သိတယ္
သိတယ္ ဆိုေပမဲ့လဲ သိပံုသိနည္းက အမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိေသးသည္ ။
သင္ၾကား က်က္မွတ္လို႔ သိတဲ့အသိ ၊
ဆင္ျခင္ၾကံဆၿပီး သိတဲ့အသိ ၊ ကိုယ္ေတြ႔ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီး သိရတဲ့ ဉာဏ္သိ ။
စာဖတ္လို႔ သိတဲ့ သုတမယအသိ ၊ ဆင္ျခင္ၾကံဆၿပီး သိတဲ့ စိႏၲာမယအသိ ေလာက္နဲ႔ေတာ့ သံသရာက မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ ။
ကိုယ္တရားအားထုတ္စက ဝိပႆ နာတရားနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာမွန္သမ်ွ ရသမ်ွ ႐ွာေဖြဖတ္ခဲ့သည္ ။လယ္တီဒီပနီ ေတြ ၊ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ႕ အားထုတ္ပံု နည္းနိႆယေတြ ၊ ဝိပႆ နာနဲ႔ ပတ္သက္တာဆို ဘာမွမခ်န္ ။အကုန္သိခ်င္ခဲ့သည္ ။ကိုယ္က အလုပ္လုပ္ေတာ့မွာကိုး ။ကိုယ္စီးမဲ့ျမင္း အထီးလား အမလား သိခ်င္သည္ ။ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က ဘယ္နည္းနဲ႔ အားထုတ္ရင္ အဆင္ေျပမလဲ ဘယ္နည္းက ကိုယ္နဲ႔ကိုက္ညီမလဲ ဆိုတာလဲ သိခ်င္သည္ ။
နိဗၺာန္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြလဲ မ်ိဳးစံုဖတ္သည္ ။ကိုယ္သြားမဲ့ ပန္းတိုင္အေၾကာင္း သိမွ ျဖစ္မွာ ။ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္ စာသင္ခန္းထဲ မူႀကိဳေက်ာင္းသား ေရာက္သြားသလိုပါဘဲ ။ပိုဖတ္ေလ ပို႐ႈပ္ေလ ။ အားထုတ္စ လူဆိုေတာ့ နိဗၺာန္နဲ႔ အေဝးႀကီးမဟုတ္လား ။နိဗၺာန္မွာ ဘာမွမ႐ွိလို႔ မသြားခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့ အႏၶေတြထက္ေတာ့ နဲနဲေတာ့သာသြားတာေပါ့ေလ ။ကိုယ္မသိႏိုင္တဲ့ နိဗၺာန္ဆိုတာကို စာေတြဖတ္ၿပီး ေလ်ွာက္ေဆြးေႏြးေနရင္ေတာ့ ကိုယ္လဲ ဆင္ကိုစမ္းတဲ့ ပုဏၰားလို အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္သြားမွာပါဘဲ ။ နိဗၺာန္ဆိုရင္ ဒို႔ကေတာ့ လက္ေ႐ွာင္တယ္လို႔ စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးလိုမ်ိဳး ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာင္ အမိန္႔႐ွိခဲ့ေသး့တာ မဟုတ္လား ။
လက္ေတြ႔အားထုတ္ေတာ့ ကိုယ္သိခဲ့တာေတြနဲ႔ တျခားစီ ၊၊ စာသိေတြနဲ႔ ကိုယ္လဲေယာင္ဝါးဝါး ။ကိုယ္ေလာက္ ဖတ္တာေလး မေျပာပါနဲ႔ ၊ပိဋကတ္သံုးပံုလံုး အာဂံုေဆာင္ထါးေတာင္ ကုသိုလ္အထူးထူး ရခ်င္ရမည္ ၊ ဓမၼေစတီ ထိုက္ခ်င္ထိုက္မည္ ၊ သံသရာကေတာ့ မလြတ္ႏိုင္ ။ဒါေၾကာင့္ အခ်ည္းႏွီး ေပါ႒ိလ လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ျပစ္တင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား ။
