แด่ฉันในวันนี้...

เมื่อตอนเริ่มทำงานแรก ตอนนั้นผมได้เรียนรู้ว่าชีวิตคนทำงานส่วนใหญ่ ค่อนข้างคล้ายกัน

ทำงานพักหนึง > ซื้อรถ > ซื้อบ้าน > มีลูก > วุ่นวายกับการเลี้ยงลูกจนกว่าลูกจะโต > เกษียณ

ผมไม่ได้หมายความว่ามันไม่ดีนะ แน่นอนมันดีสำหรับคนส่วนใหญ่ แต่คงไม่ใช้ผมนัก หากต้องใช้ชีวิตแบบ Play safe ทำงานเพื่อให้ได้เงินเดือนที่แท้จริง เพราะมีภาระที่ได้สร้างไว้รออยู่ มันส่งผลในหลาย ๆ เรื่อง แน่นอนว่าหลัก ๆ ก็อิสระน้อยลงเยอะมาก

ผมก็คิดว่าผมอยากไปให้ไกลที่สุดจากจุดที่เริ่มต้น ไม่ได้หมายถึงหนีไปไหน แต่หมายถึงพัฒนาไปให้ไกลมาก ๆ จนผมคิดไม่ถึง ผมจึงคิดว่าผมใช้ชีวิตแบบนั้นไม่ได้ ผมไม่ควรมีภาระผมต้องพร้อมรับการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

แล้วถ้าผมเลือกชีวิต Default ล่ะ

ทำงานไปเรื่อย ๆ พอเวลาผ่านไปเดี๋ยวก็โต มีบ้าน มีรถรุ่นที่อยากได้ มีมอเตอร์ไซค์รุ่นที่ชอบ มีเกมเพลย์ วันหยุดก็ไปเที่ยวในที่ที่ชอบ แต่งงานมีครอบครัว ได้อยู่กับคนที่เรารัก ไปหาอะไรกินด้วยกันทุกวัน ทำกับข้าวด้วยกัน

แต่ก็นะ ชีวิตมันคงไม่สาแก่ใจถ้าเราเลือกทางนั้น ใช้ชีวิตไปวัน ๆ มันคงยังไม่ท้าทายพอ ผมเลยเลือกทางที่ไม่ธรรมดา เสี่ยง โลดโผน แต่อาจเป็น Highway to hell ฮ่าๆๆๆ

ถึงตอนนี้ที่มาเขียนบันทึกนี้เพราะรู้สึกว่าแม่งยากxxx วัยว้าวุ่นของจริง เริ่มคิดถึงชีวิตที่ไม่ต้องคิดอะไรบ้างแล้วล่ะ

นั่นสิ หรือว่าเราจะคิดผิดวะ ผลลัพธ์มันจะคุ้มกับสิ่งที่แลกไปหรือเปล่า ถึงจุดหนึ่งจะภูมิใจหรือผิดหวัง จะได้เล่าให้คนอื่นแบบไหน

ใครจะรู้ คิดไปก็เสียเวลาเปล่า (พยายามบอกตัวเอง ฮ่าๆ)

ลุยแม่ง จะได้ไม่ต้องเสียใจในภายหลัง เพื่อตัวเอง เพื่อคนที่รัก เพื่ออนาคต อย่าท้อ อย่าหยุด เพราะทุกวันคือต้นทุน

ขอให้ชีวิตมีความหมาย...