Het is een maandag middag in juni 2003, een doodgewone maandag middag. We zitten te wachten, pap, mam, mijn zus en ik. Mam moet in het ziekenhuis worden opgenomen voor haar zoveelste longontsteking. De ambulance is onderweg, en dan gaat de telefoon. Pap neemt op, zegt een paar keer "Hmm", en nog een keer "Dat is goed dokter". En verbreekt de verbinding. Vragend kijken wij hem aan, en verwachten eigenlijk dat hij gaat zeggen dat we mam zelf moeten wegbrengen. Als hij vervolgens zegt dat hij zelf morgen vervroegd een uitslag van een bronchoscopie moet gaan ophalen krijg ik het koud. Heel koud! Ik weet meteen dat dit geen goed nieuws kan betekenen. De emotionele rollercoaster is vertrokken!

Geen mogelijkheid tot uitstappen, geen mogelijkheid tot diep adem halen. De beugels zijn aangetrokken en de rit is begonnen.

De volgende ochtend vertrekt pap dus naar het ziekenhuis. Mijn zus is gaan werken, mam is gisteren opgehaald door de ambulance en is dus in het ziekenhuis. Ik blijf thuis, thuis bij Micky, het hondje van mijn zus. En ik wacht! En zoals altijd duurt de tijd lang als je zit te wachten. Dan hoor ik de auto de oprit oprijden en mijn zenuwen spannen zich aan. Wat zal het zijn, wat voor nieuws brengt pap met zich mee. Dat het niet goed is voel ik, maar hoe slecht zal het zijn?

Pap komt binnen, ik zie hem nog zo voor me staan. Groot en sterk. Onze rots in de branding die er altijd gewoon was. En ik kijk hem aan. Hij huilt! Pap huilt, het is de eerste keer in mijn leven dat ik dat zie en mijn hart breekt. Die grote sterke man huilt. Dan is het nieuws heel slecht. Dan spreekt hij de gevreesde woorden uit, "Het is kanker". Ik ben compleet lamgeslagen maar ga naar hem toe. Pak hem vast en zeg met een door tranen verstikte stem "Samen zijn we sterk pap". Terwijl ik weet dat er zoveel meer nodig is.

Een week later zitten we weer bij de longarts en wordt ons verteld wat de behandelmethode wordt, wat de kansen zijn en wat voor kanker hij precies heeft. Het blijkt een kleincellige longkanker te zijn, wat de prognose de meest slechte maakt die er te geven is. Toch willen ze zo snel mogelijk met chemokuren beginnen. En pap is het daar helemaal mee eens. Elke strohalm, hoe klein ook grijpt hij aan om de ziekte die zijn lichaam aanvalt te bestrijden.

Inmiddels heeft de rollercoaster er al een dubbele schroef opzitten en zitten we steeds verder aangesnoerd in de beugels. Adem in, adem uit ... er is geen tijd om rustig op adem te komen. Doorgaan, in volle vaart razen we verder. De bocht waarin we “Chemo” aandoen was een hoge druk te voelen! Emoties die door je lijf gieren. Pap die temidden van de drukte en emoties zijn best deed om zichzelf staande te houden. En trouw met de ziekentaxi naar zijn chemokuren ging, om daar een infuus in zijn arm geprikt te krijgen, en zijn aderen vol liet stromen met vergif, wat zijn leven zou moeten redden. Ziek leek hij er in de eerste instantie niet van te worden. Het was eind juni, een zinderende zomer hitte viel al over nederland. En elke avond gingen we wandelen. Pap, mijn zus en ik met Micky. Handdoek mee, in de auto naar de Maashorst en daar gingen we dan. In de benen, in de pootjes. Micky rende lekker los om ons heen en pap liep mijn zus en mij met gemak er uit. Hij leek te barsten van energie en wij grapten wel eens tegen elkaar “Goh doe mij ook maar zo'n chemootje”. Maar naarmate de zomer vorderde, en de eerste kuur opgevolgd werd door de tweede, en daarna de derde, zagen we hem veranderen. Hij werd magerder en zijn haren waren allemaal uitgevallen. Hij zei er niets over, en elke dag zette hij zijn petje op zijn hoofd en ging er weer voor.

We zaten inmiddels alweer in 2004, en de rollercoaster boemelde nu even rustig een kleine helling op waardoor we allemaal even op adem konden komen. Pap pakte zijn dagelijkse bezigheden weer goed op, hij probeerde zoveel mogelijk van zijn V.U.T te genieten en ging elke week bij de bond van ouderen biljarten. Speelde daar mee in de competitie en deed zijn ding. Ook was hij als hij even kon nog druk bezig met zijn andere hobby, hout. Door maar te blijven werken, te zorgen dat hij iets om handen had kon hij zijn gedachten afleiden van wat zich binnen in hem ophield, wat hem van binnenuit kapot aan het maken was.

Hij voelde zelf wel dat het weer langzaam aan achteruit ging en dat de kanker zijn longen weer probeerde af te pakken van hem. En toen de drie maanden voorbij waren, en hij weer naar de longarts moest was daar dan ook de bevestiging dat de kanker helaas niet stil was blijven staan.