ကိုယ့္ သညာသိ ၊ဆင္ျခင္သိေလးေလာက္နဲ႔ေတာ့ လက္ေတြ႔မွာ အလုပ္မျဖစ္ ။ေနာက္ပိုင္း စာေတြသိပ္မဖတ္ေတာ့ ။ ရသမ်ွ ေပးႏိုင္သမ်ွ အခ်ိန္ေတြကို လက္ေတြ႔အားထုတ္ရာမွာပဲ သံုးေတာ့သည္ ။စိတ္ေတြ ႐ုပ္ေတြ မေရတြက္တတ္လဲ ကိစၥမ႐ွိ ။နိဗၺာန္အေၾကာင္း မသိလဲ ကိစၥမ႐ွိ ။ ကိုယ္တိုင္ေရာက္ရင္ သိလာမွာဘဲ ။ဒီေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာမွာ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲ ေနတာကိုပဲ ကိုယ္ေတြ႔ လက္ေတြ႔ သိေအာင္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္ ။
ၾကံဳႀကိဳက္တုန္း စာသိနဲ႔ ဉာဏ္သိ ကြာျခားတာေလးကို တင္ျပခ်င္ပါသည္ ။ မိမိတို႔ၿမိဳ႕မွာက အဖိတ္ေန႔ ဥပုသ္ေန႔ေတြဆိုရင္ ေလာ္စပီကာေတြက ဆူညံၿပီး အသံမစဲ ။အိမ္ေခါင္းရင္းနားမွာက ဓမၼာရံု ။ သူမဖြင့္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုလဲ မသက္သာပါဘူး ။တစ္ၿမိဳ႕လံုး ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ႐ွိတဲ့ ဓမၼာရံုတိုင္းက အၿပိဳင္ဖြင့္ၾကတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚမွာ အသံပင္လယ္ႀကီး ေရာက္ေနသလိုပါဘဲ ။ဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြတင္မကပါဘူး ။pop ေတြ, rock ေတြ ၊ဘႀကီးေတာ္ဘုရား လက္ထက္ေလာက္က ဇာတ္လမ္းေတြ စံုလို႔ စံုလို႔ ။နားမခံသာလို႔ သြားေတာ့မေျပာေလႏွင့္ ၊ဘုရားတရားအလုပ္ကို တားတဲ့ မိစၧာဒိ႒ိ လို႔ရန္ေတြ႕လႊတ္လိုက္လိမ့္မည္ ။ဘာသာေရးကို ကာဗာလုပ္ထားတာဆိုေတာ့ တာဝန္႐ွိသူေတြေတာင္ လက္ေ႐ွာင္ၾကသည္ ။
အဲဒီေန႔မ်ိဳးေတြဆိုရင္ တရားထိုင္ရတာ ဒုကၡအေရာက္ဆံုး ။အိမ္ေခါင္းရင္းက ေလာ္စပီကာကလဲ အသံကုန္ဖြင့္သည္ ။ကိုယ္ကလဲ မထိုင္လို႔ မျဖစ္ ။အသံေတြက နားထဲတိုးဝင္ေနေတာ့ ဆူလိုက္တာ ညံလိုက္တာ ၊ ဘုရားေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မ႐ွိခိုးတတ္တဲ့ အလကားလူေတြ ဘုရားဗန္းျပၿပီး ကိုယ့္ေလာ္စပီကာ ငွါးခရခ်င္တာနဲ႔ လူေတြကို ဒုကၡေပးေနတာ ၊ သူမ်ားတရားထိုင္လို႔ မရေအာင္ အေႏွာက္အ႐ွက္ေပးေနတာ ဓမၼႏၲရာယ္သင့္မဲ့လူေတြ ။ ၾကည့္စမ္း.... နားမွာ ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္ေနလိုက္တာမ်ား ။ေနာက္ေတာ့ ကိေလသာေတြ ႀကီးသထက္ႀကီးလာၿပီး သမာဓိမရေတာ့ ။လက္ေလ်ွာ့ တရားျဖဳတ္ေပါ့ ။
တစ္ေန႔ တရားအားထုတ္လို႔ အ႐ွိန္ေလးရေနတုန္း ေခါင္းရင္းဓမၼာရံုက ေလာ္စပီကာက စလာသည္ ။ကိုယ္ကလဲ ဇြတ္ေပျပီးဆက္ထိုင္သည္ ။ ထိုင္ရင္းနဲ႔ အျပင္က အတိုက္ဓာတ္ေၾကာင့္ နားဝမွာ အသံၾကားသိစိတ္ေလး ျဖစ္လာၿပီး ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ ။ေနာက္အသံ သိစိတ္ေလးထပ္ျဖစ္ၿပီး ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ ။တစ္ခုၾကားလိုက္ ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနုတာကို စိတ္ထဲ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရသည္ ။သတိ,သမာဓိအားေကာင္းလာေတာ့ ဘာသံမွန္းမသိေတာ့ ။ၾကားလိုက္ပ်က္လိုက္ ျဖစ္ေနတာပဲ သိေနေတာ့သည္ ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ အရင္ကလို ေလာဘ ေဒါသေတြနဲ႔ တုန္႔ျပန္မေနေတာ့ ။
