ေက်ာင္းေနတုန္းက ျျမသဲညႇာ
(၅၀)ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းလုိက္ေတာ့ နာရီဝက္ေလာက္ေထာင္က်ျပီး လြတ္လာသလုိ ခံစား လုိက္ရ တယ္။ လူေတြရဲ ့ခ်ဥ္စူးစူး ကုိယ္နံ ့ေတြရယ္၊ မိန္းမေတြဆီကလာတဲ ့မိတ္ကပ္ ေပါင္းစုံ ေရေမႊးေပါင္းစုံ ကအနံ ့ေတြ ရယ္ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ရိပ္တိတ္ တိတ္ နဲ ့ေတာင္မူးေနတယ္။
မွတ္တုိင္အသီးသီးမွာ ကား ေပၚကဆင္းသြားတဲ ့သူေတြကတံေတာင္နဲ ့ထုိးသြားလုိက္၊ ဒူးနဲ ့ဆတ္သြားလုိက္၊ ပခံုးနဲ ့တုိက္သြားလုိက္ နဲ ့၊ ဝတ္ထားတဲ ့လည္ကတုံးလက္တုိအျဖဴ ခင္မ်ာ ဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ညစ္ေန ျပီလည္းမသိ။ စဥ့္အုိးေသးေသး ထဲ ထုိးသိပ္ထားထားတဲ ့ငါးပိ လုပ္ခံရတဲ ့ငါးက ေခါင္းေလးေကာ့၊ ခါးေလး ေကြးထားလုိ ့ရေပမယ့္ ဤလူေကာင္ ၾကီးက ေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး နဲ ့ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္လွပါလား။
ကားေပၚကဆင္းဆင္းခ်င္း ရွဴလုိက္ရတဲ ့ေလမ်ား ငပလီကမ္းေျခက ပင္လယ္ေလႏုေအး ေလးလုိပါပဲ။ ရင္ ထဲ ကုိ ေအးသြားလုိက္တာ။ အဟုတ္ပါပဲ ေထာင္ကလြတ္လာတာ။ ဒီလုိ ေထာင္မ်ဳိး နာရီဝက္ ေလာက္က် လုိ ့။ တစ္ေန ့လုံးသာ ဒီလုိေနရရင္ေတာ့လား အိမ္ေရာက္ ရင္ မိန္းမက ခ်ဥ္ဖတ္နဲ ့ေတာင္မွားျပီး တုိ ့အစားခံရ မယ္ ထင္တယ္။ တစ္ေန ့လုံးဟုိတုိး ဒီ တုိးနဲ ့ဒီလူေတြၾကားထဲသြားေန တဲ ့ကားစပယ္ယာအလုပ္ ေတာ့ တစ္ သက္ လုံးမလုပ္ ဘူး။ ငတ္ေသခ်င္ေသပါေစ။
ကုိယ့္လည္ကတုံးအက်ီ ၤအျဖဴလက္နားစေလးကုိ ဖ်တ္ကနဲ ့ခါလုိက္မိေသးတယ္။ အက်ီ ၤမ်ား တြန္ ့ေၾကေန တာ ေဘထုပ္ထဲက အက်ီ ၤအတုိင္းပဲ။ ဒီလုိညေနတုိင္း ဘတ္စ္ကားတုိး တုိးစီးရလုိ ့ဒီလုိအက်ီ ၤ ေတြ ညစ္ပတ္ ကုန္ လုိ ့ အိမ္ေတာ္က ရွင္မနဲ ့စကားေတြ မ်ားရ ေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့။ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ သူ က အဝတ္အ စားဝတ္ တာ ညစ္ပတ္သတဲ ့ဗ်ာ။ မညစ္ပတ္ခံႏုိင္မလား။ စီးရတဲ ့ကားလဲလာၾကည့္ပါဦး။ ဒီလုိပဲ မိန္းမေတြ မ်ား အျပစ္ တင္ဖုိ ့က အရင္။
