က်ားေျခာက္တဲ့ည
က်ားေျခာက္တဲ့ည
ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာေရးသမားမဟုတ္ပါ။ အလြန္အကၽြံဘာသာတရား ကိုင္႐ႈိင္းသူတစ္ဦးလည္း မဟုတ္ေၾကာင္း ႀကိဳတင္ဝန္ခံထားလိုပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လစာထုတ္ဆင္းသည့္တစ္ရက္တြင္ျဖစ္သည္။ လစာထုတ္ၿပီး ဝယ္ထားသည္မ်ားကို ေဘာလံုး ကြင္းထဲရွိ ထြန္စက္ကိုသြားတင္ေပးရာ
“ဆရာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီညပဲ ျပန္မွာ မနက္အထိ မေနဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်”
“ညတြင္းခ်င္းျပန္ … မနက္ေစာေစာ ပဲအိတ္ေတြျပန္တိုက္ၿပီး ဆင္းရမွာမို႔ပါ။ အဲဒါ တစ္ခါတည္း လိုက္ခဲ့ပါလား”
မနက္ဆိုလွ်င္ ကုန္းေၾကာင္းျပန္ဖို႔ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာ။ ထြန္စက္ႀကံဳရွိတုန္းလိုက္မွျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းကိုျပန္ေရာက္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ စာေမးပြဲကိစၥေတြကို အေရးတႀကီး လုပ္ရန္ရွိေနသည္။
ည ၇ နာရီခြဲေလာက္မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြန္စက္ထြက္ႏိုင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ထြန္စက္ေနာက္တြဲထဲမွ ဆန္အိတ္ မ်ားေပၚတြင္ အိပ္ၿပီးလိုက္လာသည္။ ဇန္နဝါရီလကုန္ေလာက္ဆိုေသာ္လည္း အလြန္ေအးသည္။ ထြန္စက္က အမိုးလည္းမပါ၊ ေလကလည္းတိုက္သျဖင့္ ပါလာသည့္ လႊာေစာင္ေလးကို လံုေအာင္ၿခံဳၿပီး ေကြးေနရသည္။
ထြန္စက္ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ ဗိုက္ေတြလည္းနာေနသည္။ ဘုရားႀကီးတြင္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ခဲ့ ေသာေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္စိတ္မရွိေသာ္လည္း ထြန္စက္ေနာက္တြဲနံရံကို မွီၿပီး ေစာင္ႏွင့္ ေကြးေနရသည္။ ေလဒဏ္က အေတာ္ေလးေအးသည္။ ထြန္စက္ေမာင္းႏွင့္ ေနာက္လိုက္ကေတာ့ ေတာအရက္ေတြေသာက္ ထားပံုရသည္။ သူတို႔ဆီကအနံ႔က ေလသင့္တိုင္းနံေနသည္။
ခရီးအေတာ္ေလးေပါက္လာၿပီး ဆိတ္ဖလူးေခ်ာင္းအတက္တြင္ ထြန္စက္ကအေတာ္ေလး ႐ုန္းေနရသည္။
“ဝူး … ဝူး … ေဖာင္း …. ဝေရာ”
စက္က႐ုန္းရင္း ထေပါက္ၿပီး ကုန္းအတက္ကို ေနာက္ျပန္ေလွ်ာဆင္းလာသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာက္လန္႔ၿပီး ခုန္ဆင္းရန္ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ဆင္းလိုက္လွ်င္ ထြန္စက္နင္းၿပီး ေသမွာအမွန္ပင္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ဆိုၿပီး အလယ္ေဘာင္တန္းကိုဆုပ္ထားလိုက္ရသည္။
“ဒုန္း”
ေနာက္တြဲက ေခ်ာက္ကမ္းနံရံကို ေျပးေဆာင့္သည္
“ဆရာ … ဆရာ … ဘယ္လိုလဲ”
“ေအး … ရတယ္ … ဘာမွမျဖစ္ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္က လက္ႏွိပ္မီးႏွင့္ထိုးၾကည့္သည္။ ထြန္စက္က စက္ေသေနၿပီ
“ဆရာ … သြားၿပီ … မရေတာ့ဘူး။ ေသာက္ … အေရးႀကီးပါတယ္ဆိုမွ”
ေကာင္ေလးေတြက ထြန္စက္ကို ဟိုႏႈိက္ သည္ႏႈိက္လုပ္ၾကသည္။
“မရေတာ့ဘူးဆရာ”
“ဆိတ္ဖလူးနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ေဝးေသးသလဲ”
