Het' Vertelt ... Familie herinneringen Deel 1.

Kijkend door de albums met oude familiefoto's word ik soms teruggeslingerd in het verleden. En soms kan ik me dan ineens levendig de situatie voor de geest halen hoe het toen was. Daar komen soms tranen van tevoorschijn, tranen die me doen beseffen dat mijn ouders allebei al dood zijn. Dat er nooit meer van die familiemomenten zullen zijn.

Maar soms zit ik ook met de glimlach van een leuke herinnering! Een herinnering die ik op zo'n moment heel levendig beleef. En die herinnering wil ik in een serie korte verhaaltjes graag met jullie delen. Om de herinnering aan mijn lieve ouders levend te houden. Want al zijn ze dan niet meer hier op aarde aanwezig. Ze leven immer voort in mijn hart. En daar zullen ze altijd blijven!

Twee frikandellen en een gehaktbal!

Het zal midden jaren '80 ergens zijn geweest. Ik zal zo rond een jaar of 14/15 zijn geweest. En het was carnaval! Mijn zus en ik waren met onze vriendengroep op stap gegaan en het was 'Moes Maandag', de dag van de grote optocht. Een aantal van onze vrienden zaten bij een Carnavalsclub en zij moesten dus meelopen in de optocht, en wij gingen kijken bij het opbouwen van de pronkwagen. Een supergezellige dag voor ons.


Tijdens de optocht stonden we langs de straat, zingend, drinkend, feestend, confetti strooiend. De vrienden die in de optocht meeliepen aanmoedigen, en gewoon feestvieren zoals dat toen nog gebeurde. Toen carnaval nog meer was dan alleen een feest van drinken en verleiding. Toen carnaval nog een feest was om met je vrienden te vieren.


En ik weet nog dat het koud was. Heel koud. Dus nadat de optocht voorbij was gingen we met de hele groep vrienden bij het plaatselijke cafetaria naar binnen om een warm hapje te eten en daar bleven we hangen. Gezelligheid maken, wat drinken en gewoon lachen met ons allen.


Ineens kwam daar mam binnen en omdat iedereen haar kende begon iedereen gezellig met haar te kletsen. Mam bestelde wat ze wilde hebben en kwam weer terug met ons kletsen. Dat was allemaal normaal. Mam was altijd vrolijk en iedereen mocht haar graag. Zus en ik waren ook half trots dat mam zo goed met iedereen overweg kon en dat iedereen haar zo graag mocht!


Toen haar bestelling klaar was, stond mam nog druk te kletsen met een paar van onze vrienden. Waardoor ze niet in de gaten had dat haar bestelling klaar was. De jongen achter de bar werd wat ongeduldig en riep ineens heel hard: "TWEE FRIKANDELLEN EN EEN GEHAKTBAL!", en arme mam ... ze schrok zo van het harde roepen van die jongen dat ze in een schrikreactie terug riep: "DAT BEN IK!".


Mijn zus en ik dachten dat we door de grond zakten van schaamte. Maar je begrijpt wel dat dit nog werkelijk maanden lang tegen haar gezegd is, en tegen ons. Als we ergens naartoe gingen kwam zo tussen neus en lippen door ineens vaak de vraag voorbij "Komt 2 frikandellen en een gehaktbal ook nog?", waarna weer iedereen dubbel klapte van het lachen.


En mam zelf? Zij is altijd uiteindelijk de lachende derde gebleven. Zelfs in haar slechtste dagen voor haar dood kon ze nog lachen om deze herinnering.

"Twee frikandellen en een gehaktbal..." "DAT BEN IK!"