ငယ္ဘဝက က်ြန္မ အပိုင္း ( ၁ )

တစ္ခါတစ္ေလမွာ အလုပ္ မ်ားေနျကတဲ့သူေတြက အလုပ္အျပင္ တစ္ျခားကိစၥေတြကို စဥ္းစားဖို႔ အေျခအေနမေပးနိုင္ျကဘူးေလ ။ မိမိဘဝရဲ႕ အမွတ္တရအျဖစ္အပ်က္ေတြဆိုတာကေတာ့ လူတိုင္းမွာ ရွိခဲ့ျကတာဘဲေလ …။ အဲ့ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သတိရတတ္တဲ့လူေတြကေတာ့ အလုပ္နဲ႕ဘဝကို ခြဲျခားထားတတ္တဲ့ သူေတြဘဲ ။

ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္က ကိုယ့္ဘဝကိုျမွင့္တင္ေပးတတ္သလို ကိုယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရေတြကလည္း မိမိေတြးမိလိုက္တိုင္းမိမိရဲ႕ စိတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္မႈရေစတယ္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ့ေလ ။ မိမိတို့ရဲ႕ ဘဝဆိုတာ တိုေတာင္းလြန္းတယ္ ။ ျပီးေတာ့ ေမွာ္ဆန္တယ္ ။ လွပတယ္ ။

အဲ့ဒီလို ဘဝၾကီးထဲမွာ အလုပ္ေတြကိုဘဲ ဖိလုပ္မေနဘဲနဲ႕ မိမိရဲ႕စိတ္ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ထားျပီး ေနထိုင္တတ္ဖို႔ကလဲ လိုေသးတယ္ ။ ကြ်န္မမွာလဲ ငယ္စဥ္ကေန အခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ အမွတ္တရေတြ အမ်ားၾကီးဘဲ ။ အဲ့ဒီလိုအမွတ္တရေတြထဲမွာမွ ငယ္ဘဝက ကြ်န္မရဲ႕ အမွတ္တရေလးတစ္ခုအေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္ ။

ကြ်န္မက ငယ္ငယ္ကဆို အရမ္းရွက္ျပာရွက္ျပာျဖစ္တတ္တဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ေပါ့ ။ ကြ်န္မကို အဲ့ဒီ ရွက္ျပာနိုင္လြန္းတဲ့စိတ္ကဘဲ လႊမ္းမိုးထားခဲ့တာ ။ ဘယ္ေနရာမွာဆိုလဲ ရွက္ျပာနိုင္လြန္းတယ္ ။ ဒါေျကာင့္မို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အစလဲ အခံရဆုံးေပါ့ ။ဘယ္လိုေတြေျကာင့္ ရွက္ျပာလြန္းတဲ႔ကြ်န္မ ေျပာင္းလဲသြားခဲ႔တာပါလိမ့္.…?အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး ။ အဲ့ဒီလိုျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကေတာ့ အလယ္တန္းတုန္းကေပါ့ ။ ကြ်န္မ ေက်ာင္းေနာက္က်တဲ့ေန႕ေပါ့ ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က မိုးတြင္းဆိုေတာ့ လမ္းကလည္းရႊံ႕ဗြက္ေတြနဲ႕ ။

ကြ်န္မက ေက်ာင္းကိုအျမဲလမ္းေလ်ွာက္ျပီးသြားတာ ။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ဆိုေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္ ။ (စကားမ်ားပီးသြားတာဆိုေတာ့ေလ) ။ ဒါေပမယ့္ အဲ႕ဒီေန႕ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လာေခၚေပမယ့္ ကြ်န္မ မလိုက္သြားခဲ႕ဘူး ။ (အေၾကာင္းက ကြ်န္မ ဗိုက္နာေနလို႔အိမ္သာ တက္မလို႕) ။ အားလုံးျပင္ဆင္ျပီးေတာ့ အခ်ိန္က ေနာက္က်ေနျပီ ။ ဒါနဲ႕ဘဲ ျမန္ျမန္လမ္းေလ်ွာက္ပီး ေက်ာင္းကိုသြားရေတာ့တာေပါ့ ။