ဘတ္စ္ကားက ကားမွတ္တုိင္ နဲ ့ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရပ္လုိက္လုိ ့ကြ်န္ေတာ္ကားမွတ္တုိင္ ဘက္ဆက္ေလွ်ာက္ လာခဲ ့တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ေရကုိစိမ္ျပီးခ်ဳိးပစ္လုိက္ ဦး မယ္။ နဖူးေပၚက ေခြ်းလက္ေလးသစ္ကုိ လက္ ကုိင္ပုဝါ နဲ ့သုတ္ရင္း ကားမွတ္တုိင္ေနာက္ နားကျဖတ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးရွိလွတဲ ့ အမ်ဳိးသမီး မ်က္ႏွာ တစ္ခုကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ ့လုိက္ရတယ္။ သူ ကလည္း ကြ်န္ေတာ့ကုိ အေသအခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဒီမိန္းမ ကုိ ဘယ္မွေတြ ့ဖူးပါလိမ့္။ အသိမိတ္ေဆြထဲ ကဆုိႏွုတ္မဆက္ရင္ အားနာစရာၾကီး။ လုံးဝ ကုိမ မွတ္မိတာ။ခက္ျပီ။
အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ကေလးကုိခါးထစ္ခြင္လုိ ့။ အသားကျဖဴဥဥ၊ မ်က္လုံးမ်က္ဖန္ကေကာင္း ေကာင္း၊ နာတံ က ေပၚေပၚ။ ခက္တာက ဒီမိန္းမေတာ္ေတာ္ဝတာပဲ။ ၾကည့္ပါဦး လည္ပင္း မွာက သုံးရစ္။ ေမးေစ့ကအရစ္နဲ ့ေပါင္း ရင္ေလးရစ္။ ခါးကလည္းေပ်ာက္လုိ ့။ တင္ကမ်ား ကြ်န္ေတာ္တုိ ့အိမ္က စဥ့္အုိးလားမွတ္ရတယ္။ အိမ္ က မေဟ သီဝတ္ တဲ ့လုံ ခ်ည္မ်ဳိးဆုိ ဒီမိန္းမဝတ္လုိ ့ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အင္း သူ ့ေယာက်ၤားေတာ့ ဒုကၡပဲ။ လုံ ခ်ည္တစ္ကြင္း ဆုိရင္ ဒီမိန္းမအတြက္ ႏွစ္ကြင္းစာဝယ္ေပးရမွာ ဆုိေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ရွာရွာၾကံၾကံ ေတြး မိ ပါတယ္။
အနားေရာက္ေတာ့ ဆံေလးတုိနဲ ့ဒီမိန္းမဝဝက ကြ်န္ေတာ့ကုိ ျပဳံးျပတယ္။ ကုိယ္ကလည္း စုိက္ၾကည့္ မိေနေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ ေတာင္နဲ ့ျပန္ျပဳံးျပလုိက္ရတယ္။ အေတာ္ဂြက်တာပဲ။ ဦးေႏွာက္မ်ား ကလည္း ဒီမွတ္ တုိင္ေက်ာ္ မွ ပဲ သတိက ရ ရတတ္လြန္းတယ္။ တစ္ခါလည္း ရုံးကဆရာ့ ကေတာ္ကုိ ကားမွတ္တုိင ္မွာေတြ ့တာ၊ သူကရယ္ျပ တာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာ၊ မွတ္တုိင္ေက်ာ္ေတာ့ မွ မွတ္မိေတာ့ တယ္။ အားနာလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။ လုိက္ေတာင္းပန္ဖုိ ့လုပ္ေတာ့ အဖြားၾကီးက လည္ျပန္ ၾကည့္ျပီး ကားေပၚတက္သြားျပီ။ သီတင္းကြ်တ္ေတာ့မွပဲ ဖင္ေထာင္ေနေအာင္ ကန္ ေတာ့ျပီး ေတာင္းပန္လုိက္ရတယ္။