Hij zou weer de CDE kuur gaan krijgen. Dat betekende voor mij weer dat ik de verpleegkundige mocht gaan spelen. Bij elke kuur zou ik weer 10 dagen lang mijn vader moeten gaan spuiten om zijn witte bloedlichaampjes op peil te houden. Elke kuur 10 dagen lang werd ik dan weer met zijn magere beentjes geconfronteerd waar ik direct onder de huid moest spuiten, alleen het was zo moeilijk geworden om geen spieren of bot te raken inmiddels. Hij was al zover afgevallen dat er niet zo gek veel losse huid meer over was. De kanker vrat hem zichtbaar op.

De rollercoaster was bovenaan gekomen en zette met een rotgang de daling in en deze keer raasde hij meteen door 2 loopings en naar nog diepere dalen “Chemo 2” en meteen door naar “Uitzaaiingen”.

We werden opgeschrikt door steeds terugkerende hoofdpijnen van pap. De huisarts keek het even aan, gaf hem wat medicijnen maar nam ook geen risico en hij werd meteen doorgestuurd voor een hersenscan. En bingo! Hij had uitzaaiingen bij zijn hersenen. Was dit operabel? Of werd het bestraling? En hoe zat het dan met de chemo? Duidelijk was in elk geval dat de tweede serie chemo's niet zo goed had gewerkt als de eerste. De kanker werd sterker. Mijn vader werd zwakker. De dagelijkse wandelingen met Micky deden we niet meer samen, hij ging alleen! En wat heb ik me vaak afgevraagd wat hij allemaal tegen Micky verteld zal hebben in die uren samen. We zullen het nooit weten. Micky zal het nooit vertellen. Ik kan alleen maar hopen dat het hem troost heeft gegeven.

Inmiddels hadden ze overleg gehad en even snel gingen we door de bocht “Bestraling”, om vervolgens even rustiger te boemelen op weg naar schroef “Chemo 3”.

Dit zou een hele beknellende schroef worden, de beugels werden nu nog strakker getrokken en vanaf hier werd de vaart er ook goed ingehouden. De machinist “Kanker” kende geen genade meer en wij als passagiers werden flink door elkaar gerammeld. Er was geen tijd meer om op adem te komen, we werden van de ene bocht naar de andere geslingerd. De rollercoaster ging met een rotgang hoge bergen op en daalde met angstaanjagende snelheid nog dieper naar beneden.

Met andere woorden, pap onderging de chemo wederom, maar we zagen hem achteruit gaan. Niet meer langer geleidelijk. Maar snel. De bestraling had de uitzaaiingen in zijn hersenen even tegen kunnen houden, maar nu werd het echt steeds duidelijker dat deze groeiden, en ze belemmerden hem. Hij kreeg ook pijn in zijn onderrug en bij onderzoek bleek dat hij ook daar uitzaaiingen had zitten in het ruggenmerg. Het was echt een strijd die hij niet kon winnen.

Op 23 december 2004 heb ik hem naar het ziekenhuis gebracht waar hij werd opgenomen op de afdeling Neurologie, een 1persoonskamertje. En daar gingen we dan weer. Voor de zoveelste keer elke dag de gang naar het ziekenhuis. Vele voetstappen hebben we daar gezet. De artsen vertelden in een laatste gesprek dat ze niets meer voor pap konden doen. We zouden hem gaan verliezen aan de kanker. De kanker had gewonnen en de sterke vader die wij zo graag nog langer bij ons zouden houden zou geveld worden. We hadden het natuurlijk in de anderhalf jaar voorafgaande aan dit al aan zien komen, maar desalniettemin was de klap groot toen het echt bevestigd werd. Geen redding meer mogelijk, en ook geen 'verlengingstijd' meer mogelijk.

De onmogelijke keus moest gemaakt worden of pap thuis mocht sterven, of dat hij naar een verpleeghuis moest. Een laatste 'gemene bult' van deze emotionele rollercoaster. Want hoe had ik dat moeten doen? Mijn zus moest werken, mijn moeder was chronisch ziek en ik was de enige die in staat zou zijn om hem de zorg te geven die hij nodig had. 24 uurs zorg was niet te betalen voor ons ... mijn moeder vroeg al veel van mijn aandacht, en laat ik eerlijk blijven, ik liep ook op het einde van mijn kunnen door de hele situatie. Toch wilde ik persé met pap zelf overleggen, en wat hij zou willen, dat zou gebeuren!

Pap was niet altijd toerekeningsvatbaar, maar dit stukje begreep hij wel heel goed. En hij gaf dan ook aan dat hij zelf vond dat het voor iedereen leefbaar moest blijven. Mijn hart brak toen, (en nu ik dit typ breekt het nogmaals bij de herinnering), en de keus werd gemaakt dat hij voor een verpleeghuis zou worden aangemeld. Ik vond het vreselijk maar zag geen andere oplossing.

Gelukkig heeft hij dat niet meer hoeven meemaken. Op 11 januari 2005 werden we 's ochtends heel vroeg wakker gebeld door het ziekenhuis. "Gecondoleerd mevrouw Uw man, jullie vader is overleden. U hoeft zich niet te haasten". Onnodig te zeggen dat we ons dus WEL als gekken naar het ziekenhuis gehaast hebben. En daar lag hij ... 63 jaar! Onze sterke vader ... mijn moeder haar sterke man, geveld door de kanker waar hij zo hard tegen gevochten had.

Gisteren is dit 13 jaar geleden, en nog elke dag mis ik hem. Natuurlijk, het leven gaat door. Maar het gemis blijft.

Pap rust zacht!