“ဆရာ … လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ဆရာ့ေျခနဲ႔ဆိုရင္ နာရီဝက္ေလာက္နဲ႔ေရာက္တယ္။ ဒီမွာေတာ့ အရမ္းေအးတယ္ ဆရာ။ ၁၀ နာရီခြဲပဲရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မနက္မွပဲ ျပင္ႏိုင္ေတာ့မယ္။ ကုန္ေတြကလည္း ထားခဲ့လို႔မရဘူး။ ေစာင့္ရဦးမွာဆိုေတာ့ ဆရာတစ္ေယာက္တည္း ဆိတ္ဖလူးဘက္ကို တက္သြားပါလား။ မွားစရာ မရွိဘူး။ ကားဘီးရာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္းသာလိုက္သြား။ ေခ်ာင္း႐ိုး တည့္တည့္ပဲ။ နာရီဝက္ေလာက္ ဆိုရင္ ရြာေရာက္မယ္”
ဆိတ္ဖလူးရြာမွ ဆရာႀကီးက သေဘာေကာင္းသည္။ ခင္စရာလည္းေကာင္းသည္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အိမ္တြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္က်ရာရြာသို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရန္သာရွိေတာ့သည္။
“ေအး … ဒါဆို ငါသြားေတာ့မယ္”
“ဆရာ … တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္ … အားနာလိုက္တာ … ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာလည္း ကုန္ေတြပါေန လို႔ပါ”
“ရပါတယ္ကြာ … ငါဒီညေတာ့ ဆိတ္ဖလူးမွာပဲ အိပ္မယ္။ မနက္မွ အေစာႀကီးထျပန္မယ္”
ကၽြန္ေတာ္ လက္ႏွိပ္မီးေလးတစ္လက္ျဖင့္ ေခ်ာင္းကမ္း႐ိုး ကားဘီးလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္ခဲ့သည္။ ေရွ႕တြင္ ေတာထဲျဖတ္ရမည္။ ေတာထဲကထြက္လွ်င္ ရြာကိုလွမ္းျမင္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိေနသည္။
ကားလမ္းက လယ္ကြင္းထဲကို ျဖတ္ေဖာက္ထားသျဖင့္ ႐ိုးျပတ္ေတြက ေျခေထာက္ကိုထိုးၿပီး ရွတတ၊ စပ္ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုလြယ္ၿပီး လက္ႏွိပ္မီးတစ္လက္ႏွင့္ ေျခကုန္သုတ္ေနရသည္။ လကလည္းမရွိ။ လက္ႏွိပ္မီးေရာင္ကိုသာ အားကိုးေနရသည္။
ေတာထဲဝင္ရေတာ့မည္။ ေတာက ကုန္းေစာင္းေလးအတိုင္း တက္သြားရမည္ျဖစ္သည္။ ရာသီက ေအးေနေသာ္ လည္း အျမန္ေလွ်ာက္ႏႈန္းႏွင့္ ေက်ာပိုးအိတ္အေလးက ေခၽြးျပန္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ ေတာထဲအဝင္တြင္ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွိပ္မီးေရာင္ထဲတြင္ ဝင္းခနဲေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေခ်တစ္ေကာင္ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ ေတာအုပ္က ပိုၿပီး ေမွာင္ေနေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္လမ္းအတိုင္း လိုက္ခဲ့သည္။ ကြင္းစပ္ကို ထြက္ခါနီးၿပီ။ လွမ္းျမင္ေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူတစ္ေယာက္သြားေနသည္။ ေသခ်ာသည္ လူတစ္ေယာက္။ သူက လက္ထဲတြင္ မီးခြက္ အုပ္ေဆာင္းတစ္ခုျဖင့္ သြားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လက္ႏွိပ္မီးႏွင့္ထိုးရင္း
“ေဟး …” ဟု ေအာ္လိုက္ရာ သူက ရပ္ေနသည္။ သူ႔အနီးကိုအေရာက္တြင္ သူက
“ဘယ္သူလဲ … ေမွာင္ေနမွပဲ … အခ်ိန္မေတာ္ … ေနာက္ဆို ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုေတြ႔ရင္ လွမ္းမေခၚနဲ႔”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်”
“မေခၚဆို မေခၚနဲ႔ေပါ့ … ဒါနဲ႔ ဘယ္လဲ”
“ဆိတ္ဖလူးကို … ဟိုး … ေခ်ာင္းေအာက္မွ ထြန္စက္ပ်က္ေနလို႔”
“ေၾသာ္ ဒါေၾကာင့္ကို စက္သံၾကားၿပီး ဘာေၾကာင့္ အသံေပ်ာက္သြားသလဲလို႔ … ၿမိဳ႕ကလား”
“မဟုတ္ဘူး … ဆိတ္ဖလူးက ဆရာႀကီးဆီကို သြားမလို႔”
“ေၾသာ္ … ဆရာႀကီးဦးဘျမင့္ဆီလား”
“ဟုတ္တယ္ … ဆရာႀကီးဆီ”
“လိုက္ခဲ့ … လိုက္ခဲ့ … ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီရြာက အသုဘကိုသြားမလို႔”
“ဘယ္သူေသလို႔လဲဗ်”