“ ဟဲ့ ထင္ေက်ာ္…..ဟယ္…နင္ ငါ့ေတာင္မ မွတ္မိဘူး…..ၾကည့္စမ္း…ဟဲ ့..ေအာ္…”
ျမတ္စြာဘုရား။ သူ ့က ကြ်န္ေတာ့္ကုိသိတယ္ဗ်ာ။ ထင္ေက်ာ္တဲ ့။ ေအာ္ငါ့နဲ ့ေတာ့ခက္ေတာ့ တာပါလား။ မွတ္မိ ဟဲ ့ဒီ ေခါင္းရဲ ့။ ေရွ ့လည္းဆက္ေလွ်ာက္လုိ ့မရ။ စဥ္းစားလုိ ့ကလဲမ ထြက္ နဲ ့ေျခာက္လက္စ ေခြ်း ေတာင္ျပန္ ထြက္လာ သလုိပဲ။ ကြ်န္ေတာ့အျဖစ္ကလဲ ဆုိး ဆုိး ပါဘိသနဲ ့။ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးက ရယ္တယ္။ ေဟာသြား တက္ ကေလးနဲ ့ပါ လား။ ခုမွပဲ ဒီမိန္းမလွသလုိ ရွိေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာေလးပဲေနာ္။
“ ေဟာေတာ့…ထင္ေက်ာ္… ငါ ခ်ဳိခ်ဳိသန္းေလ….မိခ်ဳိေလ…..မမွတ္မိဘူးလား….”
ေသသာေသလုိက္ပါေတာ့ ထင္ေက်ာ္ရယ္။ ကြ်န္ေတာ့ပါးစပ္ၾကီးကဟ….စကားကလည္း ေျပာမထြက္.....ဟ ထား တဲ ့ပါးစပ္ၾကီးကလည္းျပဳံးျပလုိ ့မရ။ ရယ္ကလည္းရယ္ခ်င္။ အားေတြကလည္းနာ။ ခ်ဳိခ်ဳိသန္း ခ်ဳိခ်ဳိသန္း… ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲဟာ။ အဲတာ …ကုိးတန္း ..ဆယ္တန္း..ႏွစ္ႏွစ္တြဲလာတဲ ့ကြ်န္ေတာ့ရည္းစား ဟရုိ ့။
“ အဲ… မိခ်ဳိ….ခ်ိဳခ်ဳိသန္း… ဘယ္လုိမွမေေအာက္ေမ့ပါနဲ ့ဟာ… ငါရုတ္တရက္မမွတ္မိလုိ ့…ေစာရီးေနာ္….”
ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ထင္ေက်ာ္ရယ္။ ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ ့ေပမယ့္ အလယ္တန္းတုန္းကလည္းတူတူ၊ အထက္တန္း က်ျပန္ ေတာလည္း ရည္းစားေတာင္ျဖစ္ခဲ ့ၾကေသးတာ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာင္း လဲေျပာင္းလဲ မွတ္ေတာ့ မွတ္မိသင့္တာ ေပါ့။ မွတ္မိဖုိ ့လည္းေကာင္းတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကပဲ မွတ္ဥာဏ္ မေကာင္းတာလား… မခ်ိဳက ပဲ.. အဟဲ… ဝလြန္းတာလား။ လြန္ခဲ ့တဲ ့ဆယ္ႏွစ္၊ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ကုိယ္နဲ ့ခ်စ္ပါတယ္ဆုိျပီး သြားအတူ စားအတူ ေက်ာင္းေျပးေတာ့ လည္း အတူတူ ေနခဲ ့တဲ ့ရည္းစားေဟာင္းကုိ မမွတ္မိတာေတာ့ ကြ်န္ ေတာ္နည္းနည္း လြန္ သြားတယ္ထင္တယ္။
