ခ်င္းမ်က္မွန္
ခ်င္းမ်က္မွန္
ေျပာခ်င္ေသးတယ္ ဟိုးတစ္ခ်ိန္က အဘတစ္ပါး မ်က္မွန္သြားလွဴတဲ့အေၾကာင္း
“ဒါလင္ေရ လွဴခ်င္လိုက္တာ … ဘာလွဴရမွန္းမသိ”
“ေအးကြယ္ ထီးတင္ရတာ ႐ိုးေနၿပီ တစ္ခုခု အဆန္းထြင္ဦးမွ”
“ဒီလို လုပ္ရေအာင္ ဒါလင္ေရ ရြာျပန္ၿပီး မ်က္မွန္လွဴရေအာင္”
“ဘာမ်က္မွန္လဲကြ”
“စာၾကည့္မ်က္မွန္ေလ။ စာၾကည့္တိုက္ေဆာက္တဲ့သူက ေဆာက္ေပးၿပီးၿပီ။ မ်က္မွန္မရွိေတာ့ စာဘယ္လို ဖတ္မလဲေနာ္”
“ေအး ဟုတ္သား။ တို႔မ်ား ရြာျပန္ၿပီး မ်က္မွန္လွဴၾကတာေပါ့”
အဘ ရြာျပန္ၿပီး မ်က္မွန္လွဴမယ္ဆိုတဲ့သတင္းက ခ်က္ခ်င္းႀကီးကို မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းျဖစ္သြားတယ္။ အျမင္ လွဴရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိႏိုင္ေသာ အက်ိဳးမ်ားဆိုၿပီးေတာ့ ဖားေရးဆရာေတြက ဝိုင္းေရးတယ္။ အဘႏွင့္ အစ္မ ရြာျပန္မယ့္ရက္ကို ဗီဒီယို႐ိုက္မယ့္ကားကတစ္စီး၊ သတင္းမီဒီယာေတြအတြက္က ကားတစ္စီး စီစဥ္ေပးထား တယ္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြေနာ္ ည ၈ နာရီသတင္းအမီ ႐ိုက္ၾက”
“မင္းတို႔ မီဒီယာေတြေနာ္ မနက္ျဖန္ မ်က္ႏွာဖံုး သတင္းျဖစ္ပါေစ”
ဒီလိုနဲ႔ အဘနဲ႔ အစ္မ မ်က္မွန္လွဴပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ က်င္းပမယ့္ေန႔ေရာက္လာတယ္။ ရြာအဝင္ကတည္းက စည္ေတာ္နဲ႔ ႀကိဳတယ္။
“ေအာင္ပါေစ … ေဟ … ေဟ … ေအာင္ၾကပါေစ သေျပညိဳေရကိုေလာင္း ေၾသာင္း … ေၾသာင္း … ေဟာင္း … ေဟာင္း”
ၿမိဳ႕က ေဗ်ာစည္ေတာ္အဖြဲ႔မွာ နာမည္အႀကီးဆံုးကို ငွားၿပီးေတာ့ႀကိဳၾကတာ။
အဘနဲ႔ အစ္မက ကားေပၚက ရြရြေလးဆင္းလာ။ ရြာသားေတြကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္။ အဘက
“ေဟ့ ႀကီးညိဳတို႔ … ေရႊခင္တို႔ မေတြ႔ပါလား”
“မညိဳလွတစ္ေယာက္ေရာ”
“ဟဲ့ မဲဇလီေခ်ာင္က အေၾကာ္တဲေလး ရွိေသးလား။ ပဲေၾကာ္ေလးမ်ား စားခ်င္သား”
အဘက သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆိုတာေတြကိုႏႈတ္ဆက္။ ၿမိဳ႕ကေန ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး ေခၚလာတဲ့ ကားတစ္စီးတိုက္ ေန႔စားေတြက
“သက္ေတာ္ရာေက်ာ္ ရွည္ေစေသာ္” လို႔ ဝိုင္းေအာ္တယ္
သင္ထားတဲ့ ေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ အဘိုးႀကီးပံုစံေပါက္ေနတဲ့ တစ္ေယာက္က
“အမယ္မင္း … ဘုန္းကံႀကီးတဲ့ သူမ်ား ေတြ႔ရခဲလိုက္တာ … တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ္မူပါ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာသူေတာင္သားေတြကို ပစ္မထားပါနဲ႔” လို႔ တုန္တုန္ရီရီ လုပ္ေျပာေနတာကို အဘက သေဘာ ေတြက်
