De Stagiair en de Kunstenaar :: Origineel Kort Verhaal
“Nog een beetje meer licht graag. Ja. Houden zo!” De stem van de kunstenaar klonk enthousiast vanachter de camera. Doordrenkt van opgewektheid, alsof hij de wereld aan het redden was.
Bij Michiel stond het zweet op zijn voorhoofd. Het was heet onder al die lampen, maar blijkbaar was het nog altijd niet naar de zin van Meneer de Fotograaf. Maar wat het voor moest stellen, Michiel had geen idee. Al vier uur lang was hij heen en weer aan het lopen, aanwijzingen opvolgend van een man die vond dat hij het voor het zeggen had. En dat had hij natuurlijk ook, Richard was immers de kunstenaar. Michiel was enkel de stagiair die niets wist en vooral zijn mond moest houden. Wat een stuk makkelijker zou zijn als de aanwijzingen die Richard vanachter zijn camera vandaan naar hem toe slingerde elkaar niet de hele tijd tegenspraken.
Hij had voorgesteld het zonder die klompen te proberen. Een raam met licht erachter, en ook nog die twee klompen die niet eens samen een paar vormden allemaal goed in beeld te krijgen, was geen eenvoudige opgave. Maar Richard wilde er niets van horen. Die klompen waren blijkbaar cruciaal. Maar wat het betekende, dat wilde Richard niet zeggen. Kunst kun je niet uitleggen, schijnbaar. Je begrijpt het, of je begrijpt het niet.
Blijkbaar behoorde Michiel tot die tweede categorie. Hij zette nog een lamp aan en draaide hem zodat de stof van de gestreepte doek goed belicht werd, zonder dat het licht weerspiegelde in het glas erachter. Of tenminste, zo zou het leuk klinken. Eigenlijk was hij gewoon stomweg wat belangrijk uitziende dingen heen en weer aan het bewegen zodat die verdomde kunstenaar met zijn rare ideeën een foto kon maken die hij uiteindelijk voor een paar miljoen kon verkopen aan een of ander museum.
“Michiel? Hallo! Dat is de verkeerde lamp. Die is te warm. Graag die lamp met dat blauwe voorzetje, dat kille licht, weet je. In het magazijn staat er nog wel een.”
Eigenlijk zou hij willen schreeuwen dat hij een half uur geleden diezelfde blauwe lamp weg had moeten brengen en dat hij er helemaal klaar mee was. Maar wat had het voor zin? Hij had geen zin in nog een preek, over kunst-met-een-hoofdletter, en hoe je eerst zelf iets verkocht moet hebben voordat je een mening mag hebben. Michiel liep de studio uit, de gang door. Maar op het moment dat hij zijn hand op de deurklink van het magazijn legde, besefte hij dat het inderdaad allemaal geen zin had. Dat hele kunstzinnige gebeuren.
Hij draaide zich om en liep met grote passen de studio weer in. Hij haalde zijn telefoon uit zijn broekzak en richtte hem op het tafereel. Klik.
“Jeetje, wat een prachtige foto. Het kostte een paar uur, maar dan heb je ook wat. FIjn dat het klaar is.” Michiel keek meneer de Kunstenaar lachend aan. Hij pakte de doek van de tafel en veegde het zweet van zijn voorhoofd. “Zo, tijd voor een pilsje.”
Verhaal geschreven door @nobyeni voor de wekelijkse schrijfwedstrijd georganiseerd door @alldutchcreations: #writing-wednesday week 3. De foto die als prompt diende is gemaakt door @hetty-rowan.
Erg leuk @nobyeni! Leuk hoe je de attributen in de foto allemaal hun eigen rol hebt gegeven op verschillende momenten in het verhaal.