စိတ္ကေလာေနေတာ့ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး ။ ဘာလို႕ဆို ကြ်န္မတို႕အတန္းရဲ႕ အတန္းပိုင္ဆရာမက နဲနဲဆိုးတယ္ ။ ေက်ာင္းေနာက္က်ရင္အတန္းေရွ႕မွာ နားရြက္ဆြဲထိုင္ထလုပ္တတ္ခိုင္းလို႕ ကြ်န္မလဲ ေက်ာင္းကိုအခ်ိန္မွီမေရာက္မွာ စိုးရိမ္ေနခဲ႕တာ ။ ဒီလိုနဲ႕ဘဲေက်ာင္းကို ဘယ္လိုေရာက္သြားမွန္းမသိေတာ့ဘူး ။ ေက်ာင္းေတာ့မတက္ေသးဘူး ။ ကြ်န္မက လမ္းေလ်ွာက္တာ အားခ်င္းျမန္တာကိုး ။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေက်ာင္းကို အတူသြားရင္ဆိုလဲ သူတို႕က ေျပာေျပာေနရတယ္ ။'ေဟ့နင္လမ္းေလ်ွာက္တာ အဲ႕ေလာက္မျမန္နဲ႕ေလ နင့္ေနာက္ဘယ္သူ႕မွမလိုက္ဘူးတဲ့ေလ '။ အဲ့ေၾကာင့္ သူတို႕နဲ့သြားရင္းေျဖးေျဖးဘဲေလ်ွာက္ရတာ ။ အခုက်ေတာ့ နဂိုကလဲ လမ္းေလ်ွာက္တာျမန္တာနဲ႕ နားရြက္ဆြဲထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းမွာကို ေၾကာက္ရတာနဲ႕ဆိုေတာ့ ခါတိုင္း ဆယ္မိနစ္နဲ႕ ေရာက္ဆို အခု ငါးမိနစ္ေလာက္နဲ႕ေရာက္သြားတာေပါ့ ။ ေက်ာင္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မ ထင္မိတာေပါ့ ။ကြ်န္မကိုမ်ားျကည့္ေနသလားလို႕ေပါ့ ။

(ဘာလို႕ဆို ေက်ာင္းသားေလးေတြက ျကည့္ေနတာကိုး) ။ ဒါနဲ႕ ကြ်န္မလဲ မဆီမဆိုင္ေတြးလိုက္ေသးတယ္ ။ (ဟယ္…ငါဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ေတာင္လွေနလို႕လားေပါ့ ) ။ ထုံးစံအတိုင္းကြ်န္မျပဳံးမိျပန္ပီ ။ ေနာက္ျပီးျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ၾကည့္ေနၾကျပန္ပီ ။ဒီတစ္ခါေတာ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြသာမကေတာ့ဘူး မိန္းကေလးေတြေရာ ကေလးေတြပါ ကြက္ျကည့္ျကည့္ေနျကတာပါ ။ ကြ်န္မ အရမ္းသိခ်င္ေနပီ ။ ကြ်န္မ ဘာမ်ားျဖစ္လဲေပါ့ ။ ဒါေပမယ့္ ရုိးရုိးေလးဘဲ ေတြးမိတဲ့ ကြ်န္မ မသိေသးဘူး ။ စိတ္ထဲမွာေတာင္ေတြးလိုက္ေသးတယ္ ။(ေအာ္…လူေတြလူေတြ ေတာ္ေတာ္ စပ္စုၾကတာပါလား ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာင္ေအးေဆးမေနရပါလားလို႕ေပါ့ ) ။

ဒီလိုနဲ႕ဘဲ ကြ်န္မ အတန္းထိေရာက္လာတယ္ ။ မိုးကာအကၤ်ီ ခြ်တ္ပီးလွမ္းေနလိုက္တယ္ ။ အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ေက်ာေပးထားတာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက ျမင္သြားတယ္ထင္တယ္ ။ ရယ္ေနတယ္ေလ ။ ကြ်န္မလဲ မိုးကာလွမ္း ထီးခ်ိတ္ပီး ကြ်န္မတို႔ထိုင္ခုံကိုျပန္လာတဲ႕အထိ သူတို႕ရယ္ေနတုန္း ။ ကြ်န္မလဲ စာအုပ္ေတြထုတ္ေနရင္းနဲ႕ေမးလိုက္တဟ္ ။'ဟဲ႕ ဘာေတြရယ္ေနျကတာလဲဟ ' ။ သူတို႕က အဲ႕ခ်ိန္က်မွ ျပဳးံစိစိနဲ႕ 'နင့္ကို လူေတြ ဝိုင္းျကည့္ရဲ႕လားတဲ႕' ။

ကြ်န္မလဲ အစကေတာ့ေျကာင္သြားတာေပါ့ ။ (ဟုတ္တယ္ေလ…သူ႕စကားက အစပ္အစပ္မွမရွိဘဲ) ။ ေနာက္မွ ကြ်န္မ အံ႕ျသပီး 'ဟင္ နင္ ဘယ္လိုေတာင္သိတာလဲ .? သူက ခ်က္ခ်င္းမေျဖေသးဘူး ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္းနဲ႕ ၾကည့္ေနျကပီးမွ 'ေအာ္ ငါတို႕ သူငယ္ခ်င္းက ဒီေန႔အရမ္းလွေနလို့ ေမးျကည့္တာပါကြာ ' ။ ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လားဆိုပီးေဘးနားက တစ္ေယာက္နဲ႕ေျပာေနျကတာ မ်က္နွာေဘးေတြက ျပဳံးစပ္စပ္နဲ႕ ။

ဆက္လက္ေဖၚျပေပးပါမည္။

Bawk San Tun ( Flawra )