အသံက သူ႔ဟာသူ နားမွာလာတိုက္လို႔ ၾကားစိတ္ျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာသူေပ်ာက္သြားသည္ ။ငါနဲ႔ မဆိုင္ ၊ငါလုပ္တာလဲမဟုတ္ ၊ သူ႔သဘာဝနဲ႔သူ ျဖစ္ပ်က္ေနျခင္းသာ ။ ဒီအထဲမွာ မဆီမဆိုင္ ငါဝင္႐ႈပ္ေနလို႔ ဒုကၡေတြ႔ေနရတာ ။ ဒီလို ကိုယ္ေတြ႕သိလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းသြားသည္ ။အသံေၾကာင့္ ဘာအေႏွာက္အ႐ွက္မွ မျဖစ္ေတာ့ ။ႏွစ္သက္တာ မႏွစ္သက္တာ ေတြမလာေတာ့ ။ ေလာ္စပီကာသံ ဆက္ၾကားေနရေပမဲ့ မေက်နပ္တာေတြ ၊မၾကားခ်င္တာေတြ ျဖစ္မလာေတာ့ ။
အျခားဒြါယေတြ အားလံုးမွာလဲ ဒီအတိုင္းပဲ ဆိုတာကို ခ်က္ျခင္း ဖ်တ္ကနဲ သေဘာေပါက္သြားၿပီး စိတ္ထဲလြတ္လပ္ ေပါ့ပါးသြားသည္ ။
တရားျဖဳတ္ထားခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ တုန္႔ျပန္မႈ႐ွိေနေပမဲ့လဲ ခႏၶာထဲ ဉာဏ္စိုက္လိုက္တာနဲ႔ တုန္႔ျပန္မႈေတြေပ်ာက္ ေအးၿငိမ္းမႈ ေရာက္သြားေတာ့သည္ ။
ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ တစ္ခါသေဘာေပါက္ထားမိရင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့ ။
အရင္စာေတြ႕နဲ႔လဲ ဒါေတြသိခဲ့သည္ ။အတိုက္ဓာတ္,အခံဓာတ္,အပြင့္ဓာတ္တို႔ ဘာတို႔ေပါ့ ။စာသိသိေနေပမဲ့ လဲ လက္ေတြ႔ၾကံဳတဲ့အခါ ေလာဘ ေဒါသေတြ ေပၚလာတာပါဘဲ ။ ကိုယ္တိုင္ မ်က္ေမွာက္ျပဳၿပီး ဉာဏ္နဲ႔ တကယ္သိတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေနာက္က ေလာဘ ေဒါသ ေတြလိုက္မလာေတာ့ ။ဒုကၡကလြတ္ၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ဓမၼအေၾကာင္းေတြ ေျပာေန သိေနေပမဲ့ အကုသိုလ္အလုပ္ ၊ အကုသိုလ္အေျပာ ၊ အကုသိုလ္အေတြးေတြနဲ႔ မကင္းေသးရင္ ကိုယ္သိတဲ့အသိဉာဏ္သည္ အစစ္အမွန္ မဟုတ္ေသး ။ ပညာလို႔လဲ မဆိုႏိုင္ေသး ။
ေလ့လာသိ ၊မွတ္သားသိအဆင့္ေလာက္သာ ႐ွိေနေသးသည္ ။လိုခ်င္စိတ္နဲ႔ စိတ္ကိုလွည့္စား ၾကံသိစိတ္လဲ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ ။
ဉာဏ္သိ ပညာသိ အစစ္အမွန္သာဆိုရင္ေတာ့ အကုသိုလ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ျပဳမူ ၊ ေျပာဆို ၊ၾကံစည္မႈေတြ၊ ေလာဘ ေဒါသ မာန ဣႆ ာ မစၧရိယ ေတြကို ပယ္႐ွားႏိုင္ပါေၾကာင္း ။
ဉာဏ္သိ ပညာသိ ျဖစ္ဖို႔ကလဲ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္ပြားမ်ားမွ ရႏိုင္ပါေၾကာင္း ။
ေမတၱာျဖင့္
