ජීවිතය උපරිමයටම වින්දද???
source
ඉතින් හැමෝම පරිස්සමෙන් ඇති කියල හිතනව. ඉතින් ඊයෙ මට මුහුනු පොතෙන් දැක්ක මාර ලස්සන article එකක් කියවන්න පුලුවන් උනා. අපි ජීවිතේ විවිද දේවල් එක්ක ඉස්සරහට යද්දි ජීව්තේ විදින එක ඇත්තටම අපිටත් නොදැනිම අපෙන් මග හැරෙනව. ඉතින් එහෙම දැනෙන වෙලාවට පි හිත හදාගන්න හරි ලස්සන විදියකට, ඒ තමයි කමක් නෑ දවසක් ඒවි ජීවිතේ අපිටත් විදින්න පුලුවන් එතකන් මේ කට්ට කනව. ඒත් ඇත්තටම එහෙමද වෙන්න් ඕන. මමනම් විශ්වාස කරන්නෙ අපි අපේ ජීවිතේ ඒ ඒ මොහොතවල් වල වර්තමානයේම විදින්න ඕන. නැත්නම් අනාගතේට ආපිට ඉතුරුවෙන්නෙ පසුතැවීම් විතරයි. ඉතින් මේ article එකත් කියවල බලන්න ඒක කොච්චර් දුරට ඇත්තද කියල.
ඉතිං,මම ජීවිතය උපරිමයටම වින්දාද?
මේ දක්වා මම ජීවත් වූ ජීවිතය උපරිමයටම මම වින්දා ද යන ප්‍රශ්නය මම බොහෝ අවස්ථාවලදී මගෙන්ම අසන ප්‍රශ්නයක්. කාලයක් යද්දී මම තේරුම් ගන්නවා ජීවිතය උපරිමයටම විදින්න නම් උවමනා එකම එක සාධකයක් විතරයි. එය වනාහි සල්ලි, බලය, දැනුම, ආදරණීය මිනිසුන් හෝ මේ කිසිම දෙයක් නෙවෙයි. එය වනාහි ගෙවෙන මොහොත තුළ ජීවත් වීම ම පමණයි. ඉන්න! මම තව ටිකක් විස්තර කරන්නම්...
ඉස්සර මම ක්‍රිකට් ගහන්න හරිම ආසයි. මගේ ජීවිතයේ සතුටු අංගය වුනේ හවසට යාළුවෝ සමග එකතුවෙලා ගමේ පිට්ටනියේ, කුඹුරේ cricket match ගහන පැය දෙක තුන. හැබැයි ඒ ආසම දෙයටත් අන්තිම දවසක් තිබුණා. මම දැනගෙන හිටියෙත් නැහැ ඒ තමයි මම ගමේ යාලුවෝ එක්ක ක්‍රිකට් ගහන අන්තිම දවස කියලා. අපි කවුරුත් ඒ බව නොදැන එකට එකතුවෙලා ක්‍රිකට් ගහලා හරිම සතුටින් වෙන් වෙලා ගියා...
ඉස්සර හැන්දෑවට ආසම කරන දේ තමයි අම්මා කුස්සියේ උයන වෙලාවට එයාට මොනවා හරි පොඩි උදව්වක් කරන ගමන් බංකුවක් උඩ වාඩිවෙලා කයිය ගහන එක. එදා දවස අම්මත් එක්ක බෙදාගන්න එක. හැබැයි එක දවසකින් පසුව අම්මයි මමයි කුස්සිය ඇතුලේ උයන ගමන් සිදු කරන කතාව ඉවර වුණා. අම්මවත් මමවත් දැනගෙන හිටියේ නෑ අපි නැවත කුස්සිය ඇතුලේ සංවාදවල නිරත නොවන බව...
පොඩි කාලේ ඉදන් මගේ කාමරය හරිම පිළිවෙලයි. මං මාරම ආදරයෙන් මගේ කාමරය බලා ගත්තේ! මගේ ඇඳේ පහස ලබමින් එක් රාත්‍රියකදී ඒ ගෙවෙන්නේ කාමරය තුළ මා ගෙවන අන්තිම රාත්‍රිය බව නොදැන මම නිදා ගත්තා! හදිසියෙන්ම කොළඹට ඇවිත් දැන් අවුරුදු හයකට වැඩියි. අද වෙනතුරු මම තවමත් එක රාත්‍රියක්වත් ඒ ඇඳේ, ඒ කාමරය තුළ නිදාගෙන නෑ...
මම මාරම ආසයි යහළුවන්ව ආශ්‍රය කරන්න. ඉස්සර වගේම අදටත් මට සෑහෙන යහළුවන් ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා. ඉතින් බොහෝමයක් වෙලාවට හැන්දෑවට මම ඔවුන්ගේ ගෙදර යනවා. සමහරක් වෙලාවට ඔවුන් මගේ ගෙදර එනවා. අපි සතුටු සාමිචියේ යෙදෙනවා. එහෙම ආව ගොඩක් යහළුවන් දැන් ලෝක සිතියමේ එක එක තැන්වල. හදිසියේම ඔවුන් කතා කරලා " මචං, මට වීසා ඇවිල්ලා.. මම යනවා එහෙනම් " කියලා වෙන් වෙලාම ගියා. අපේ අවසන් ආදරණීයම සතුටු සාමීචියේදී අපි කවුරුත් දැනගෙන හිටියේ නෑ ඒ අපේ අවසන් සතුටු සාමීචිය කියලා...
ආදරයේදීත් එහෙමයි. මට තිබුණු ප්‍රේම සම්බන්ධතා විවිධ හේතු මත නැවතිලා තියෙනවා. ගෙවල්වල විරෝධතා, තුන්වන පාර්ශ්වවල මැදිහත්වීම් ආදී විවිධ හේතු! අපි අවසාන සිප වැළඳගැනීම සිදුකරන අවස්ථාවේදී අපි දශමයකින් හෝ දැනගෙන සිටියේ නැහැ මේ ගෙවෙන්නෙ අපේ අවසාන සිප වැළඳගැනීම කියලා...
මට හිටපු හොඳම යහළුවන් මිය ගිහින් තියෙනවා. ඔවුන්ව මුහුණට මුහුණ හමුවූ කිසිම අවස්ථාවකදී මට සිහිනයකින්වත් දැනිලා නැහැ මම නැවත ඔවුන්ව හමු නොවන බව....
මේ වගේ කතන්දර මිලියන ගණනයකින් මගේ ජීවිතය පිරිලා තියෙනවා. මම දන්නවා ඔයාටත් ඒ කතාව එහෙම්මම තමයි. ඉතිං, ජීවිතේ එක මොහොතක්වත් miss කරගන්න එපා! ඒ මොහොත උපරිමයටම විඳින්න. ඒ වෙලාවෙදි වෙන කිසිම දෙයක් ඔළුවේ තියාගන්න එපා! වර්තමානය ඇතුලත විතරක්ම ඉන්න. මොකද නැවත ඒ මොහොත ඔයාගේ ජීවිතයේ කවමදාකදිවත් නොඑන්න පුළුවන් නිසා! 💔
වර්තමානයේ ජීවත් වෙනවා නම්, ඔයා මිය යන අවස්ථාවේදී ඔයාට දැනෙයි "මම මගේ ජීවිතය උපරිමයටම වින්දා!" කියන හැඟීම...