Sevgi yaşadır..

Həftələrdir həyatın "koşuşturmaca" sında mən də üzüb gedirəm. Avtobus, metro və küçələrdə qulaqlıq istifadə etmirəm, insanları izləyirəm. Ən çox əlləri.. Onlar danışır. Vallah, ciddiyəm. Hətta əllərinə baxarkən, gözümün önünə insanların ən 'kritik' məqamlarını belə gətirə bilirəm. Ümid eliyirəm, məni anlayan insanlar var, çünki əksini düşünməməkdən yanayam..

Daha sonra tez tez sosial həyat, insanlar, qurduğumuz çevrə və ən yaxın beş insan ( hansı ki biz onların cəminin ortalaması olmuş oluruq) haqqında çox baş sındırıram. Məsələn, keçən günlərin birində bu cümlə: "mənim üst üstə toplasan heç beş tanışım yoxdur" bütün gün boyu məni düşündürmüşdü..
Daha sonra bir dostum " bəlkə də mən sevgini ən çox səndə hiss etmişəm" cümləsini qurmuşdu mənə. Ürəyim pambıq olmuşdu onda da..
Mənə belə şeylər çox toxunur. Günlərlə düşünürəm, götür qoy edirəm ki, həyat, sən necə qəribəsən.. Sənin hesabın necə dəqiqdir..
İnsan sevdikcə dərinləşir. Əmək verdikcə layiq olur. Nə yaxşı ki, biz sevgimizə layiq insanları tapa və onları tanıya bilirik. Nə yaxşı ki, ürəyimizdə hüdudsuz sevgi daşıya bilirik. Doğmalıq hissini əskik etməyənləri, paylaşanları Tanrı qorusun. Sevgisini, niyyətini ürəyində yaşayanları isə lap çox qorusun. Qorusun ki, anlasınlar dünya paylaşanda, bölüşəndə cənnət olur.

Dünyada sevgisiz kimsə qalmasın. Çünki mənim ən sevimlim demiş : " Həyatda insana bir sevgi, birdə sevgisizlik hərşey elətdirir. "