අවසරයි නික්මෙන්න මවුනි සරසවි! | 10% for SL Charity

මට අද වගේ මතකයි මගේ ආදරණීය රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලය ට ගියපු මුල්ම දවස. එහේ ඉඳන් සරසවි ජීවිතය විඳින්න ආස උනත් මං හෙද උපාධිය හදාරපු නිසා රුහුණ විශ්වවිද්‍යාල පරිශ්‍රයෙන් ඈත තිබුණ සමසෞඛ්‍ය විද්‍යා පීඨයේ මගේ අවුරුදු 4 ගෙවන්න උනා. ඒක වෙනමම අත්දැකීමක් කිව්වොත් හරි. මොකද මගේ උපාධිය අනුව වැඩි කාලයක් ගත කරන්න උනේ රෝහලේ. කොහොම උනත් මං අද ගොඩක් සතුටු වෙනවා මං තෝරගත්ත ක්ෂේත්‍රය ගැන.

ටික ටික සෙමෙස්ටර ගෙවිලා අන්තිම අවුරුද්දෙ අවසන් විභාගය කරන දවසත් ලං උනා. අපේ අවසන් විභාගය කරන්න තිබුණේ රෝහලේ. කොරෝනාව මැද්දේ කොහොම හරි අපි ඒකත් කරා. ආයේ නිල් පටිය දාලා හෙද සිසුවියක් විදියට මේ නිල ඇඳුම අඳින්නෙ නෑ කියලා මතක් වෙද්දි ගොඩක් දුකයි.

අවුරුදු 4ක් කිව්වට ඇත්තටම අවුරුදු 5ක් ගත උනා. යාලුවො එක්ක සුන්දර මතක එක්ක රෝහලේ අත්දැකීම් එක්ක ඒ ගෙවුන සුන්දර සරසවි ජීවිතය හරිම ලස්සනයි.

ඉතින් අපිට මාතර තිබුණ රුහුණ විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න උනේ මොනව හරි වැඩ වලට ගියපු වෙලාවකට තමයි. ඉතින් එහේ ගිහින් එන්න අපි හැමෝම ආසයි. මෙහේ ක්ලිනිකල් වලට හිර වෙලා හිටපු අපිට එහෙම දවසක් ගැන හිතන්න අමාරුයි. කොහොමහරි මං මගේ යාලුවො කීප දෙනෙක් එක්ක කැම්පස් එකට ගිහින් ආවා.

ඉස්සරහම තියෙන වැව සුලගට රැලි නගන අපූරුව බලන්න ඉන්න හරිම ආසයි. පිල් විදහාගෙන ඉන්න මොණරුන් නම් හැමදාම දකින්න පුලුවන් දර්ශනයක්. ඒ වගේම තමයි සදලුතලේ කියන්නේ අපි හැමෝම ආස කරන තැනක්. එතනට කැම්පස් එකේ හැම තැනක්ම පේනවා. ඈත තියෙන නිල් පාට මුහුද වගේම කොල පාට ගස් කොලන් එක්ක ලස්සනට පේනවා. කොච්චර දවල් වෙලාවක උනත් එතනට හරිම හුලගයි.

රුහුණ සරසවි මෑණියගේ සෙවණේ හිටපු අපිට නික්මෙන්න කාලය ඇවිත් දැන්. එහෙම හිතනකොටත් හිතට දුකක් දැනෙනවා. ඉතින් අවසරයි නික්මෙන්න මවුනි සරසවි! 🥺♥️