အခ်စ္ဆူး
ႏွစ္တစ္ရာျကာ မေမ့သာလို႔
ဆိုခ့ဲေလဖူး ငယ္ခ်စ္ဦးကို..
ျပန္လည္ေတြ႕ျမင္ ဆံုခ့ဲစဥ္က
ေမွ်ာ္ရွာလြမ္းသမွ် အတိုးခ်၍..
စကားေႏွာင္ျကိဳး ရစ္ဖြဲ႕တိုးလ်က္
ကုန္ေဟာင္းျပကၡဒိန္ ေမွးမိန္မိန္လည္း...
ေဆးသားေတာက္ေျပာင္ အသစ္ေဆာင္ခ့ဲ။
နာရီလည္ပတ္ တခ်က္ခ်က္ႏွင့္
မရပ္မနား လြန္လႈပ္ရွားလည္း
ႏွလံုးသားထက္ ေက်ာ္မတက္ခ့ဲ။
စည္းခ်က္မွန္မွန္ တီးခတ္သံတို႔
သံစံုေတးလွ ေပၚလြင္စမွာ
ေတာင္စြယ္ေနလံုး ေမးတင္ဆံုးျပီ
အိုကြဲ႕ မ်က္ရည္ ေျဖမဆည္။
ၿမိဳ႕ျပရဲ ့ငွက္ေတြက
စကားဝွက္သံုးၿပီးအိပ္တန္းပ်ံ။
ရင္ခုန္သံမနက္စာဟာ
ဗီတာမင္အ႐ိုးေတြနဲ ့ထုဆစ္ရင္း
ဆားငန္ဓာတ္ေတြနဲ ့
ပ်က္စီးခ့ဲရတ့ဲ
နာဂစ္ရဲ ့မ်ိဳးဆက္သစ္ဟာ
ဒီတစ္သက္တိုးတက္ရစ္ပါဦးမလား။
ေဝေဝဝါးဝါးေတြနဲ ့
ေထြခင္းၿပီးမကစားတတ္တ့ဲအရြယ္
ၾကယ္စင္ေတြလဲလမ္းမျပႏိူင္ခ့ဲဘူး။
ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးဆိုတာ
အလြမ္းအေဆြးတစ္ခုလို႐ုပ္႐ွင္ထဲမွာပာဘဲ
ဘာကိုမွစြဲစြဲျမဲျမဲထားလို ့မွမရတာ
ဖြင့္ၿပီးရင္ျပန္ပိတ္ရတ့ဲျပတင္းေပါက္ေတာင္
အိပ္လို ့မရေအာင္မိုးၿခိမ္းသံကေဟာက္ေတာ့
အထိတ္တလန္ ့အက္ေၾကာင္းေတြနဲ ့
နံရံေတြရဲ႕တစ္ဘက္မွာ
တိုးတိတ္စြာေၾကကြဲလ်က္ေပါ့။
အေမွာင္ထဲ ကသစ္ရြက္ေတြ
တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေႂကြေနတာ
ဘယ္သူမ်ားကိုယ္ခ်င္းစာနာတတ္လို ့။
အေနကစုတ္ေပမယ့္
ေရႊထုတ္တ့ဲျမပုဝါေတာ့လိုခ်င္မိေသး။
ေျပာရင္းဆိုရင္း
မိုးမင္းကအေႂကြးေတာင္းဖို႔လာေခ်ၿပီ
ဒီညအေသသတ္မယ့္အေနာက္ေတာင္ေလက
ေဆာင္ၾကာၿမိဳင္တစ္ခုလံုးကို
တျပံဳးျပံဳးနဲ ့ထစ္ခ်ဳန္းမိုးရြာဖို ့
ၿမိဳ ့ျပငွက္ေတြရဲ ့ႏွလံုးသားကို
သိမ္းက်ဳံးလို ့ယူသြားၿပီ။