් උඩ ඉන්නවා
හැම හීනයක්ම අමතක කර
තව එකම එකම දවසක්
වත් ජීවිතේ දිගු යැයි පතාගෙන!

ඒ ඔක්කෝටම පස්සෙ..

සබ්බ සකල මනාවම
ඇඳක අතුරා ගෙනවිත්
පෙට්ටියක බහා ගෙන යන
කනථකලා ඉන්නවා
යන තුරා නවතිමියි තොල් තදින් සපාගෙන

හදවතේ පැත්තක් හොඳටෝම
ඉරාගෙන!
සදහටම හැර නොයන හිස් තැනක්
තබාගෙන!

මං පොරොන්දු වෙනවා මේ කවියෙ ඉන්න කිසිම කෙනෙක් මගෙ ඉමැජිනේශන්ස් නෙමෙයි කියලා. පළවෙනි කවියෙ ඉන්න ආදුගෙ තාත්තා එයා මාස අටක්ම හොස්පිට්ල් එකේ. බැනුම් අහන්න වෙන්නෙ නැති හොස්පිට්ල් තියෙන්න පුලුවන්. හබැයි ඒ ලංකාවෙ නෙමෙයි. දෙවෙනියට ඉන්න අම්මාගෙ අවුරුදු නවයෙ පොඩි පුතා දැනට අවුරුදු එකහමාරක් හොස්පිට්ල් එකේ. එයාට ඇඟිල්ලක් වත් හොල්ලගන්න බෑ. එයාට සිහියත් නෑ. ඇහෙන්නෙත් නෑ. ඒත් අම්මා ඉන්නවා එයාට සනීප වෙනකම් එන කවදම හරි දවස එනකම්. එතකොට මිගාරගෙ ආච්චි අම්මා එයාව මට කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ. ඊට පහළින් ඉන්න අයත් එහෙමයි!
හිතෙන දේවල් කමෙන්ට් එකක් දාගෙන යන්න!❤