“ကံရွိန္”
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေနာက္ကို မနည္းေျပးလိုက္ေနရသည္။ သူကေတာသားပီပီ လမ္းေလွ်ာက္တာေတာ့ ျမန္သည္။
“ဒီကားလမ္းအတိုင္းသြားရင္ၾကာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရွ႕ကြင္းထဲမွာ က်ားရွိတယ္။ ရြာထဲကို ျဖတ္လမ္းအတိုင္း ပတ္သြားမယ္”
“သြားေလ”
သူက စကားမေျပာ ေရွ႕ကဆက္ေလွ်ာက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာစည္း႐ိုးကို ျမင္ေနရသည္။
“ေရွ႕ဆက္သြားေပေတာ့။ အဲဒီစည္း႐ိုးကိုေက်ာ္လိုက္ရင္ ရြာထဲပဲ။ ဆရာႀကီး ဦးဘျမင့္အိမ္က ရြာလယ္မွာ”
“ရြာထဲေရာက္ရင္ ရပါၿပီ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သြားေလဗ်ာ”
“ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒီမွာခဏေနခဲ့ဦးမယ္။ သြားႏွင့္”
သူကလမ္းေဘးကို ဖဲ့ဆင္းသြားသည္။ သူဆင္းသြားသည့္ေနရာကို ကၽြန္ေတာ္က မီးထိုးေပးလိုက္ရာ သခ်ႋဳင္း ေျမပံုေတြကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူက ဇရပ္လိုလိုဘက္ကို ဆင္းသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာခ်မ္းခ်မ္းျဖင့္ ရြာထဲကိုဝင္လိုက္သည္။
ရြာထဲရွိ ေအာက္လင္းမီးထြန္းထားေသာ အိမ္တစ္အိမ္၌ လူေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ဖဲဝိုင္းျဖစ္ေနပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ္က လူအုပ္ထဲကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ တိုက္ပံုအနက္ႏွင့္ ဆရာႀကီး ဦးဘျမင့္ကို ေတြ႔လိုက္ရသျဖင့္ အိမ္ထဲဝင္လိုက္ၿပီး
“ဆရာႀကီး” ဟုေခၚလိုက္ရာ
“ေဟ့ … ဘယ္တုန္းကေရာက္ေနသလဲ လာ … လာ … ထိုင္ … ထမင္းစားလာၿပီးၿပီလား”
“ဘယ္စားရဦးမလဲ”
“ေဟ့ … ဒီမွာ ဧည့္သည့္တစ္ေယာက္ ထမင္းေကၽြးဖို႔ ျပင္ပါေဟ့”
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားေနစဥ္ ဆရာႀကီးက
“ဒီမွာညအိပ္မွာလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
ကၽြန္ေတာ္ကျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုး ရြာကို လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ လိုက္လာသည္ အထိ ပါသည္။
“ဟ … မဟုတ္ေသးဘူးနဲ႔တူတယ္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆရာႀကီး”
“ခင္ဗ်ား ကားလမ္းအတိုင္း လာရင္ နီးနီးေလး။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီေကာင္က သခ်ႋဳင္းဘက္က ေခၚလာရတာလဲလို႔”
“သူက အဲဒီဘက္က ပိုနီးတယ္ဆိုလို႔”
“လာ … လာ … အိမ္သြားရေအာင္ ခင္ဗ်ား အိပ္ခ်င္ေရာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းစားၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနရာက ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေနာက္လွည့္ၿပီး ယူလိုက္သည္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားခင္းထားသည္။ ေသာက္ေရႏွင့္ ထမင္းပြဲလည္းျပင္ေပးထားသည္။ ေသသူျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ၿပီး ေၾကာင္သြားသည္
“ေဟ့လူ … သြားမယ္ေလ”
“ဆရာႀကီး … ဒါ ေသသြားတဲ့သူလား”
“ေအးေလ”
“နာမည္က”
“ကံရွိန္ေလ”
“သူ႔အေလာင္းက”
“သခ်ႋဳင္းဇရပ္ထဲမွာေလ … က်ားကိုက္လို႔ ေသတာဆိုေတာ့ ရြာထဲျပန္မယူေတာ့ဘူး”
“က်ားက ဘယ္မွာကိုက္တာလဲ”
“ခင္ဗ်ားျဖတ္လာတဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာ”
တင္ညြန္႔
photo : google
