Hər keçən gün..

Hər keçən gün anlayıram ki, insanın özü ilə barışıq olması əslində necə gözəl hiss imiş. Özü ilə bir probleminin olmaması... Özünü tanıması... Qəbul etməsi...

Çünki bunun əksi olduğu zaman, "pisdir " deyib qəbul etmədiyimiz davranışlar yaranmağa başlayır. Kin, həsəd, hirs, paxıllıq, yalan...

Bu gece yatmazdan öncə düşünək. Düşünək ki, biz doğurdan da özümüzlə nə qədər barışıq insanıq? Düzümüzlə, səhfimizlə, "var" və "yox" larımızla sevə bilərik mi əsl içimizdəkini ? Şərt deyil ki hər zaman yaxşı hiss edək. Şərt deyil ki, bütün "yaxşı insan" stereotiplərinə cavab verək. Şərt deyil ki, hamı bizi sevsin.

Şərt budur ki, biz anlayaq. Bilək içimizdə nə daşıdığımızı. Yaxşıdırsa bir "afərin!" deyək. Pisdirsə əgər, öncə niyə sualına cavab axtaraq, sonra o cavabı tapıb düz nədirsə ona gəlməyə çalışaq.

Bütün dürüst və gözəl insanlara görə içimdə dərin, çox dərin minnətdarlıq var... Şükr hissi var...