ဟုိတုန္းကေတာ့မိခ်ဳိတုိ ့ ဒီလုိ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ကြ်န္ေတာ္က မိခ်ိဳကုိမွတ္သာ မမွတ္မိ တာ။ သူ ့ကုိရဖုိ ့လုိက္ ရတာ ကုိးတန္း ပထမအစမ္းစာေမးပြဲက်လို ့အတန္းပုိင္ ဆရာမက မိဘေခၚေတြ ့ရတာက တစ္ၾကိမ္။ သူ ့ကုိ ျပဳိင္လုိက္ တဲ ့တျခားေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ ့ေရႊဘတုိ ့ေနထက္လင္းတုိ ့လုိ အျပဳိင္သတ္ၾက တာကတစ္ ၾကိမ္။ အဲဒီတုန္းက ေမးကဲြသြား တဲ ့ဒဏ္ရာ ခုထိရွိေသးတယ္ ကြ်န္ေတာ့ေမးေအာက္မွာ။ ႏွစ္ခ်က္ခ်ဳပ္ ရာေလ။
မိခ်ဳိက အရပ္ကေလးက အေနေတာ္၊ ဖူးစပြင့္စ ကုိယ္လုံးကုိယ္ေပါက္ေလးက ခပ္ေကာင္း ေကာင္း၊ မ်က္လုံး ေလးကဝုိင္းဝုိင္း၊ မ်က္ေတာင္ေတြမ်ားေကာ့လုိ ့၊ရယ္လုိက္ ရင္ သြား တက္ ကေလး ကေပၚ။ အုိး… ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ထင္ေက်ာ္တုိ ့ၾကဳိက္ လုိက္တာ တစ္ပုိင္းကုိေသလို ့။ ေရးလုိက္ရတဲ ့စာေတြ၊ ေပးလုိက္ရတဲ ့ ပန္းေတြ၊ ကုန္ လုိက္တဲ ့ပုိက္ ဆံေတြ။ မွတ္မိသေလာက္တစ္ခါ က်ဴရွင္လခပါ ပါသြားလုိက္ေသးတယ္။ ဒါ ေတာင္ မိခ်ဳိတုိ ့က မူလုိက္တာ စာေမးပြဲက်လုိ ့မိဘေခၚခံရတာရယ္၊ ေမးေစ့ႏွစ္ခ်က္ ခ်ဳပ္ခံရတာရယ္ေပါင္း ေတာ့မွ အ ေျဖရေတာ့တယ္။
မိခ်ဳိတုိ ့က ထင္ေက်ာ္ေရ လုိ ့မ်ား မေခၚလုိက္နဲ ့ရွိတာအသာထား ကြ်မ္းထိုးျပီး အေရာက္ သြားရတာအေမာ။ ခုက် ေတာ့လည္း ဟုိတုန္းက ထင္ေက်ာ္ ေၾကြခဲ ့ရတဲ ့မိခ်ဳိမဟုတ္တဲ ့အတုိင္းပါပဲလား။ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းစ တက္ တဲ ့ေန ့က ကြ်န္ေတာ္ေပးထားတဲ ့ ႏိုင္းတူး ဖုိက္ ဆြဲၾကိဳးေလးကုိ အခုမ်ား သူ ့ရဲ ့အရစ္ မ်ားစြာနဲ ့လည္ ပင္း မွာ ဆြဲ ထားရင္ အသက္ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းရွဴႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါလား… မိခ်ဳိရယ္။
ၾကည့္စမ္း မိခ်ဳိ နင္ ့လက္သြယ္သြယ္ေလးေတြ ကခုေတာ့ ဖားခုံညွင္းေက်ာလုိ အစ္အက္ထြက္လုိ ့ပါလား။ ကြ်န္ ေတာ္ကလည္းေနာ္။ ရည္းစားေဟာင္းဆုိေတာ့ ကုိယ္ေၾကြ ခဲ ့တာေလးေတြ တစ္ခုခ်င္းခပ္ျမန္ျမန္ လုိက္ ၾကည့္ျဖစ္ ေအာင္လုိက္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။ ပါးၾကီးမ်ားက လည္းေဖာင္းလုိ ့။ ပါးေပၚက သနပ္ခါးေတြက လည္း ေခြ်းတ စုိစုိ နဲ ့ဝါလုိ ့။ သူ ့သား ကေတာ့ သူ ့အေမခါးကုိ ခြျပီး ဗုိက္ေပၚထုိင္ေနလုိက္တာမ်ား အခုမွ ဝယ ္လာ တဲ ့ဆုိဖာ ၾကီးေပၚထုိင္ေန တာက်ေနတာပဲ။
“ နင္ .. ဘယ္တုန္းကအိမ္ေထာင္က်တာလဲ.. ငါေတာင္မၾကားမိလုိက္ဘူး..”
