تنبلی چشم در کودکان

تنبلی چشم یا تاری دید در کودکان، عبارت است از یک مشکل چشمی نسبتاً شایع که حدود ۲ درصد کودکان را گرفتار می‌کند. تنبلی چشم وقتی اتفاق می‌افتد، که یک چشم کودک نتواند به خوبی ببیند، یا یک چشم کودک دچار آسیبی شده باشد و کودک ناچار شود منحصرا از چشم دیگر خود به تنهایی استفاده کند.

بدلیل تلاش کمتر برای دیدن در چشم ضعیف در نتیجه چشم تنبل فعالیت کمتری نشان می‌دهد و به تدریج ضعف بیشتری پیدا می‌کند.

به طور معمول این مشکل باید تا سه سالگی تشخیص داده شود، تا بتوان با انجام اقدامات درمانی به طور صحیح برای برگرداندن دید طبیعی کودک را تحت درمان قرار داد و در نهایت چشم مبتلا در شش سالگی دید طبیعی خود را به دست خواهد آورد. اگر این وضعیت برای مدت زمان زیادی بدون درمان باقی بماند، یعنی حدود سن ۷ یا ۹ سالگی، ممکن است، بینایی در چشم ضعیف و استفاده نشده، برای همیشه از بین برود.

وقتی چشم پزشک متوجه تنبلی چشم در کودک شد، اقدامات درمانی لازم را شروع می‌کند. اول باید مشکل اولیه که باعث عدم استفاده‌ی کودک از چشم شده است را برطرف کرد. سپس پزشکان برای تقویت بینایی در چشم ضعیف و برای اصلاح دید از چند روش استفاده می‌کنند. راه اول این که چشم سالم را با یک پوشش غیر قابل دید برای مدتی پوشیده نگه می‌دارند. این موضوع باعث می‌شود که چشم تنبل مجبور به فعالیت شود و به تدریج قدرت خود را بازیابد پوشش درمانی باید آنقدر ادامه یابد تا چشم ضعیف بتواند حداکثر قدرت بینایی ممکن را کسب کند.
این موضوع ممکن است هفته‌ها، ماه‌ها، و یا حتی تا چندین سال طول بکشد. معمولا حداکثر برگشت قدرت چشم تا سن ۱۰ سالگی می‌باشد.

راه دوم که بعضی اوقات چشم پزشکان آن را مورد استفاده‌ قرار می‌دهند این است که به جای پوشاندن چشم سالم، برای جلوگیری از دید و فعالیت آن، با ریختن قطره مخصوص یا پماد دید چشم سالم را تار می‌کنند، تا کودک مجبور شود از چشم معیوب خود استفاده کند این اقدام به خصوص در مورد کودکانی که همکاری لازم را برای پوشاندن چشم با پوشش انجام نمی دهند می تواند مفید باشد در هر صورت باید چشم تنبل را وادار به دیدن کنیم. در این صورت به تدریج مدارهای لازم بینایی برای چشم ضعیف تشکیل می‌شود و تا حدودی قدرت بینایی آن برگشت می کند.