မေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာတဲ့စာ

မေျပာခ်င္ဘဲ ေျပာတဲ့စာ

ေက်ာင္းဆရာဘဝက အၿငိမ္းစားယူေတာ့ လုပ္သက္မျပည့္၊ အသက္မျပည့္ဘဲ ထြက္ခဲ့တာပါ။ ပင္စင္ေငြေလး မျဖစ္စေလာက္ရပါတယ္။ ခုေခတ္မွ တစ္လ ၃၀၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ျဖစ္သြားတာပါ။ သံုးေသာင္းပဲ ထားပါဗ်ာ။ တစ္ရက္မွ ၁၀၀၀ ရတာပါ။ ရန္ကုန္မွာ ရပ္တည္ရတာ တစ္ရက္ ၁၀၀၀ နဲ႔ မလြယ္ဘူးဆိုတာ မိတ္ေဆြမ်ား သိၾကမွာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိမ္မရွိေတာ့ အိမ္ငွားေနရတယ္။ အျပင္မွာ ဝယ္စားရတယ္။ ထားပါေလ အဲဒီ စားဝတ္ေနေရး စရိတ္ေပါင္းရင္ ရန္ကုန္မွာ တစ္ရက္ ၁၀၀၀ နဲ႔ ရပ္တည္လို႔ မရဘူးဆိုတာ နားလည္မယ္ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္ပင္စင္နဲ႔ မေလာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးၿပီး ထမင္းစားရပါတယ္။ ေရးႏိုင္၊ ေတြးႏိုင္၊ ဖတ္ႏိုင္ ေအာင္ ေန႔တိုင္းလုပ္ရပါတယ္။ ထမင္းစားဖို႔ လက္ခံထားတဲ့ စာေတြေရးေနရင္းက ဘယ္သူမွ ခိုင္းေနတာ မဟုတ္တဲ့ ပညာဒါန ျဖန္႔ေဝတဲ့ အလုပ္ကိုလည္း ဝါသနာအရ လုပ္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြက ပညာမတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ပညာေရးကို အရမ္းအားေပးတယ္။ သူတို႔အားေပးလို႔လည္း ေက်ာင္းထားေပးခဲ့လို႔ ဒီလိုအေနအထား ေရာက္လာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ မိခင္ႀကီး ေျပာဆိုဆံုးမတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္

“လိုခ်င္ရင္ ေပးပါသား” တဲ့

ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ေတြဖတ္ေနတာကို အေမကၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ကခ်ည္း မယူနဲ႔ သူမ်ားကိုလည္း ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါလို႔ ဆံုးမတာ။ အေမ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္လာရတာ။

ကၽြန္ေတာ္ ဒီလို စာေရးၿပီး ရပ္တည္ႏိုင္ေအာင္ ဘဝေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံခဲ့ရတာေတြ၊ စြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ခဲ့ရတာကို ေျပာတာပါ။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘဝ ေရာက္ခ်င္တဲ့ဘဝ ေရာက္လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဆိုလိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္၊ စာေရးအလုပ္ကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ကိုယ္ႀကိဳက္သလို ကိုယ့္မိတ္ေဆြ ေတြကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၿပီး ျမတ္ႏိုးေစခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူေရးတဲ့စာျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးထား ေစခ်င္ပါတယ္။

ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းျဖစ္ခဲ့တာေၾကာင့္ အျပန္အလွန္ေလးစားမႈဆိုတာ အရမ္းသေဘာက်တယ္။ Respect ေပါ့ဗ်ာ။

လူကို Respect မလုပ္ခ်င္ေနပါဗ်ာ ပညာကို Respect လုပ္ဖို႔၊ ဖန္တီးမႈကို Respect လုပ္ဖို႔ေျပာတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စည္းကမ္းမရွိခဲ့ၾကလို႔ ကမၻာမွာ မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လည္း စနစ္တက် ဖ်က္ဆီး ခံခဲ့ရတယ္။ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ျပင္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေလးေတြရဲ႕ ဘဝကေကာင္းလာမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကအစ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ျဖစ္ေနရင္ ကေလးေတြကို ဘယ္လို သြန္သင္ဆံုးမၾကမလဲေနာ္။

တင္ညြန္႔

photo : facebook