මළ ගෙයක්...

ඉතින් මේ ළඟදි දැඩි වේදනාත්මක පුවතක් අසන්න ලැබුණා.ඒ උගුලකට හසුවුණු දිවියෙක්ගෙ වේදනාත්මක මරණයක් අත්විඳ ඇති ආකාරය සමාජ මාධ්‍ය ජාලාවල පළවුණු ඡායාරූපත් සම‍ගයි.ඉතින් මේක අද ඊයේ විතරක් වෙන දෙයක් නෙමෙයි.මේක කාලයක ඉඳන් වෙන දෙයක්.දඩයක්කරුවන්ගේ නොමනා උගුල් ඇටවීම් නිසා අහිංසක සත්තු විශාල ප්‍රමාණයක් මේ වෙනකොටත් ඔවුන්ගේ ගොදුරු වෙලා ඉවරයි.ඒවගේම මේ වෙනුවෙන් ගන්න ක්‍රියාමාර්ග ගැනත් සෑහීමකට පත් වෙන්න බෑ.කැලෑ බද ප්‍රදේශයන් එලි කරලා මිනිස් වාසස්ථාන ගොඩනගාගෙන වන අලින් ව්ගේම වන සතුන් ඒ ගෙවල් වලට එන එක ගැන වද වෙන එකේ තේරුමක් නැහැ.මොකද ඒ ඔවුන් ජීවත් වෙන තැන නිසා.මේ වනාන්තර එළි කරන විදිහට ගියොත් තව අවුරුදු විස්සක් තිහක් වෙනකොට අපේ රටත් කාන්තාරයක් බවට පත්වෙනවා වගේම අපේ රටට ආවේනික ව්නසතුන් වගේම අනෙක් සත්තුන්ටත් සිදු වෙන්නේ මේ වගේම වේදනාබර විදියට ජීවිතවලට සමුදෙන්න තමයි.ඉතින් මේ ගැන හරි ලස්සන කවි පන්තියක් ශෂික සදීප් මේ සිදුවීමත් සමඟම පළ කරලා තිබුණ ඔහුගේ මුහුණු පොතේ පිටුවේ.ඒකෙ මාතෘකාව මළගෙයක්.ඉතින් මාත් මේ article එකේ මාතෘකාව විදියට ඒකම තෝරගත්තා.

ජාමෙ දොලහට විතර මයෙ හිතේ හිටි හැටියෙ
හරි අමුතු හීනයකි ඊයෙ රෑ මං දැක්කේ
පිච්චිලා අළු වෙච්ච මහා වනයක් මැද්දෙ
කාගෙදෝ මළගෙයකි පපුව ටික ටික ගැස්සේ

මං යනෙන මඟ දිගේ ඉතුරු වුණු ගස් හොයලා
වඳුරො එහෙ මෙහෙ දුවයි සුදු පාට කොඩි බැඳලා
ගොඩ ගහපු ඌරො, මුව ගෝනු ටික වළ දමලා
මළ බෙරේ ගහනවා කොබෙයියෙක් දුර ඉඳලා