ဝမ္းတြင္းကန္း

ဝမ္းတြင္းကန္း

ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဒႆနိကေဗဒတန္းမွာ တက္ေနေတာ့ အေတြ႔ခ်င္ဆံုးပုဂၢိဳလ္ဟာ ဆရာ နႏၵာသိန္းဇံျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာ့ရဲ႕ “ကိုယ္က်င့္တည္ၾကည္ျခင္းႏွင့္ အဆင့္ျမင့္ခရီးစဥ္” ဆိုတဲ့စာအုပ္ ပထမဆံုး ထြက္လာေတာ့ ဝယ္ၿပီးဖတ္တယ္။ ႀကိဳက္လိုက္တာေလ။ ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ဆရာ့ကို ဌာနမွာ ေတြ႔မလားဆိုၿပီးေတာ့ လိုက္ေမးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ နယ္ကိုေရာက္သြားၿပီ။ ျပည္လား၊ ပုသိမ္လား မဆိုႏိုင္ပါဘူး။

ဆရာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတြ႔ရခ်ိန္ဟာ ဆရာပါေမာကၡအျဖစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲမွာ သင္တန္းေတြေလွ်ာက္တက္ေနတယ္။ မဂၢဇင္းတစ္ေစာင္မွာ လည္း အယ္ဒီတာလုပ္ေနၿပီ။ ေက်ာင္းဆရာဘဝကလည္း ထြက္ၿပီးခ်ိန္ပါ။

ဆရာ့ဆီ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚသြားသူက ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ထဲက က်ဴတာဆရာေလးတစ္ေယာက္။ ဆရာ နႏၵာသိန္းဇံတပည့္လို႔ သိရတယ္။ ဆရာေလးက ကၽြန္ေတာ့္ မဂၢဇင္းတိုက္ကို စာမူလာပို႔ရင္းက စကားစပ္မိလို႔ ဆရာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကို ပါေမာကၡဘဝနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာသိလို႔ ဆရာ့ကိုေတြ႔ရေအာင္ လိုက္ခဲ့ ပါတယ္။

ဆရာက ဌာနစာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆရာေလးက အေပါက္ဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ သြားလုပ္ေတာ့ ဆရာက ခ်က္ခ်င္းပဲ ထြက္ခ်လာတယ္။

“မင္းတို႔ကို ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ” တဲ့။ ဘာလဲေပါ့။ ဆရာက ဆက္ေျပာတယ္

“ေသာက္အစည္းအေဝးေတြ ၿပီးကို မၿပီးႏိုင္ဘူး။ မင္းတို႔ကိုေတြ႔မွ ငါက အေရးႀကီးတဲ့သူေတြနဲ႔ ေတြ႔စရာရွိတယ္ ဆိုၿပီး ေျပာထြက္ခဲ့တာ” တဲ့

ဆရာ့ကို ေနာက္မွေပါင္းၾကည့္ၿပီး သိလာတာက မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းဆိုတာ သူ႔အတြက္ အေရးႀကီးသူ ေတြတဲ့။

“ငါက အစည္းအေဝးခန္းထဲ ထိုင္ရတာထက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ မင္းတို႔နဲ႔ ထိုင္ခ်င္တာ” တဲ့ေလ

ဆရာ့႐ံုးခန္းထဲမွာ ပန္းခ်ီဆရာ ေပၚဦးသက္ရဲ႕ ပန္းခ်ီလက္ရာေတြ၊ ခဲျခစ္ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔တယ္။ ဆရာက အမွတ္တရ အျမတ္တႏိုး နံရံမွာလည္းခ်ိတ္၊ စားပြဲေပၚလည္း တင္ထားတယ္။

“ဆရာ ဒီပန္းခ်ီကားေတြ ခုဆိုရင္ အရမ္းတန္ဖိုးရွိမွာပဲ”

“အင္း … တန္ဖိုးရွိသလား မရွိသလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး ထိန္းသိမ္းရတာေတာ့ အလြန္ဒုကၡမ်ားတာပဲ” တဲ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို ထြက္ခဲ့ၿပီး ဦးခ်စ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကတယ္။ ဟိုးအရင္က ကၽြန္းပင္ႀကီးေတြ ေအာက္က ဦးခ်စ္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ခုလည္း ကၽြန္းပင္ေအာက္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနရာေျပာင္းသြားၿပီ။ အေဖဦးခ်စ္ ကေန သားဦးခ်စ္ဆိုင္ျဖစ္သြားၿပီ။

ဆရာနဲ႔ထိုင္ရင္ မွတ္သားစရာေတြ အၿမဲေျပာတတ္တယ္။ အလြန္ ႐ိုးစင္းတဲ့ဆရာ့အေတြးအေခၚေတြကို အရမ္းသေဘာက်တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာက “ဝမ္းတြင္းကန္း” ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာျပတယ္။

“မရွိဘူးဆိုတာ မသိတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ေမြးကတည္းက မ်က္စိမျမင္တဲ့ ဝမ္းတြင္းကန္းကို အေရာင္ အေၾကာင္းသိေအာင္ ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ သူ႔ကို အျဖဴေရာင္အေၾကာင္းေျပာရင္ ဗ်ိဳင္းကဲ့သို႔ျဖဴသည္လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ဝမ္းတြင္းကန္းဆိုေတာ့ ဗ်ိဳင္းလည္းမသိဘူး။ အျဖဴေရာင္လည္း မသိဘူး။ ဝမ္းတြင္းကန္းသူက သူမသိတဲ့ အရာျဖစ္ေနလို႔ အျဖဴသည္မရွိ၊ ဗ်ိဳင္းသည္မရွိလို႔ေျပာရင္ အစြန္းေရာက္အေျပာပဲျဖစ္မွာေပါ့။ သူမသိႏိုင္တာပါ။ အရွိတရားကေတာ့ ရွိတာက ရွိေနတာပဲေနာ္”

ကၽြန္ေတာ္က ဝမ္းသာအားရနဲ႔

“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအေၾကာင္းကို ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္” လို႔ ႂကြားလိုက္တာ။ ကိုယ္ဘယ္ ေလာက္ စာဖတ္နာသလဲေပါ့။ ဆရာက ၿပံဳးေနတယ္။ ၿပီးေတာ့

“အဲဒီ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္က ဘယ္ႏွခုႏွစ္ေလာက္က ထြက္တာလဲ။ ဘယ္သူေရးတာလဲ”

“မၾကာေသးဘူးဆရာ။ တစ္ေလာက စာအုပ္ေပါင္းခ်ဳပ္ထဲမွာ ဖတ္လိုက္ရတာ။ ၂၀၀၅ ေလာက္ကျဖစ္မွာေပါ့။ စာေရးဆရာက ၿဗိတိန္ကထင္တယ္။ နာမည္ေတာ့မမွတ္မိဘူး”

ဆရာက ၿပံဳးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ခြက္ကို ေသာက္လိုက္ၿပီး

“ကိုတင္ညြန္႔ အဲဒီစကားကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးက ပါယာသိသုတ္မွာ ေဟာၾကားေတာ္ မူခဲ့တာဗ်” တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ေလ ရွက္လိုက္တာ။

(ဆရာ့ကို သတိရျခင္းမ်ားစြာျဖင့္)

တင္ညြန္႔

photo : facebook