satranç

derin bir felsefesi olduğunu düşündüğüm oyun, karşıdaki rakip ne kadar dişliyse o derece güzelleşiyor. bunun nedeni karşıdan yapılan iyi hamlenin düşünülmüş ve bir kurguya göre yapılmış olması, hal böyle olunca hamlenin ileride ne gibi sonuçlar doğuracağını tahmin etmeye çalışıyorsunuz ve siz de ona karşı, karşı bir hamle hazırlığına geçiyorsunuz. lakin rakip zayıf olunca hamleler genellikle düşünülmeden ya da en fazla 2-3 hamle düşünülerek yapılıyor. hal böyle olunca sizin de pek düşünmenize gerek kalmıyor. ben ise en çok hamle arkasına saklanan gizli hamleleri seviyorum, eğer rakip bunu farkedemezse bir anda kapana kısılıyor ve o anki şokla oyunun seyri az çok belli oluyor artık. tabi ki bu uğurda bir kaç önemli taş vererek rakibin dikkatini dağıtmak da elzem. ayrıca diğer oyunlar için geçerli olan en iyi savunma saldırıdır görüşüne katılmamakla beraber, defansa çekilip rakibin oynamasına izin vermek bana daha mantıklı geliyor. tabi bu arada az önce bahsettiğim şekilde dilediğiniz gibi hamle saklayabiliyor ve rakip galibiyet için saldırırken bir anda oyuna mata doğru götürebiliyorsunuz.

satranç ileride evimin bir köşesinde daima olacak ve zekasına güvendiğim dostlarımla muakkak oynamak istediğim oyunlardan biri olacak çünkü asla göründüğü kadar basit olan bir oyun değil ve zihninizi, yaratıcılığınızı geliştiren ve ruhu arındıran bir oyun, alışkanlığını kazanmak ve diğer kalan tüm oyunlardan ayırmak şart. çünkü bu saygıyı fazlasıyla hakediyor.