Cemetery | 5% for SL Charity

සුබම සුබ උදෑසනක් වේවා ඔයාල හැමෝටම. ටිකක් දවසකින් මුකුත්ම ලියන්න බැරි උනා මට. පහු ගිය ටිකේ මම ටිකක් මගේ වැඩයි තව dental යන වැඩයි එක්ක ටිකක් busy උනා.(අහ් මට අමතක උනා කියන්න. මම dental යන්නේ braces දාන්න.) ඔන්‍න‍ ඉතින් අන්තිමට මට තිබ්බ dental වැඩ වල මුලිකම වැඩ ටික ඉවර උනා. මේ වැඩේට යද්දී හැමදාම දකින දෙයකුයි ගැන මම කියන්න හිතුවා අද.

Dental එක තියන්නේ බොරැල්ලේ. ඒ යද්දී අතරමග තමයි ඔයාල හැමෝම දන්න බොරැල්ල සුසාන භුමිය තියන්නේ. එතන ඉස්සරහමයි ජයරත්න මල් ශාලාවත් තියන්නේ. මම ඉතින් ගියපු හැමදාම ඔය තැන් දෙක දිහා බලන් යනවා. මිනිස්සු සුදු හරි කළු හරි ඇදන් පාර මාරු වෙන්වා. සමහරු දුකින්. සමහරු කිසිම හැගීමක් න වගේ එහෙ මෙහෙ යනවා. එක එක විදිහට තමන්ට පුලුවන් විදිහට තමන්ගේ නැති උන කෙනාට උපරිම ගෞරව දක්වන්න හදනවා වෙන්න ඇති කියලා මට හිතුනා. අනිත් මිනිස්සු එක්ක අපි පාරෙ. අපේ වැඩ කර ගන්න වේගෙන් එහෙ මෙහෙ යනවා. කලබලේ. පිස්සු හැදිලා වගේ එහෙට මෙහෙට යනවා. මේ මොනව කරත් මොනව තිබ්බත් අන්තිමට හැමෝමටම යන්න තියෙන තැන නේද කියලා මට හිතුන.

කොහොම හරි මට මේ කනත්ත දැක්කම පොඩි කලේ උන සිද්දියක් මතක් උනා. ඒ වගේම ඒ කාලේ හිතපු දේවල්. මට ඒක මතක් උනාම හිනා. අපේ ගෙදරට යන්න පුළුවන් පාරවල් කීපයක් තිබ්බා. අපි අපිට යන්න ඕනි තැන අනුව අපි පාර තෝරා ගන්නවා. අපි ප්‍රධාන පාරේ ඉදන් එන පැත්ත අනුව ලේසිම පාරේ ගෙදර යනවා. ඒවා නිකන් shortcut වගේ. එක පාරක මග කනත්තකුයි, වතුර බෙදා හරින තැනකුයි තිබ්බා. ආයේ නිකන් හොල්මන් වගේ තමයි. අර වතුර බෙදන තැන ලොකු ලොකු සද්ද.

Source

ඔය පාරෙන් යන්න මාර බයයි ඉස්සර.අපේ මාමාත් එක්ක bike එකේ ඔය පාරෙන් යනවා. කනත්ත පහු වෙනකං පණ බයේ යනවා. අයෙ ඉතින් පිටි පස්සේ හැරිලා බලන්නේ එහම නෑ ගෙදරට යනකන්. හොල්මන් ඇවිත් බය කරයි කියලා හරි කව්රු හරි එකේ ඉදල ඇවිත් අල්ල ගනී කියලා බයට. ඔන්න ඔහොමයි මම චුටි කාලේ.