ေတာသားေတြ႐ိုက္ေတာ့

ေတာသားေတြ႐ိုက္ေတာ့ ေတာလက္ရာပဲထြက္မယ္
ၿမိဳ႕သားေတြ႐ိုက္ေတာ့ ၿမိဳ႕လက္ရာထြက္မယ္ ဘာညာဆိုတဲ့ အန္တီဂေရ႕စ္ရဲ႕ အင္တာဗ်ဴးႀကီးၾကားေတာ့
အင္း... ပြဲကေတာ့ လွၿပီလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။
ေတာသားၿမိဳ႕သားဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းအၾကမ္းႀကီးကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ ေျပာတဲ့ ဆိုလိုရင္းကို နားလည္သလို
သေဘာလည္း က်တယ္။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေပါကားေလာကကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနသူေတြထဲ ကိုယ္ေတြက ထိပ္ဆံုးကကိုး။

ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္က လွည့္ေတြးမိတယ္။
ခီလင္မယားအတြက္ စိုးရိမ္တယ္။
ဒီလိုအေျပာအဆိုေတြ ႏႈိင္းယွဥ္မႈေတြေၾကာင့္ ေဂ်သထက္ေဂ်လာၿပီး ဒီေလာကမွာ ဆက္မရပ္တည္ႏိုင္မွာ၊
ဒါမွမဟုတ္ ရပ္တည္ရခက္မွာကို စိုးရိမ္တယ္။
သူတို႔ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ အႏုပညာေလာကဆိုတာ
တကယ္မႏုလွတဲ့ အၾကမ္းစားေလာကႀကီးကိုး။

မုျဒာေခၚသံကို ကိုယ္မၾကည့္ရေသးပါဘူး။
ႏိုင္ငံတကာမွာ ဆုေတြရထားတဲ့ ဇာတ္ကားျဖစ္တာရယ္၊ ခီေမာင္ႏွံရဲ႕ အႏုပညာကို ယံုၾကည္တာရယ္နဲ႔
ကားေကာင္းတစ္ကားျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။

ဥပါယ္တံမ်ဥ္ဟာ ျမန္မာေပါကားေတြရဲ႕ Revolution အစပဲ။
မုျဒာေခၚသံဟာ တကယ့္တိုက္စစ္ပဲ။
ခီေမာင္ႏွံဟာ ဒီRevolution ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ။

ကိုယ္ပထမတစ္ေခါက္ ေရးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
သူတို႔ ေတာ္လြန္းလို႔ ဆိုတာထက္ ခင္ဗ်ားတို႔ ညံ့လြန္းလို႔လို႔။
ျမန္မာေပါကားေတြလို႔ လူေတြဘာေၾကာင့္ မုန္းတီးလာတာလဲ၊ တိုက္ခိုက္လာတာလဲ၊ ေတာ္လွန္လာတာပဲ။
အရွင္းႀကီးပါ... ခင္ဗ်ားတို႔ ေသာက္သံုးမက်လို႔ပါ။
ပရိသတ္ကို ေစတနာမရွိလို႔ပါ။
ပရိသတ္ကို ဂ်င္းထည့္လို႔ပါ။
ပရိသတ္ကို ေသာက္ေပါေတြလို႔ သေဘာထားခဲ့ၾကလို႔ပါ။

လယ္ထဲဆင္းတဲ့ ေတာသူမေနရာက သ႐ုပ္ေဆာင္တဲ့ မင္းသမီးက လက္သည္းရွည္နဲ႔ Nail Artနဲ႔။
လက္သည္းၫွပ္တာ ဘာနည္းပညာမွ မလိုဘူး ေအတို႕ေရ။
ဘုရင္အဝတ္အစားနဲ႔ ႐ိုက္တယ္
ဆက္တင္က ဘုရင္ေခတ္မွာ မေပၚေသးတဲ့ စတီးလက္ရမ္းႀကီးနဲ႔။
ဖုန္းေျပာတဲ့ အခန္းေတာင္ ဖုန္းတကယ္မကိုင္ဘဲ စခရင္ႀကီးေပၚမွ ေပၚေနတာတို႔။
ေျပာမကုန္ႏိုင္ဖြယ္ေတြ။
အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြက် ပရိသတ္ကို မေလးစားတာ
မင္းတို႔ ေစာက္ေပါေတြပါကြာ.... ငါတို႕႐ိုက္ျပတာၾကည့္ ဆိုၿပီး လူပါးဝတာ။

ျပင္ဦးလြင္လိုေနရာမ်ိဳးကို နာမည္ႀကီး မင္းသားမင္းသမီး ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္ရယ္ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံေတြရယ္ သြားတယ္။ တစ္လကိုးသီတင္းေနတယ္။
ဇာတ္ၫႊန္းမပါ ေခါင္းထဲရွိတာ လက္တန္း႐ိုက္တယ္။
ဒီကားမွာ ဒီမင္းသားနဲ႔ဒီမင္းသမီး ႀကိဳက္၊ ဟိုကားမွာ ဒီမင္းသားနဲ႔ ဟိုမင္းသမီးႀကိဳက္
ဟိုလူက ဒီကားမွာ အေဖျဖစ္လိုက္၊ ဟိုကားမွာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လိုက္
ပါသြားတဲ့လူေတြနဲ႔ ႏွစ္ရက္တစ္ကား သံုးရက္တစ္ကား ႐ိုက္ခ်လာၿပီး ေပါေတာေတာ နာမည္ေပါင္းစံုနဲ႔ လွည့္ပတ္ထုတ္။

