Size bir mesaj var!! [Cointurk 20. Projesi] [furkanalpaslan#4581]
Merhaba dostlarım. Başlıkta gördüğünüz üzere size bu yazıyı aslında mesaj vermek için yazıyorum. Proje üreticisine de bana bu fırsatı verdiği için ayrıca teşekkür etmek isterim. Öncelikle hikayenin gidişatını anlamanız için biraz kendimden bahsedeceğim. Gelişme ve sonuca doğru gördüğünüz resimler ve videolardan keyif alacağınızı ve yazıyı okumaya devam edeceğinize eminim bana güvenin. ÖNDEN BUYURUN BAŞLAYALIM...
Küçükken hep içimde hayvan sevgisi bulunduran ve bununla yaşamayı seven, onlarla iç içe olmak isteyen bir yapıya sahiptim. Bunun zaten kendini insan olarak nitelendiren her bireyde olması normal. Bunun yanında anne ve babamın koruma iç güdüsüyle bir süre hayvanlardan uzak tutuldum, en azından belli bir yaşa gelip sorumluluk sahibi olmayı başarıncaya kadar. İşte bu noktadan sonra işler benim çok değişik tecrübeler elde etmemi sağladı. Üniversite hayatım süresince (ki hala devam ediyor) çeşitli hayvanlara ev sahipliği yaptım. Yaşadığım olumlu olumsuz tecrübelerimi de bu proje kapsamı altında anlatmak istiyorum.
Serüvenim evime Rıfkı adını koyduğum bir hamsterla başladı. Malesef onun fotoğraflarını bulamadım. O yüzden sizi fazla sıkmadan bu kısmı hızlı geçeceğim. Kendisiyle bir yıllık bir misafirliğimiz oldu. Bir yılın sonunda kendisine ona bakabilecek bir aile bulup sahiplendirmiştim.
Evime giren ikinci misafirim Şevçenko oldu. O da bir tavşandı. Kendisini Hollanda Lop Tavşanı olarak bilirdik ama meğerse normal bir tavşanmış. Bu edindiğim kötü tecrübelerden biriydi. ( ! Bir hayvan cinsi alacaksanız öncesinde iyi bir araştırma ve bilgi birikimi gerektiğini anlamıştım. Öyle heves ettim de alayımla olmuyormuş. ! ) Yine de kendisini dışlamadık tabi ki. Çok güzel vakitlerimiz oldu. Bu kare eve ilk geldiği zamanlardan...
Zorlukları var mı tavşan beslemenin? Tabi ki de... Her an kendinizi ya da bir eşyanızı kemirilmiş bulabilirsiniz. Hatta sizi çok seviyorsa üstünüze ufak bir hediye bile bırakıverir oracıkta sıcacık!!...
Tabi ki bunların yanında çokta güzel anlarımız var.
Bulduğu herşeyi yemesiyle (termodinamik notlarımı yemesi ve 2 saat hareketsiz kıpırdamadan yatmasıyla) meşhurdur.
Bu da slogan öğrettiğimiz kısa bir video. Fazla holiganlığı sevmiyor olsa gerek.
Şevçenko'yla uzun süreli bir beraberlikten sonra başka bir pet shoptan, kendisine bakabilecek bir aile bulduk ve sahiplendirdik.
Boş kaldığım süreçteyse sokak kedilerine yardım etmek benim için çok mantıklı bir seçenekti.
Kedilerle uzun süre haşır neşir olunca tabi 3. misafirim kısa süreli de olsa iyi anlaştığım bir kedi oldu. İsmi 'Duman'. Bilin bakalım neden? Eeeveeettt griiiii bir kediydiiiii...
Hoşgeldiiiiinnn...
Son derece uykucu,
bir o kadar da sırnaşıktı.
Pet Shopa bakım için götürdüğüm sırada kedilere çok bayılan bir teyzemiz çıkagelip ''aaa bu ne güzel kedi adı duman olsun dumaaaağğnnn diye'' bağırana dek benim kedimdi. Ona benden daha iyi şartlarda bakabileceğini düşündüğüm için direk daha küçükken sahiplendirdim.
Bu geçen süreçte tekrar birçok faaliyette bulundum ve bu fırsatları aramadım, kendileri beni buldu. Ben sadece değerlendirdim. Hayatta her zaman bir şeyler yapmaya fırsatımız vardır. Peki bu fırsatları değerlendirmeye VAKTİMİZ mi yok GÖNLÜMÜZ mü?
Yavru köpeklere üniversite kantininde süt verip, anneleri geldiğinde kaçtığım kısa bir video.
Kafe misafirim.
Gelelim bir sonraki misafirimize. ''Poldiii''. Vahşi kedim benim aaah ah. Ne çektim senden ama en çok anımda seninle oldu. Şunun tatlılığına bakın.
Bu tatlı kedinin başına gelenler kendi kadar tatlı değil malesef. Gördüğünüz gibi son derece küçük. Aldığımda 20 günlük bir hayatı vardı. Bu 20 günlük süreçte de yaşanabilecek en kötü senaryolardan biri yaşanmış annesi ve bir kardeşi köpek saldırısı sonucu gözlerinin önünde öldürülmüş. Pet shopa tesadüfen muhabbet için gittiğim bir zamanda eşarba sarılı şekilde, geriye kalan 3 kardeş getirilmişti. Akşamına dayanamayıp gidip tekini sahiplendim. Büyürken ona sahip olabileceği kendini rahat hissedebileceği sıcak bir ortam sağlamaya çalıştım.