“အဘိုး အသက္ ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“၁၀၀ ျပည့္ေတာ့မယ္”
“ေဟ့ … ေဟာဒီ အဘိုးကို ေငြ တစ္ေသာင္း ကန္ေတာ့လိုက္စမ္း”
အနားက ပါလာတဲ့ ခ႐ိုနီသူေဌးက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ၿပီး ေပးလိုက္ေတာ့
“သာဓုပါ” တဲ့
ဒီလိုနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက တန္းလ်ားမွာ အဘိုးအဘြား ၂၀ ေလာက္ တန္းစီ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ဓာတ္စက္ကေအာ္ၿပီ
“ႏိုင္ငံေတာ္ …. ကေန မ်က္စိႏွစ္ကြင္း အလင္းေဆာင္ပြဲ မၾကာခင္ က်င္းပေတာ့မွာမို႔ ေနရာ ယူေပးၾကပါခင္ဗ်ား” တဲ့
ႂကြလာပါၿပီ
အဘနဲ႔ အစ္မကို လင္ဗန္းကိုင္ထားတဲ့ ရြာသူေလးေတြက ဝန္းရံလိုက္တယ္။ အဘကိုတစ္ေယာက္။ မမကို တစ္ေယာက္
အဘက အေရွ႕ဘက္ထိပ္ကေန မ်က္မွန္ေတြကို အဘိုးအဘြားေတြကို လိုက္တပ္ေပး။ မမကလည္း အေနာက္ ဘက္ကေန အဘိုးအဘြားေတြကို မ်က္မွန္လိုက္တပ္ေပး
ေန႔စားအေပါင္း သူေတာ္ေကာင္းေတြက လက္ခုပ္ေတြ ဝိုင္းတီးေပး
အို … ဗီဒီယိုေတြ႐ိုက္၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ တျဖတ္ျဖတ္ … တေျဖာက္ေျဖာက္။
ကိုင္း အဘနဲ႔ မမက မ်က္မွန္ေတြေတာ့ တပ္ေပးၿပီးၿပီ။ ဓာတ္စက္ကထေအာ္
“ႏိုင္ငံေတာ္က … ကလွဴဒါန္းသည့္ မ်က္မွန္မ်ားျဖင့္ မည္မွ်စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေၾကာင္း အဘိုးသူေတာ္က စာထဖတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၾကားေပးပါမယ့္ခင္ဗ်ား”
“ေျဖာင္း … ေျဖာင္း … ေျဖာင္း”
အဘိုးသူေတာ္က မ်က္မွန္ကုိပင့္လိုက္ၿပီး လက္ထဲ ကိုင္ထားတဲ့ စာရြက္ကိုျဖန္႔လိုက္တယ္။ သူ႔ေဘးနားမွာ ဆရာေလးက မိုက္ခ႐ိုဖုန္းကို ကိုင္ထားေပးတယ္
“အဘိုး ဖတ္ေတာ့ေလ”
“ေအး …”
“ဖတ္ေလ အဘိုးရဲ႕”
“အဟမ္း”
“ဖတ္ေလ”
“ဟာ … မင္းအေမလခြမ္းတဲ့မွ ငါ့ဘာသာငါ မ်က္မွန္မပါဘဲ ျမင္ေနရတဲ့ဟာ မင္းတို႔အေမ့လင္က မ်က္မွန္လာတပ္လိုက္မွ ေသာက္က်ိဳးကို နည္းေတာ့တာ။ နင့္အေမကလႊား ဘာမွ မျမင္ရဘူးဟ” တဲ့
မ်က္မွန္ဆိုတာ လူတိုင္းေကာက္တတ္လိုက္ရင္ ရတယ္လို႔ ထင္ေနသူေတြဟာ
အဘလား
အစ္မလား
ရြာသားလား
ေနာက္ေတာ္ပါးေတြလား
ဘာေျပာေျပာ မ်က္မွန္ေရာင္းတဲ့ အပၸနားကေတာ့ တစ္လက္ ၁၀၀၀ တန္ကို ၁၀၀၀၀ နဲ႔ ခ်င္းထည့္ခြင့္ရေနလို႔ ေပ်ာ္ေနတာ။
တင္ညြန္႔
photo : facebook
