යන්න එපා දෙවොන්දරා සං..!

එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍ර මහත්මයා පොත් කීයක් ලියලා තියෙනවද කියලා කියන්න මම හරියටම දන්නෙ නෑ. හැබැයි ඒ අතරෙ තියෙනවා ජීවිතේට වත් අමතක කරන්න බැරිවෙයි කියලා මට හිතෙන පොත් දෙකක්. එකක් මළගිය ඇත්තෝ අනෙක මළවුන්ගෙ අවුරුදු දා.. !

මං දන්නෙ නෑ සරත්චන්ද්‍ර මහත්තයා නොරිකොව නිර්මාණය කළේ කොහොමද කියලා. අවුරුදු විසි ගණන් වල මුල හිටිය, ලංකාවෙ එක්දාස් නමසිය මුල් ගණන් වල හිටිය අහිංසක, නූගත් කෙල්ලක් වගේමයි එයා. කසාදය ලොකුම පරමාර්ථය කරගෙන කසාද බැඳලා තමන්ගෙ ස්වාමියට සලකගෙන ඉන්න එක හැර වෙනම කිසිම හීනයක් නොදැක්ක, කෙල්ලක් එයා. පිරිමියෙක්ගෙ රැකවරණය නැතිව මේ ලෝකෙ ජීවත් වෙන බැරි බව හිතන, පිරිමි ඉතාමත් බලවත් සහ ඒ තරමටම තමන් දුබල බව සහ තමන් නොවටිනා කෙනෙක් බව තදින්ම හිතට ගත්ත අසරණ ජපන් කෙල්ලක් එයා..!

දෙවොන්දරා සං කියන්නෙ නොරිකොගෙ ආදරේ. නොරිකොගෙ සදාකාලික ආදරේ. ඒක හරිම අනුවේදනීය කතාවක්. දෙවොන්දරා සං කියන චරිතෙ ගැන වුණත් සමහර වෙලාවට බැලවෙන්නෙ අනුකම්පාවෙන්. කියවගෙන යද්දි හිතෙනවා දෙවොන්දරා සං ට depression තිබ්බද කියලත්.

ජපානයේ සකුරා මල් අතර, වසන්තය හේමන්තය අතර, ටෝකියෝ, කියෝතෝ නගර අතර, සකේ, සශිමි, ඔත්සු අතර ගලන් යන මේ ආදර කතාව මට නම් මගේ ජීවිතේ මුණගැහුණ විශිෂ්ඨතම කතා අතර තියෙනවා. ඒ ඒක ඉවරවෙන විදිය වත්, ඒ දෙන්නා විශිෂ්ඨ ආදරවන්තයෝ වගේ මට පේන නිසාවත් නෙමෙයි. හරියට මම මිනිස්සු ගොඩකගෙ ඇතුළාන්තයට බැස්ස වගෙ හැඟීමක් මට දැනෙන නිසා. මේ සමාජ කියවීම නියමයි කියලා මට හිතෙන නිසා.

අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද මම ලොකු වුණාට ඒ හැම අවුරුද්දකදිම මං මේක කියවලා අයිති කරගන්න වේදනාව වැඩිවෙලා කියලා මට දැනෙනවා. ""මේක මහ වේදනාවක් අප්පා..!"මළවුන්ගෙ අවුරුදු දා කියවලා ඉවර වෙලා මං මටම කියාගන්නවා.

ඒත් මං ආයෙ කියවනවා. ලබන අවුරුද්දෙත්.. ඊළඟ අවුරුද්දෙත්..

මං ඔයාව කවදාවත් අමතක කරන්නෙ නෑ නොරිකො..!