Bir şey anlatıyorum dinler misin dediğimde...
Yatmayı sevdiği yerler.
Öğrenci evine adapte olmuş bence. Gelene gidene inat boş bulduğu yere yatıyor. :D
Kıyas yapabilmeniz için büyüdüğü birkaç resim.
Aslında iyi bir ikili olmuştuk.
Oyunlarda çok başarılı olduğunu farketmiştim.
Ama ne yazık ki büyüdükçe içinde olmaması gereken bazı dürtüler belki de canlandı. Sürekli ısırmaya, tırmalamaya çalışan, bir şeyler ısırmadan uyumayan, etrafı gereksiz aşırı dağıtan, koyduğum sudan değil banyo giderinden su içen, mamasını ya da farklı aldığım şeyleri bırakıp çöp poşetlerine saldırıp parçalayan, yediklerinden arta kalanları ise yatağımın altına saklayan bir kedi oldu. Sırf bu yüzden kaç gece kabuslarla uyandığımı biliyorum.
Bu tarz olayların sonu ne yaptıysam malesef gelmedi ve bende ona yeni bir yuva bulma kararı aldım. 2-3 aylık bir arama sonucu sahiplenebilecek kimseyi bulamadım ve gün geçtikçe özellikleri daha da kötüye gidiyordu. Çünkü alacak kişiye başına gelebilecekleri söylediğimde kimse istemiyordu. Apartmanın arka bahçesinde çitle çevrili bir alanım mevcut. İlerleyen fotoğraflarda orayı da göstereceğim. O kısımda Poldi'yi sokağa alıştırmaya çalıştım. Çevreyi görmesi ve tanıması için çok uğraştım. Bu zamanda da tahmin ettiğimden daha aşırı, vahşi tepkiler verdi. Hiç içime sinmese de arka bahçe de onu özgür bıraktım. Dışarıdaki hayata daha çabuk adapte olabileceğini düşündüm. Bir hafta kadar zaman geçtikten sonra artık evin çevresinde de görmemeye başladım. Umarım hakkında hayrlısı olmuştur...
Bu tecrübe beni uzun süre evde bir hayvan besleme düşüncesinden uzakta tuttu. Beni tekrar bu olaylara döndüren şey ise şuydu. Poldi eğer bir sahibi olmasaydı belki o boyuta kadar büyüyemeyecek ve sahipsiz bir şekilde pet shopta can verecekti ya da daha kötü bir sahibi olacaktı bilmiyorum. Bildiğim tek şey ona güzel bir çocukluk yaşatmak olduğuydu ve süreç ne olursa olsun böyle sahipsiz kedileri en azından büyüyünceye kadar soğuktan korumak için olsa dahi alıp besleyecektim ve öyle yaptım. Eve almayıp apartmanda ve çevre de 3-4 ay kadar fırsatları değerlendirmeye devam ettim. Devam ettikçe farklı canlılarla da iç içe olmaya başladım.
Yavru bir serçe yuvasından düşmüş, alıp besledikten sonra tekrar yuvasına güvenli yerine koyduk.
Bu video ise çok eskilerden ama yine de paylaşmak istedim. Az uğraşmadım çünkü bu sincabı besleyebilmek için.
Gelelim son misafirimize... İsmi ''Eyşan''. Ezel dizisini izleyenler bilir. Bilmeyenler için dizide karakteristik özellikleri çok oynak olan bir arkadaş diyelim. Eyşan'ımız yeri geldiğinde aşırı heyecanlı heyecanlandığında ise kendi kendine sinirlenen, atar yapan bir kediydi. Buyrun kendisi bu olur.
Irsi heralde...
Güzellik.
Eyşan'la en unutamadığım anlardan biri Eyşan'ın camda gezerken bir patırtının kopması ve benim, Eyşan'ın içeri düştüğünü zannetmemle başlıyor. Patırtıdan yarım saat sonra kadar ben ortalıkta kedi falan görmüyorum en sonunda merak edip nerede diye bakmaya kalkıyorum evde kedi yok. Camdan bakıyorum. Gördüğüm manzara aşağıda Eyşan'ın bir şey olmamış gibi çimenler arasında koşması, ağaca tırmanması, diğer kedilere tıslaması gibi şeyler. (Bahsettiğim arka bahçe)
Samimiyet...
Eyşan'ı 3 aylıkken sahiplenip 3-4 ay büyüttüm, besledim. Mutfak tezgahıma çıkmayı başaracak kadar olduğunda büyüdüğünde işlerin çirkinleşeceğini anlamıştım. Çünkü evimde mutfak ve kedi kumu arasında ki yolu kapatma imkanım yoktu. Güzel bir birlikteliğin ardından Eyşan'ada bir çiftin yanında yuva buldum ama bu sefer irtibatı koparmadım.
Sanırım vermek istediğim mesajı yazımı buraya kadar okuyan herkes anlamıştır. Onların bize her an her saniye her dakika ihtiyaçları var aslında. Biraz olsun bunun bilincini uyandırmak, bir kişi olsa dahi harekete geçirebilmek istedim. Bir şeyler vermek almaktan daha zor biliyorum. Ama mutlu olmak sizin hayat tercihlerinizden biriyse vermeyi deneyin. Mutlu olduğunuzu zaman içerisinde farkedeceksiniz. Size dostum Bay Köpük'le veda ediyor yazıma son veriyorum. Dostça kalın Dostlarım.
