එලොව ගිහින් මෙලොව ආපු මම 🙄✋

ඒ කටුක අත්දැකීම විස්තර කරන්න පටන් ගන්නෙ කොතනින්ද කියලා මට හිතා ගන්න බෑ.

එදා අගෝස්තු 4 වෙනිදා, මන් ඔෆිස් එකේ වැඩ කරන ගමන් හිටියෙ. ඇස් දෙක නිකම් ගින්දර පිටවෙනවා වගේ දැනුනා. තද ඔලුව කැක්කුමකුත් තිබුණා. ගෙදර ආවට පස්සෙ රෑ උණ ටිකක් වැඩි වුණා. ඊට පස්සෙ දවසෙ මන් hospital ගිහින් Rapid antigen test එකක් කළා. ඒත්... ඒත් හීනෙකින්වත් හිතුවෙ නැති විදිහට report එක පොසිටිව් වුණා. මට මොහොතකට හැම දෙයක්ම අමතක වුණා. පවුලෙ අයගෙ මුහුණු මැවිලා පෙනුනා. මොකද මගේ අම්මත් Blood pressure, Sugar, cholesterol, arthritis ඔක්කොම තියෙන රෝගියෙක්. දැන් hospital වල ධාරිතාවය අඩු නිසා ගෙදරම තමයි නිරෝධායනය කරන්නෙ. ගොඩාක් අමාරු වුණොත් විතරයි hospital admit කරන්නෙත්. ඒ නිසා මන් ගොඩක් බය වුණා. මානසිකව බිංදුවටම වැටුණා.

මුල්ම දවස් ටිකේ නම් මට හැමදාම හිතුනා මට උදේට ඇස්දෙක අරින්න වාසනාවක් තියේවිද කියලත්. ඇඟට කිසිම fit එකක් නෑ. ආසම දෙයක් වත් කන්න බෑ. කෑම පේන්න බෑ අප්පිරියයි. කෑවොත් vomit කරනවා. රස, ගඳ, සුවඳ දැනෙන්නෙම නෑ. එක දවසක් පාන්දර 1.40 ට විතර හුස්ම ගන්න අමාරු වෙලා පපුව හිරවෙනවා වගේ දැනුනා. මන් ඇඳෙන් බැස්සා. එතකොටම vomit කරන්න ආවා. ඒත් vomit කරන්න තරම් වත් කිසිම දෙයක් නෑ ඇතුලෙ. බොහොම අමාරුවෙන් control වුණෙ. අම්මලා එතකොට හොඳටම නිදි. එයාට ඇහුනොත්, එයා කොරෝනා කියලා බලන්නෑ ළඟට දුවගෙන එනවනෙ. ඒ නිසා මන් බය උනා. මේ විදියට පිට පිටම දවස් දෙකක් පාන්දර එකට දෙකට විතර වුණා. අද වෙනකම් කිව්වෙ නෑ අම්මට ඒ ගැන.

කොහොම හරි මට positive වෙලා දවස් 5කට විතර පස්සෙ අම්මටත් රෝග ලක්ෂණ ආවා. ඊට පස්සෙ RAT එකෙන් අම්මටත් positive වුණා. මේ වෙනකොට අපේ ගෙදර හිටියෙ අම්මයි, මමයි, නංගියි විතරයි. තාත්තයි, මල්ලියි මීගමුවේ අක්කලගෙ ගෙදර ගිහින් හිටියෙ. අපට හොඳ වෙනකම් එයාලට ගෙදර එන්නත් එපා කිව්වා. අම්මට positive වුණ දවසෙ නම් මන් හිටියෙ තනිකරම පිස්සෙක් වගේ. ඇත්තටම ටික දවසක් යනකම් හරියට සිහියක් තිබුණෙත් නෑ මට. මානසිකව බිංදුවටම වැටුණා. හීනෙන් වත් වෙන්න එපා කියලා ප්‍රාර්ථනා කරපු දේ ඇස් ඉස්සරහම දකිද්දි දරා ගන්නෙ කොහොමද? @sandu @rasinkani හැමදාම වගේ මන් ගැන හොයල බලලා මගේ හිත හදාගන්න ගොඩක් උදව් කලා.