ေမးမိေမးရာေကာက္ေမးလုိက္ပုံက။ ေတာ္ေသးတာေပါ့။ ခ်ီထားတာလဲသူ ့သား အိမ္ ေထာင္ ကလည္း က်ျပီး သားမုိ ့ေတာ္ေရာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္းအဲလုိ လူမ်ဳိး “နင္အိမ္ ေထာင္က်ျပီလားလို ့”အရင္ ေမးရ မွာ ေလ။ မေတာ္ ငါ့တူေလးပါဟယ္ဆုိခက္ဦးမယ္။
“ၾကာျပီဟ.. ဒါအငယ္ဆုံးေလ.. ငါကေလးသုံးေယာက္ေတာင္ ရေနျပီ။..”
အင္းစီမံကိန္းနဲ ့မ်ားလားမိခ်ိဳရယ္။ ငါ့မွာ အိမ္ကတစ္ေကာင္နဲ ့တင္အေမာဆုိ ့မတတ္ရွာေန ရတာ။ နင္ ့ေယာ က်ၤားကေတာ့ အာဂပဲ။ “ေအာ္…” ကြ်န္ေတာ္ ေအာ္.. ေနတာနဲ တင္ မိခ်ဳိ က ခပ္ျမန္ျမန္ႏွုတ္ဆက္သြားတယ္။
“ နင္ လည္းကေလးရျပီလုိ ့ငါၾကားတယ္… ထင္ေက်ာ္ ေနာက္မွေတြ ့မယ္ဟာ… သြားျပီ .. ခုန (၅၀) မမွီလုိက္ လုိ ့သြားျပီေဟ့..”
အင္း ကားဆီေျပးသြားလုိက္တာမ်ား စည္ပုိင္းၾကီးလိမ့္သြားသလုိ ပါပဲလား။ အင္း အဲဒီ (၅၀) ဘတ္စ္ကား စီးလာ တဲ ့လူေတြေတာ့ဒီေန ့ကံဆုိးျပီ။ ဘယ္ေလာက္ အားေကာင္းတဲ ့ေယာက်ၤားျဖစ္ျဖစ္ မိခ်ိဳသာတုိးလုိ ့ကေတာ့ ခါး က်ဳိးမွာအေသခ်ာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္က ကုိယ္ေသမတတ္ၾကဳိက္ခဲ ့တဲ ့ရည္းစားဆုိတာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ေတာင္ မနည္းယုံေအာင္ လုပ္ေနရတယ္။ အံမယ္.. သူက ကားေပၚ ေျခတစ္ ဖက္ တင္ျပီးကာ မွ ကြ်န္ေတာ့္ကုိ လက္ေတာင္ ျပသြား လုိက္ေသးတယ္။ မိခ်ဳိ….
ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းခါရင္း အိမ္ဘက္သုိ ့ဆက္ေလွ်ာက္လာမိတယ္။ ျပဳံးစိစိနဲ ့ရယ္ရမွာလဲ ကုိယ့္ ရည္း စား ေဟာင္းမုိ ့ အားနာစိတ္ကေလးက မေျပေသး။ ေတာ္ေသးတယ္ မိခ်ဳိမ်ားယူမိလုိ ့ကေတာ့…အင္း ေတြး ေတာင္မေတြး ဝင့္ပါ လား။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ဆုိကၠားနင္းလာတဲ ့ကုိျမေမာင္က ကြ်န္ေတာ့ မခ်ဳိမခ်ဥ္ မ်က္ ႏွာကုိၾကည့္ျပီး…..
“ ထင္ေက်ာ္ .. ဘာေတြသေဘာေတြ ့ေနတာလဲ ကြ…. ျပဳံးေနတာပဲ…တစ္ေယာက္တည္း ”
“အဟား… ဟုတ္ပါဘူး…ကုိၾကီးျမေမာင္ရာ…”
ကုိျမေမာင္ ကုိ ျပန္ျပဳံးျပရင္း အိမ္သုိ ့ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ့မ်က္လုံးထဲ မ ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့ ခ်စ္ သူ ေဟာင္း ရည္းစားေဟာင္း အဆီတုံးေဒဝီ မိခ်ဳိၾကီးကုိပဲ ျမင္ေန တယ္။ မ်က္နွာကေတာ့ ျပဳံးစိစိ ျဖစ္ ခ်င္ ျဖစ္ေန မွာေပါ့။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေက်နပ္တဲ ့အ ရိပ္အေရာင္ေတြ ဟတ္ခ်င္ဟတ္ေနမေပါ့။ ေဟာ ကြ်န္ တာ့ ေတာင္ညာစံကုိ ၾကည့္စမ္းပါ။ ကေလး သုံးႏွစ္သား ေရာက္လို ့ခါးေလးျပည့္ရုံျပည့္လာတာ။ စလင္း ေဘာ္ဒီပဲ ရွိေသးတယ္။ လြန္ခဲ ့တဲ ့ေျခာက္ႏွစ္ ခုႏွစ္ႏွစ္က အတုိင္း ပကတိ လွလုိ ့။
အိမ္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္း မိန္းမနားကပ္ျပီး ပါးကုိ ရႊတ္ကနဲ ့နမ္းပစ္လုိက္တယ္။ မိန္းမက ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ကုိ စူးစမ္းတဲ့မ်က္လုံးနဲ ့ၾကည့္တယ္။
“ ေတာ္က.. ဘာျဖစ္လာတာလဲ… မ်က္ႏွာကလဲ ျပဳံးစိစိနဲ ့။”
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးမိန္းမရယ္ မင္းကုိသတိရလို ့ခ်စ္လုိ ့…ခ်စ္လို ့….ဟားဟားဟား…..”
ညထမင္းဝုိင္းမွာထုိင္ေတာ့မွ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ညေနက အျဖစ္ကုိ ေျပာေျပာျပီးရယ္ လုိက္ ရတာ။ အဲ မိန္းမခ်က္ တဲ ့ဝက္သုံးထပ္သားမ်ား ကြ်န္ေတာ့္အၾကဳိက္ အဆီနည္း နည္း အသားမ်ားမ်ားဗ်ာ။ မိန္းမကုိ ေျပာျဖစ္ ေအာင္ေျပာလုိက္ ေသးတယ္...“မင္းခ်က္တဲ ့ဝက္ သား ဟင္းက သိပ္စားေကာင္း တာပဲကြာ။ အဆီ ပါတယ္ဆုိရုံ ေလးပဲ…”လုိ ့ေလ။ ကြ်န္ ေတာ့ ခ်စ္ဇနီးထုိး တဲ ့မ်က္ေစာင္းေလးမ်ား ဒီေန ့မွသိပ္ကုိလွ လုိ ့ဗ်ာ.. တကယ္…။