ကိုယ္ေလာက္ ဟိုေမေဘးေတြကို မုန္းတာ ရွိဦးမလား။ ဒါေပမယ့္ အားေနရင္ ေခတ္ဆိုးႀကီး စနစ္ဆိုးႀကီးေအာက္မွာမို႔ နိမ့္က်ကုန္တာ ဘာညာေတြေတာ့ နားကေလာတယ္။
ကိုယ့္အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ေပါကားေတြစတာ
၂၀၀၈ ေဟာ့ေရွာ့ဆိုတဲ့ ကားက စတာ။
အဲ့မတိုင္ခင္က အဲ့ေလာက္ေပါမက်ေသးဘူး။
နာမည္ႀကီး မင္းသား မင္းသမီးေတြ အကုန္ ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ပါခိုင္း၊ အစြမ္းကုန္ေပါျပ၊ ပရိသတ္က ရီရတယ္ဆိုၿပီး အားေပးၾက။
အေျခအေနေကာင္းမွန္းသိေတာ့ ေဟာ့ေရွာ့၂ဆိုၿပီး ထပ္ေရခပ္.... ထပ္ေအာင္ျမင္
ေရွ႕က လုပ္ေတာ့ ေနာက္ကလိုက္လုပ္
တစ္ေလာကလံုး ေပါေရာဂါပိုးကူးဆက္
မင္းသားမွန္သမွ် အေျခာက္ျဖစ္၊ ေအာက္တန္းက်အေတြးအေခၚမွန္သမွ်နဲ႔ ခါးေအာက္ပိုင္းေတြ လႈိင္လႈိင္သံုးၿပီး ပရိသတ္ကို ဂ်င္းထည့္လာတာ
အခု ၂၀၁၈ဆိုေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္နီးပါးရွိၿပီ။
ဒီႏိုင္ငံက ခင္ဗ်ားတို႔ေျပာတဲ့ အဲ့ဒီ့စနစ္ဆိုးေၾကာင့္ လူအမ်ားစု အသိဉာဏ္မဖြံ႕ၿဖိဳးလို႔ ဆယ္စုႏွစ္ေလာက္ ဂ်င္းထည့္လို႔ ရတယ္မွတ္ပါ။

ဂ်င္းထည့္မွန္း သိလာသူေတြခဗ်ာလည္း မၾကည့္ဘူးကြာဆိုတာကလြဲရင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး။
ေပါကားနဲ႔ ေပါပရိသတ္က အံကိုက္ကိုး။
ကိုယ္ေတြႏိုင္ငံမယ္ ေလာက္ေလာက္လားလား Entertainment ဆိုလို႔လည္း မ်ားမ်ားစားစားမွ မရွိလွတာ ေပါကားပရိသတ္ဆိုၿပီးလည္း အျပစ္မတင္ရက္ဘူး။

ျမန္မာေပါကားေတြကို ျမန္မာပရိသတ္ေတြ စိတ္ပ်က္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခီေမာင္ႏွံရဲ႕ ဇာတ္ကားေတြ ထြက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ႐ုပ္ရွင္ရံုကို ေက်ာခိုင္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာပရိသတ္ေတြ ဝုန္းခနဲ ရံုထဲ ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ေပါကားေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ေရးျပၾကတယ္။
ဟိုဘက္ကလည္း ျပန္တိုက္ခိုက္လာတယ္။ ေစာင္းေျမာင္းလာတယ္။
ခီေမာင္ႏွံ ၾကားက အေနၾကပ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေတြးမိေပမယ့္ ဒီဟာေတြနဲ႔ သြားေပါင္းမိရင္လည္း သူတို႔Quality က်သြားႏိုင္တာမို႔ ခပ္ကင္းကင္းျဖစ္တာ ေကာင္းပါတယ္ေလလို႔ သေဘာပိုက္မိတယ္။

အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာက အခုထိ သိသိသာသာေရာ မသိမသာေရာ မနာလိုျပေနၾကသူေတြပဲ။
ငါတို႔ကားေတြကို ေပါကားေတြလို႔ ေျပာတယ္
သူတို႔ကားေတြကို သိပ္ေကာင္းတယ္ေျပာတယ္
ငါတို႔ သူတို႔ထက္ ဆယ္ဆသာေအာင္႐ိုက္ျပမယ္ဆိုတဲ့
မွန္ကန္တဲ့ မာန္မာနမ်ိဳးမရွိဘဲနဲ႔ ေဝဖန္သူေတြနဲ႔ ပရိသတ္ကို ႏႈတ္ခမ္းတစ္လန္ ပန္းတစ္လန္ ရန္ေတြ႕ေနတာေတြပဲ ျမင္ေနရတာ သိပ္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။

ရွက္တတ္ခ်ိန္ တန္ၿပီလို႔ မထင္ၾကဘူးလားဟင္။
ခီလင္မယားမွာ ျပန္ေရာင္းခ်င္တဲ့ အရွက္ေလးမ်ား ရွိရင္
ေငြစုဝယ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတို႔ဆီမွာအလ်ားလိုက္ေရာ ေဒါင္လိုက္ပါ ဝယ္ကပ္ေပးထားခ်င္မိတာ...

😌😌