අම්මට කොවිඩ් හැදුනට පස්සෙ අම්මට සාත්තු කරන වැඩ හැම දෙයක්ම කලේ මම. මට ඇඟට කිසිම පණක් නෑ. එතකොට මට කොවිඩ් හැදිලා දවස් 5යි. සුප් එකකට එලවළු ටික වත් එක දිගට කපන්න මට ශක්තියක් තිබ්බෙ නෑ. ඒවා ටික ටික කපලා fridge එකට දාලා එකතු කරන් තමයි හැදුවෙ. අම්මා weak වෙන්න දෙන්න බෑ කියන දේ මතක් කරන් හිතට ශක්තිය ගත්තා. මේ වෙලාවෙ සාත්තු කරන්න වෙන කවුරුත් නෑනෙ. අම්මට positive වෙලා දවස් දෙකක් විතර යද්දි නංගිටත් හැදුනා. ඊට පස්සෙ තුන් දෙනාගෙම වැඩ කළේ මම. ගොඩක් ලොකුවට උයන්න නම් බෑ මට. රස දැනෙන්නෙත් නැති නිසා අව්ලක් උනේ නෑ. 🙊ඇඟට පණක් නැති වුණත් හිතේ තිබුණ ශක්තියට හැමදේම කලා. සතියක් විතර යනකම් ලුණු කැඳ, සුප් වගේ දේවල් වලින් තමයි ජීවත් උනේ. කන්න බෑ අප්පිරියයි කියද්දි අහල පහල ගෙවල් වල අය, යාලුවො, නෑදෑයො එහෙම ගොඩක් දේවල් ගෙනත් දුන්නා. සමහර අය කෑම උයලත් ගෙනත් දුන්නා. ඒත් ඒ දේවල් දැක්කම හිත කියනවා කන්න කන්න කියලා. ඒත් කන්න ගත්තම කෑම කන්න බෑ. මන් කොහොමහරි එක දිගට දවස් 3,4 ක්ම හිටියා බත් කන්නෙම නැතුව. ඒත් සතියක් විතර ගියාට පස්සෙ ටිකක් කන්න පුලුවන් උනා. ඉක්මනට සනීප වෙන්නත් ඕන නිසා අපහසුවෙන් හරි ටිකක් ටිකක් කෑවා.

ඒ වගේම මේ දේවලුත් කලා. පැය 3,4කට වතාවක් හුමාලෙ ඇල්ලුවා, කොත්තමල්ලි, පස්පංගුව වගේ දේවල් තම්බලා බිව්වා. දවසකට එක වතාවක් වත් දෙහි, ලෙමන්, දොඩම් වගේ දෙයක් හදලා බිව්වා. පැය 6න් 6ටම වගේ Pcm බිව්වා. විටමින් C, D බිව්වා සීතල වතුර නම් ඇල්ලුවෙ වත් නෑ. ඌෂ්ණ ජාති ටිකක් වැඩිපුර කෑවා. නිරෝධායනයට Hospital නොගිය එකත් හොඳයි කියලා හිතෙනවා මේ ඇහෙන දේවල් වලට. ඇස් දෙකට පෙනි පෙනී හුස්ම එක්ක පොරබදලා අවසන් හුස්ම හෙලලා යන විදිහ බලන් ඉන්නෙ කොහොමද ? එහෙම වුණා නම් මන් තවත් මාන්සිකව වැටෙනවා. මන් ගොඩක් සංවේදී නිසා ඒ වගේ දේවල් දරා ගන්න අමාරුයි. කොහොමහරි අගෝස්තු 5 ඉඳන් අගෝස්තු 29 වෙනකම් දවස් 25ක් ගෙදර නිරෝධායනය වුණා.

නිදහස් වෙලා අදට දවස් හතරයි තාම. ඒත් හොඳටම හොඳ නෑ තාමත්. මුකුත් වැඩක් නොකර හිටියත් හරිම මහන්සියි. සැරින් සැරේ කොන්ද, පපුව රිදෙනවා. එක දිගට කතා කරන්න අමාරුයි. වෙනදා තරම් කන්නත් බෑ. පොඩ්ඩක් කද්දිම බඩ පිරිලා හුස්ම ගන්න බෑ වගේ දැනෙනවා.

කොහොම හරි ජීවිතේ අවසානය පෙනි පෙනී ඉඳලා මේ තත්වෙට ආවෙ. දැනටත් අවධානමක් නෑ ම කියල කියන්නත් බෑ ඉතින්. අපිට ඉන්න ඕනකම තිබුණත් වෙලාව ආවම යන්න වෙනවා හැමෝටම. ඒ දේ හැමෝටම පොදුයි. අවසන් වශයෙන් මට කියන්න තියෙන්නෙ පුලුවන් තරම් පරිස්සම් වෙන්න. හැදුන කෙනාට තමයි ඒකෙ බරපතලකම තදින්ම දැනෙන්නෙ. මමත් ගොඩාක් පරිස්සම් වුණා. ඒත් කොතැනක හරි වරදක් වෙලා මමත් covid positive වුණා. අසල්වැසිකම්,නෑදෑකම්, යාලුකම් මේ දවස් වල විශ්වාස කරන්නෙපා. හැම කෙනෙක්ම ආසාධිත කෙනෙක් කියලා හිතාගෙන පරිස්සම් වෙන්න.

තව දෙයක් කොවිඩ් හැදුන අයට තමන්ට පුලුවන් විදියට උදව් කරන්න. Call එකක් අරන් කතා කරල හරි එයාලගෙ මානසික මට්ටම හදන්න. බහුතරය උදව් කරද්දි කොන් කරපු සුළුතරයකුත් හිටියා. උදව් නොකලත් කමක් නෑ එයාලව කොන් කරන්න එපා !!! කොන් කලත් කමක් නෑ එයාලගෙ හිතට නොදැනෙන විදිහට. අත්දැකීමෙන් කියන්නෙ ඒ වෙලාවට දැනෙන අසරණකම වචනයෙන් විස්තර කරන්න බෑ. 😐✋💔